Translate

woensdag 22 maart 2017

EEN UNIEKE ROAD TRIP (DEEL IV)

Na alweer een tergend lange en tegelijk veel te korte nacht, gingen we nu voor wat cultuur.
Sinds een jaar is Santa Fe de thuisstad voor een kunstproject dat Meow Wolf werd gedoopt.

We hadden geen idee wat te verwachten, maar waren zo diep onder de indruk dat we - na ons ochtendbezoek - in de late namiddag een tweede keer teruggingen met ons dagticket.

De foto's spreken voor zich:





de verdwijntruuk in de koelkast
naar een andere dimensie in de wasmachine
een dinosaurus als muziekinstrument

Op zondagochtend reden we terug naar ons thuisstation Albuquerque waar we werden verwelkomd met meer dan 20 luchtballons in een stralend blauwe hemel.

Vier dagen geleden verlieten we de stad in een winters klimaat met kale bomen maar eens terug was de lente volop in het land met deze prachtige taferelen tot gevolg:





dinsdag 21 maart 2017

EEN UNIEKE ROAD TRIP (DEEL III)

We lieten de gevaren van de South West niet aan ons hart komen en gingen picknicken aan de oever van de rivier,...




...en reden daarna terug naar Abiquiu....












.... waar we een stop inlasten om Plaza Blanca te bezoeken.





Vandaar ging het naar Santa Fe, het sympatieke stadje dat de hoofdstad is van New Mexico.
We checkten in in La Quinta hotel waar we nu wél moesten betalen voor een kamer van heel bedenkelijke kwaliteit en maakten ons klaar voor alweer een onrustige nacht die gelardeerd zou worden met wisselende aanvallen van uiterste vreugde en diepe dramatiek met Master Zane in de hoofdrol.
Gelukkig was er een 'apotheek' naast de deur om alles een beetje draaglijk te maken....

Gelukkig was er een 'apotheek' naast de deur om alles een beetje draaglijk te maken....
Margharita met Corona bier, alles is mogelijk in Amerika.



zaterdag 18 maart 2017

EEN UNIEKE ROAD TRIP (DEEL II)

Het voordeel van een 1-jarige met een slaapstoornis, is dat je meer extra tijd krijgt tijdens je vakantie,
De tijd die ik normaal slapend door zou brengen, werd nu besteed aan het sussen van een baby die tot de conclusie was gekomen dat het leven geen zin had zonder zijn mama.
Daarnaast was hij ook vastbesloten om dit onrecht met de hele wereld te delen,

Maya en Enzi sliepen doorheen de grootste drama's maar 's ochtends bij het ontbijt, vond ik toch dat heel wat mensen ons niet zo vriendelijk aankeken.

We stapten in de auto - waar Master Zane prompt en prinsheerlijk in slaap viel - en richtten de steven naar Abiquiu.
Daar was het dat de Benediktijner moniken diep in de woestijn huisden.
Het bier had ik al geproefd (en ik was een grote fan) maar nu zouden we ook de abdij bezoeken.

Voordat we van het asfalt afgingen, was er al geen netwerk meer maar gelukkig vonden we een bordje dat aangaf dat we nog 20 km off road voor de boeg hadden.
De weg was goed onderhouden en volgde de rivier en we genoten van het indrukwekkende landschap...






We bereikten de abdij en het mag gezegd worden, de paters hadden gevoel voor drama en esthetiek toen ze voor deze plaats kozen.
We wandelden wat rond, bezochten de gift shop - ook paters hebben centen nodig - en zagen dat we helaas drie uur te vroeg waren om een mis bij te wonen.











Gelukkig vonden we onze auto terug onder al het stof en we reden de grindweg terug tot aan Chama campsite om te zien of we wat later in het jaar misschien eens konden terugkeren om te kamperen.


Onmiddellijk was duidelijk dat we ons in het Woeste Wilde Westen bevonden waar de natuur absolute voorrang had.




Toen we ook nog deze pootafdruk aan de rivier zagen, was ik al helemaal zeker dat ergens achter een boom een cougar op zijn kans zat te wachten:

pootafdruk van een cougar

maar het kon net zo goed een hond
geweest zijn....








woensdag 15 maart 2017

EEN UNIEKE ROAD TRIP (DEEL I)

Met toch wat reiservaring achter de kiezen dacht ik dat deze heel speciale gelegenheid om New Mexico verder te verkennen ook wel een makkie zou worden.
Helaas kon niets me voorbereid hebben op wat komen zou...

In onze tijd waren ouderavonden op school nog gepland op een avond maar nu moest de school van Maya en Enzi zelfs twee dagen dicht zodat we met de leraressen konden praten over de vooruitgang van de jonkies.

Tel daarbij dat Mimi de daaropvolgende zaterdag en zondag moest werken en ik vatte - ietwat overmoedig - het idee op om op road trip te gaan met een 1-jarige baby en twee gangsters met ongebreidelde energieniveaus.

Ik maak er nu ook een sport van om tot het uiterste te gaan in prijsonderhandelingen aangezien de Amerikaanse economie zich hier prima toe leent.

Na enig vergelijken boekte ik een middenklasse gezinswagen voor vier dagen en inbegrepen in de service was een taxidienst die me thuis oppikte om de auto te gaan ophalen.

Eenmaal aangekomen op het bedrijf, kreeg ik een luxueuze minivan aangeboden -'of ik daarmee akkoord kon gaan', was de voorzichtige vraag - en toen de eindafrekening werd gemaakt, bleek dat ik nog wat extra korting kreeg en €48 ofte €12 per dag zou betalen om rond te sjezen in hun topmodel.

.

De trip begon alvast heel goed.




...om rond te sjezen in hun topmodel dat dan ook nog
spraakherkenning had...
(of anders duwde ik wel op het juiste moment op de 
afstandsbediening)

Na enig opzoekingswerk zou onze eerste halte Kasha Katuwe Tent Rocks worden, het Amerikaanse equivalent van de turfsteenrotsen in Cappadocië. 

Tent Rocks in New Mexico
de rotsen van Cappadocië


Google Maps leidde ons via een wondermooi landschap de bergen in en toen we aankwamen aan de grindweg op een kilometer of vier van de bezienswaardigheid, moesten we stoppen voor een slagboom.
Aangezien onze veiligheid niet kon gewaarborgd worden, vond het Bureau van Land Management het beter dat we ons niet op de ijspiste zouden wagen.
Ik speelde eventjes met het idee om ontdekkingsreiziger te worden maar besliste dan toch maar om de veiligheid van Master Zane niet in gevaar te brengen.


 ... een korte stop aan de grindweg die ons naar Tent Rocks zou leiden in betere weersomstandigheden....










De eerste stop viel in het water door de weersomstandigheden, halte nummer twee aan het Bandelier Monument werd afgeblazen door mijn overmoed.
Had ik nu maar volgetankt bij het vertrek, dan had ik dat vervelend knipperende lichtje niet hoeven te zien terwijl we ergens in het midden van nergens aan het rondtoeren waren.

Ik speelde op veilig en reed naar Los Alamos waar we tankten  en doorreden naar onze bestemming voor de nacht.

Toen we kinderen waren en Koiboi en Iediaan speelden, had ik nooit durven vermoeden dat ik ooit nog Buffalo Thunder zou intypen in mijn smartphone.
Denk enorme vlakten, een stampede indrukwekkende bizons en daarrond een team van Indianen die de kudde naar een vernauwing tussen de rotsen dreef.

Niets van dit alles want Buffalo Thunder was een casino annex hotel.
Je mag zeggen wat je wil van het geblondeerde wicht Paris Hilton maar hun keten heeft de zaakjes goed op orde, temeer daar we onze kamer helemaal gratis hadden kunnen boeken in de ijdele hoop dat we ook wat centen zouden verteren in de goktent.





In plaats daarvan gingen we zwemmen in het ietwat bombastische zwembad...








...om daarna aan te vallen op het buffet (dit wel te betalen) met een ongelimiteerd aantal bordjes krabbenpoten op donderdag. We hadden het getroffen.










dinsdag 7 maart 2017

KLANTENBINDING

Ik denk dat we kunnen akkoord gaan dat we allemaal beter worden van competitie.
De kwaliteit van het te verkopen product wordt hierdoor hoog gehouden terwijl de prijs zo laag mogelijk zal blijven.

In de USA met een supermarkt op elke hoek en een klad restaurants op maximum 500 meter van elkaar, leeft competitie meer dan elders en dat vertaalt zich in 'de klant is koning'.

Ik ben ondertussen een grote fan geworden van de supermarktketen Smiths, mijn lokale Colruyt.

Aangezien de kinderen van nu de klanten van morgen zijn en omdat fruit nu eenmaal gezond is, kunnen de kleintjes lekker en gratis een banaan of een appel eten tijdens het winkelen.
Het gaat hier niet om gekneusd of overrijp fruit maar over welgevormde stukken die mooi van kleur zijn dus zie je overal in de winkel tevreden knabbelende kleuters.



Aangezien alles hier werkt met klantenkaarten, puilt je brievenbus dan ook dagelijks uit met heel gerichte reclame.
Zo kwam het dat ik vorige week een enveloppe ontving met daarin bonnetjes van vijf producten (die we regelmatig aankopen) voor een totale waarde van een euro of 25 die ik gratis mocht afhalen.
Geen aankoopverplichting, geen reductie op de normale prijs. Gewoon helemaal gratis omdat ze me zo'n toffe peer vonden.
Vandaag krijg ik een bon die me $5 korting geeft op een aankoop van $50; het houdt niet op.

Daarnaast spaar je door je aankopen bij Smiths ook benzinepunten. 
Het duurde eventjes voor ik doorhad hoe het allemaal in zijn werk ging maar vorige week hebben we dus de auto volgetankt voor €0.31 tegenover de normale prijs van €0.52 per liter (ja, ik hoor u slikken. Benzine is hier spotgoedkoop...)
Komt daar nog bij dat een vriendelijke pompbediende ons uitlegt dat je tot 130 liter mag tanken aan je gereduceerde prijs. 
"Kom dus met je twee auto's," zegt ie, "en zorg dat je de pomp niet afsluit voordat beide auto's volgetankt zijn; dat is het beste systeem."

Mimi werkt sinds twee maand nu als assistant manager bij Target, een supermarktketen met 1,800 vestigingen in de Verenigde Staten.
De verhalen over 'klant is koning' - en hoe de klant daar misbruik van maakt - zijn halucinant.

Neem nu de jonge moeder die haar peuter laat knabbelen op een pakje batterijen. Kwestie van hem wat op te laden waarschijnlijk.
Aan de kassa geeft ze het beschadigde pak van zes batterijen af met de woorden "dit gaan we toch maar niet kopen."
Als je gast, wat zo worden kopers genoemd bij de winkelketen, dat beslissen, dan is dat zo en dus worden de batterijen vernietigd .

Of de man die binnenwandelt, de LED-TV met het grootste scherm laat afleveren aan de kassa en daar doodleuk vertelt dat ie een wapen in zijn zakken heeft zitten.
Het personeel mag niet ingrijpen bij dreigementen en de man wandelt gezellig buiten.
Nu we het toch over TV's hebben: de topverkoop daarvan valt net voor de finale van de National Football League (zie een post van een paar weken geleden).
Op de maandag daarna  brengen heel wat klanten hun aankoop terug 'aangezien de kwaliteit toch niet was wat ze gehoopt hadden.'
De klantendienst kan niets anders doen dat de TV's terugnemen. Het hoeft geen betoog dat deze toestellen, gebruikt en in beschadigde dozen, niet meer kunnen verkocht worden.

Aankopen die in de winkelkar liggen, mogen gecontroleerd worden tegen het kassaticket aan de self-check-uit maar eenmaal in een tas of zak, mag dat niet meer.
Klanten met slechte bedoelingen weten dat, scannen een paar artikelen in, laten de rest in de plastic zak zitten en wandelen dan doodleuk buiten. Geen mens die ze wat kan maken...

Het totale verlies aan diefstal (dus geen beschadiging of teruggebrachte goederen) in de winkel waar Mimi nu werkt, bedraagt meer dan €300,000 per jaar en een heel groot deel daarvan gebeurt open en bloot onder de neus van de werknemers.
De bedrijfsfilosofie hierachter is dat je beter €200 verliest aan die ene klant dan een claim aan je been krijgt van €200,000 voor emotionele stress nadat de klant gepakt werd voor diefstal.

Elke keer wordt de politie verwittigd, maar de besparingen in Albuquerque - met zijn hoge misdaadcijfers - heeft er ironisch genoeg voor gezorgd dat er minder blauw is op straat.
De weinige agenten die er nog zijn, hebben meer te stellen met moorden en overvallen dan met een akkefietje in een lokale supermarkt.

Zo wordt de klant dus koning maar gedraagt ie zich helaas soms niet echt als we van een koning zouden kunnen verwachten....

vrijdag 3 maart 2017

THE FAR WEST

Vroeger was je het mannetje als je een zwarte, nerveuze hengst had.
Je steeg af aan de saloon, gooide de teugels over de balk (en je viervoetige vriend bleef netjes op je wachten, niet gehinderd door het knallen van pistolen of the passeren van een wel zeer knappe merrie) en wijdbeens stapte je de drankgelegenheid binnen.

De hengsten en de saloons zijn er niet meer maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en de hedendaagse macho's uiten zich op een andere manier.

Deze zag ik op een wandeling doorheen onze buurt:



wie verzint nu zoiets, vraag ik me dan af...

Het begint ook weer wat warmer te worden en aangezien de gemiddelde New-Mexicaanse motorrijder nog liever doodvalt dan een helm te dragen, was er tijdens de koude wintermaanden beduidend minder motorgeronk te horen.
Maar ze zijn terug, de jongens die de zwarte hengst of de schimmel tussen hun benen vervangen hebben door een Harley Davidson.
En opnieuw vraag ik me af wie het in zijn helmloze kop haalt om een beetje te gaan rondcruisen met een ape hanger. Daar krijg je toch gigantische kramp van in je oksels?



Maar goed, we zitten zowat halverwege op de Historic Road 66, waar de meest onverschrokken pioniers hun geluk waagden en we wonen op een goeie steenworp van de grens met Mexico en zijn geestesverruimende middelen dus je kan wel enig ruig gedrag verwachten in dit deel van de States.

Op mijn dagelijkse wandeling langs een irrigatiekanaal zie ik konijnen, haviken en buizerds en een paar dagen geleden zag ik zelfs mijn eerste coyote; allemaal in een residentiele wijk...
Het is nog altijd de Wild West maar op een nieuwe leest geschoeid en zo heb ik het graag.

Binnenkort kunnen we gaan kamperen en dan hoop ik nog meer plaatjes te verzamelen van stoere jongens en meisjes en al even stoere ratelsangen, tarantula's en bobcats.