ON THE ROAD AGAIN (Deel VI)

Een paspoort flink te laat binnen brengen, komt je dus op een boete te staan. Met of zonder begeleidende brief van de ambassade.
Na enige discussie over de $50 extra werd me door immigratie dan maar voorgesteld om die som terug te vorderen van de ambassade.
Ik zie het al gebeuren.
Schrijven naar de ambassade.
Drie weken later schrijven terug dat de brief in deze format niet kan aanvaard worden.
Brief in nieuwe format schrijven.
Zes weken later brief terug dat ze helaas niets voor me kunnen doen aangezien ik de tijd van aanvraag overschreden heb...

En om me helemaal op de kast te jagen, kreeg ik gisteren een email dat de vingerprintmachine in april naar het consulaat wordt gebracht voor twee dagen.
Dat hadden ze me drie weken geleden niet kunnen vertellen?

Enfin, we blijven lachen, dat deed Franz Kafka vast ook...

ON THE ROAD AGAIN (Deel V)

Dat je paspoort aangevraagd wordt, betekent nog niet dat je het ook spoedig in je handen hebt.
Op maandag liet ik mijn vingerafdrukken - bewust - na in Ha Noi en de maandag erop zou ik mijn paspoort afhalen in Sai Gon, zo werd me beloofd.
Op maandag kreeg ik inderdaad telefoon dat ik mijn paspoort kon afhalen.
In Ha Noi.
Mijn hart stond even stil maar net zo snel werd aangeboden om het kleinood op te sturen naar Sai Gon waar het woensdag zou aankomen bij het consulaat.
Op woensdag bleek het bureau gesloten.
Op donderdag was het paspoort niet binnen.
Op vrijdag kreeg ik telefoon dat ik langs kon komen.
Ik wachtte drie kwartier in de rij, moest aftekenen en toen ik daarna vertelde dat ik nu al tien dagen te laat was voor mijn stempel en graag een brief had voor de immigratie waarin bevestigd werd dat de oorzaak van de vertraging bij de ambassade lag en niet bij ondergetekende, zuchtte de kantoormiep diep.
Heel diep.
Ze begon te typen voor de volgende 20 minuten en iedereen kreeg het behoorlijk op zijn zenuwen.
Toen ze eindelijk terug aan het loket verscheen, stond ze erop de brief te vertalen voor me.
Bleek dat ze had geschreven dat ik vandaag pas het paspoort was komen afhalen.
Met die verklaring kon ik helaas niet akkoord gaan en extra-heel-diep gezucht was het resultaat.
Mevrouw toog opnieuw aan het werk en daarna racete ik naar het mannetje dat de stempels regelde.
Paspoorten konden afgeleverd worden bij de immigratiediensten tot 12:30 en dat had ik net niet gehaald.
Maandag nog maar eens terug dan; nog drie dagen vertraging als surplus.
Ik hoop maar dat ik het land niet uitgeschopt wordt na alle moeite die ik gedaan heb om een goede burger te zijn....

ON THE ROAD AGAIN (deel IV)

De officiele diensten aan de grens van Cambodia-Vietnam hadden ervoor gezorgd dat mijn paspoort nu helemaal vol was en daar moest zo snel mogelijk iets aan gedaan worden.

Ik contacteerde de ambassade in Ha Noi die - ondermeer - een bewijs van residentie nodig had.
Ik mailde de eigenares van het appartement maar die verwees me door naar het politiebureau waar onze gegevens opgeslagen waren.
Met enige moeite bereikten we de pakkemannen, enkel om te vernemen dat we de exacte (!) datum van inschrijving moesten opgeven.
Blijkbaar worden gegevens op het politiebureau per datum bijgehouden en niet alfabetisch.
Je leert weer iets bij maar veel hielp het ons niet vooruit.

Dan maar een kopie van de huuroverenkomst doorsturen maar hier liepen we tegen het probleem aan dat die op naam van Mimi staat.
Uiteindelijk hielp de vriendelijke dame bij de ambassade ons uit de nood door een begeleidend schrijven van de eigenares te aanvaarden.

Alle papieren waren nu in orde maar de volgende mokerslag hadden we niet verwacht.
Ik moest me persoonlijk aanbieden in Ha Noi, 1700 km noordelijker, voor mijn vingerafdrukken.
Het consulaat is op wandelafstand maar helaas kon niemand me daar verder helpen.

Ik boekte een vlucht met een lagekostenmaatschappij en zette de wekker op drie uur in de ochtend.
De vlucht vertrok op tijd en tegen acht uur stond ik in koud en regenachtig Ha Noi. Via vrienden hadden we een betrouwbare chauffeur weten te vinden en die bracht me 45km verder de stad in.

Op de ambassade was het nog niet echt aanschuiven; ik moest enkel drie mensen laten voorgaan en dan was ik aan de beurt,
Helaas mochten die figuren - die een visum voor Belgie wilden aanvragen - al hun papieren invullen aan de receptiebalie.
En met "al hun papieren" bedoel ik dan dat er ongetwijfeld een voetbalveld uit het tropisch regenwoud was gehakt om alle afdelingen van alle ministeries tevreden te stellen.

Toen het eindelijk mijn beurt was, stapte een oude oma me schaamteloos voorbij. Ze acteerde doofheid en zelfs toen de receptioniste haar vermanend toesprak, weigerde ze haar veroverde positie te verlaten.
Ik begon te begrijpen waarom de Amerikanen het hier zo moeilijk hadden gehad in de Vietnam oorlog.

Als zoenoffer mocht ik mijn paspoort afgeven maar daar gebeurde verder niet heel veel mee.
Uiteindelijk werd ik toch nog verder geholpen en op vijf minuutjes was de klus geklaard.
Er heerstte nog enige verwarring toen de ambassademevrouw me vroeg of ze mijn vingerafdrukken voor de totale geldigheid van mijn paspoort mochten bijhouden.
Op mijn vraag of vingerafdrukken ook rimpels krijgen bij het ouder worden en derhalve onbruikbaar zullen zijn in de toekomst, kreeg ik geen afdoend antwoord dus ik liet het er maar bij.

Eenmaal buiten probeerde ik mijn vlucht van vijf uur 's middags om te boeken naar een eerder tijdstip maar alles was volgeboekt.
Ik slenterde wat door de stad, at verschillende ondefinieerbare hapjes aan diverse stalletjes en was tegen drie uur in de namiddag terug in de luchthaven, enkel om bij het uitstappen van de taxi een SMS te krijgen dat mijn vlucht vertraging had opgelopen.
Als tegemoetkoming voor 2.5 wachten, kregen we een flesje water van 35cl maar eenmaal op het vliegtuig begreep ik beter wat het meiske aan de incheckbalie had bedoeld toen ze zei dat ze het apprecieerde dat ik niet boos reageerde op de vertraging.
Ze had me aan de nooduitgang geboekt.
O extra beenruimte, o extra zweetvoetengeur van de man naast me (die op een andere rij nooit zijn schoenen had weten uit te trekken).

Uiteindelijk strompelde ik 19 uur na mijn vertrek terug ons appartement binnen.
Allemaal voor een paar vingerafdrukken...

ON THE ROAD AGAIN (deel III)

We hadden niet veel meer uitleg nodig om te beseffen dat we ons eens te meer flink in nesten hadden gewerkt.

De opdracht van de dag was nochtans simpel: ga naar Phnom Penh, vind de ambassade en vraag heel beleefd om een uitnodiging.

Extra hindernissen om het spel een beetje spannend te houden, waren de afstand van 160 km en het feit dat het zaterdagmiddag was. Verder hadden we geen reservekleren, geen bankkaarten en zelfs niet de asthma-puffer van Enzi bij.
Het beloofde een spannend weekend te worden...

Een snelle berekening leerde me dat ik winst zou maken door de beambte om te kopen met $250.

De man had duidelijk trek in de aangeboden wortel maar durfde gewoon niet toe te happen.

Er zat dus niet veel anders in dan in een taxi te stappen (elke bus die stopte zal al vol) en in bijna drie uur naar Phnom Penh te rijden.
We kwamen aan bij de ambassade - terug open op maandagochtend - en stapten in een driewiel-tuktuk die ons door een heel relaxte stad reed op zoek naar een hotel,
In een achterafstraatje vonden we "7" en achteraan in het hotel vonden we een kamer waar "het putje nogal flink stonk".
Het hielp allemaal niet echt om ons een vakantiegevoel te geven.

Gelukkig ontmoetten we via via een goeie ziel die ons wat geld voorschoot zodat we 's avonds tenminste ook iets te eten hadden.
De volgende ochtend trokken we met enige weerzin onze zelfde kleren aan en bezochten dan de Russische markt waar we voor $3 het stuk voor elk wat T-shirts en ondergoed konden kopen.
Daarna vonden we een heel behulpzame dame die ons flink wat dollars afhandig maakte voor haar assistentie. Gelukkig werd net diezelfde mevrouw ons later tweemaal aangeraden door bewoners van Phnom Penh.
Onze dollars waren dus in ietwat betrouwbare handen.


We verkastten naar The Willow hotel waar we voor exact dezelfde prijs als de vorige nacht een pracht van een kamer in een Cambodiaanse villa betrokken en op maandagochtend kregen we telefoon dat onze paspoorten afgestempeld waren en dat we gelijk in een vroegere bus waren geboekt.
We gooiden onze weinige bezittingen in twee plastic zakken en kwamen te laat voor de bus...
Er volgde nog een helse achtervolging met een tuktuk (voor 1 keer was ik de uitvindingen "smart phone" en "verkeersopstopping" dankbaar) en na veel over-en-weer gebel-terwijl-aan-het-stuur; stunts tegen de rijrichting en over het voetpad en constant getoeter, werden we de bus in gejaagd en stonden we 's avonds tegen achten terug in Sai Gon.

Vier dagen op stap; een nieuw land bezocht maar volgende keer graag wat meer gepland en wat minder stress!

ON THE ROAD AGAIN (deel II)

Zoals overal ter wereld, wordt grof geld verdiend aan visa.
Terwijl je in Tanzania de hele tijd over je schouder moest kijken om te zien of de immigratiebeambten niet achter je aan zaten, loopt het in Vietnam wat soepeler op gebied van onaangekondigde controles.
Daar staat dan tegenover dat je er beter voor zorgt dat je papieren altijd in orde zijn. Een dagje te laat en de papiermolen gaat draaien.
Raak daar nog maar eens uit...

Drie verlengingen van je status kan je in het land zelf krijgen. Voor nummertje vier moet je er eventjes uit.
Zo kwam het dat we begin februari - op mijn enige vrije dag van de week nota bene - in een gehuurde auto stapten om Cambodia te gaan bezoeken.
We vertrokken om acht uur 's ochtends, zouden de grens overwippen, een visum voor ons buurland krijgen en ons daarmee opnieuw aanbieden aan de Vietnamese kant.
Tegen twee uur in de namiddag terug in Sai Gon, zo werd ons verzekerd door onze Singaporese vrienden die dit tripje helaas elke maand moesten maken.
We hadden beter moeten weten - mensen die hun kinderen Jet, Jess en Jean (dzjeen) noemen, zien de wereld anders dan wij.

We kwamen aan bij de grens na twee uur rijden, moesten wat smeergeld betalen om het land uit te mogen; betaalden opnieuw iets extra aan de kant van Pol Pot voor een snellere service en wandelden gelijk Cambodia terug uit.
Veel hadden we niet van het land gezien maar dat zou spoedig veranderen.
Bij de exit van Cambodia werd ons gevraagd om onze invitatiebrief voor Vietnam.
"Nog nooit van gehoord," zeiden we zelfverzekerd, "en dat hebben we niet nodig ook."
De stempelaar van dienst keek ons meewarig aan om zoveel stupiditeit en waarschuwde ons dat we hem binnen een half uur zouden smeken om die exitstempel ongedaan te maken.

We kwamen aan bij onze Vietnamese broeders en gaven onze paspoorten af.
Waar onze invitatiebrief dan wel was?
Een beetje bleek rond de neus probeerden we ons eruit te bluffen.
Onze vrienden van Singapore hadden ons er niks over verteld dus alles was in orde, zo leek ons.
Er werd ons uitgelegd, vriendelijk maar kordaat, dat Singapore onder ASEAN valt en dat dat clubje dat formulier niet nodig had.
"Jullie wel", werd er niet bijgezegd maar tegen dan voelden we de bui al lang hangen....

ON THE ROAD AGAIN (deel I)

Onderweg zijn, is heerlijk.
Het is dat anticiperende gevoel op wat komen gaat dat wordt gemengd met nieuwe indrukken terwijl je door een onbekend stuk wereld reist.

Helaas is het niet altijd zo.
Vooral wanneer je het onderweg zijn simpelweg beschouwt als de kortste afstand tussen twee punten.

Ik herinner me levendig de enige drie keer dat ik de TGV genomen heb. Hoge SnelheidsTrein zullen we het maar niet noemen.
In februari 2010 probeerde ik London te bereiken met de TGV maar dat quasi onmogelijk. Zes uur later dan gepland, haalde ik het uiteindelijk.
In augustus 2011, op weg van Parijs naar Belgie, sloten de deuren van de TGV terwijl de helft van ons gezin op de trein was geraakt maar de andere 50% nog op het perron stond.
Gelukkig zag een man naast ons zijn halve trouwboek verdwijnen uit zijn leven in dezelfde omstandigheden en stampte hij zo hard op de deuren dat die in doodsangst ontgrendelen.
Blij zat voor de hereniging van ons gezinnetje maar - nadat ik de vrouw in kwestie de trein zag bestijgen - begreep ik niet dat de man zijn kans niet had gegrepen om haar uit zijn leven te schrappen.
In juni 2014 bracht mijn lieve zus me op een ontiegelijk vroeg uur naar het station van Brugge waar de TGV naar Schiphol me opwachtte.
Alles verliep voorspoedig tot het onding op tien minuten voor de luchthaven voor anderhalf uur stil bleef staan.
Het gevolg was een gemiste vlucht, €300 overboekingskosten voor een vlucht naar Kenia, een taxirit naar de grens met Tanzania en Mimi die me om 1 uur 's nachts aan de grens kwam ophalen in een gebied waar overvallen legio waren.
Van onze vrienden van de TGV kon ik €16 terug claimen als ik er een ton bewijsmateriaal bij voorzag.
Ik heb het maar gelaten voor wat het was.

Waar gaat deze post nu heen, zo vraag ik me af.
Geef me even de tijd om dat zelf uit te vissen.
Tot morgen bijvoorbeeld....