Als ik van ons huis naar de supermarkt, ongeveer een kilometer verder, wil, dan neem ik sneller een
boda boda dan het eigen vervoer,
Onze straat is o zo rustig maar misschien heeft dat wel meer te maken met de staat van het wegdek dan met de bewoning rondom.
Een aaneenshakeling van putten is het, hier en daar verblijd met een lek in de waterleiding die het stof vreten voor enkele meters omzet in een modderpoel en iets verder dan weer opgeleukt door zulke scherpe stenen dat je er zelfs
Maggie De Block zou op lekrijden.
Een boda boda is dan weer een 125 cc
mini-motorfietsje, gemaakt door de Chinezen met overschotjes van hun staalproductie en bereden door Tanzanianen met de rijkunsten van een iele ballerina in een overjaarse legertruck.
Vorige week werd ik naar huis gereden door een jongeling die - gezien zijn rijstijl - onze laatste minuten op aarde wilde opvrolijken met bleirende muziek uit twee luidsprekertjes op zijn stuur.
Eens thuisgekomen betaalde ik de halve euro voor de rit (een achtbaan in een pretpark kost je meer voor dezelfde sensatie zonder bijna-dood-ervaring) en vroeg ik om wat meer uitleg over de lokale Bang & Olufsen.
De jongen wipte het zijpaneeltje onder het zadel open en toonde me een aluminium bakje met een USB-poort en een schuifje voor een geheugenkaart.
Trots legde hij uit dat er ook een radio op het dingetje zat en zelfs een alarm.
Daarvoor duwde hij op een knopje van de afstandsbediening en een afschuwelijk gegil weerklonk. Alle honden in een straal van 800 kilometer sloegen aan en onze guitige sloeber had het niet meer.
Ik kreeg nog de prijs mee (17 euro) en de richting naar het verkooppunt (een schamel barakje zou later blijken) en onze schavuit keerde zijn voertuig met ware doodsverachting en schoot weg, nieuwe adrenaline-shots tegemoet.
De volgende dag vond ik het winkeltje met de drie verkopers buiten op een bankje. De jongens waren in een discussie verwikkeld of vandaag vrijdag dan wel zaterdag was, dus moest het meisje zich op de vierkante meter verkoopsruimte wurmen.
Ja, ze hadden het gevraagde in huis en ja, de prijs was correct.
Of het ding ook in mijn auto zou werken (radio al kapot van voor WO II), vroeg ik.
Vrijdag werd er bijgeroepen - en verloor hierbij aan momentum inzake weekdag of weekend - en wilde er zich bijgevolg snel vanaf maken.
"Ja hoor, dat ding werkt ook in een auto," was zijn ongeinteresseerde antwoord.
"Heb je het ooit al geprobeerd, dan," vroeg ik natuurlijk.
"Dat weer niet," zei mijn nieuwe vriend en hij haastte zich terug naar zijn bankje.
Ik besloor het risico te nemen en er werd een heuse monteur opgeroepen, die twee bankjes verder zat na te denken over de volgende presidentsverkiezingen.
Handig haalde hij de radio uit de auto en ontblootte daarmee een wirwar van draadjes waarin een leeuwin nooit haar welpen zou terugvinden.
Toen werd het interessant.
Draadmans knipte twee eindjes ijzerdraad, haalde zijn batterij uit zijn mobieltje en verbond de gestripte uiteinden van de de draadjes met de contactpunten van zijn batterij. Met plakband hield hij de constructie op zijn plaats en toen hij zijn tong tegen de andere uiteinden van de draadjes zette, knipperden zijn ogen automatisch.
"Contact met 3.5 Volt," signaleerde zijn brein.
Nu werd de aandacht verlegd naar een plastiek aansluitpunt met een tiental heel fijne kabeltjes. De jongen nam zijn zelfgemaakte stroombron en maakte heel voorzichting contact in de eerste twee kleine gaatjes van de radio-aansluiting.
"KRRRRR", zei de rechterachterluidspreker en tevreden werden de twee draadjes losgeknipt en samengebonden.
"KRRRRR," ging daarna de linkervoorluidspreker en systematisch werden alle kabeljtes ontkoppeld.
Daarna werd het Chineze aluminium bakje verbonden met de auto-luidsprekers, met de batterijvoeding en met de aarding en na een uurtje reed ik tevreden huiswaarts, ondertussen ijverig proberend om dat vervloekte alarm uit te schakelen.
Alle honden in een straal van 300 kilometer sloegen aan (de ramen van de auto waren dicht).
Ik sukkelde nog een uurtje met het omzetten naar MP3 en sinds een paar dagen luisteren we in de auto elke dag opnieuw naar ABBA, zeer naar de zin van een tevreden Maya die onderussen 50 keer Mama Mia, the musical heeft bekeken.
En de andere gezinsleden?
Die huilen met de straathonden in een straal van 100 kilometer mee.....
