SCHARLAKEN ROOD

Toen we nog in de Tuin van Eden woonden in de schaduw van een paar actieve en minder actieve vulkanen, kreeg Enzi het geregeld aan zijn longen.
Hij kon ophoudelijk beginnen hoesten en werd - onder het mom dat hij op die manier meespeelde in Top Gun - elke dag een keer of vier via een beademingsmasker aan een verstuiver gekoppeld.
Soms raakte ie er overheen; soms kreeg ie koorts en moest ie nog maar eens aan de antibiotica.

We dachten dat het te maken had met vulkanisch stof en het werd gewoon een onderdeel van ons dagdagelijks leven.
Enzi klaagde niet en wij wisten wat we wanneer moesten doen om hem hier doorheen te helpen.

Eenmaal aangekomen in Vietnam zou alles beter zijn, zo hielden we onszelf voor. Enzi werd ouder en zou uit die kinderziekte groeien en er waren weinig vulkanen te vinden in de onmiddellijke nabijheid van Saigon.

Twee weken na aankomst was het prijs.
Enzi bleef twee dagen thuis, verveelde zich steendood en was heel erg blij dat ie van ons af was en terug naar school mocht.

Twee weken geleden herhaalde het verhaal zich nog eens maar nu in een meer dramatische vorm.
Slap als een vaatdoek was hij toen we hem op vrijdag naar de dokter brachten.
We werden naar huis gestuurd met de idee dat Enzi een griepje onder de leden had waar ie zich wel doorheen zou slapen.

Op zaterdagmiddag boden we ons opnieuw aan bij Family Medical Practice, dit keer met een jongetje dat nauwelijks op zijn benen kon staan en die er - ondanks zijn half Afrikaanse kleurtje - een beetje purperig/rood uitzag.

De dokter verloor geen tijd en wij schrokken ons een ongeluk.
Een ambulance werd voorgereden en door de rode lichten ging het, naar het ziekenhuis in het centrum.
Enzi's koorts bleef maar stijgen terwijl wij hem probeerden af te koelen en toen de dokter onverwacht om half twaalf op een zaterdagnacht aan het ziekenbed stond, begonnen we helemaal de ernst van de situatie in te zien.

Een doodgewone stafylokokkenbesmetting kan door de giftige stoffen in de bacterien in sommige gevallen en bij sommige personen evolueren tot roodvonk en, erger nog, het toxische shock syndroom.
Enzi, altijd een macho geweest, had ze gelijk alletwee opgelopen...

Na drie onrustige nachten en vier paniekerige dagen mochten we uiteindelijk een flink verzwakt jongetje terug mee naar huis nemen.
We zijn nu een dag of tien verder en behalve wat snoeverige verhalen bij zijn vriendjes is er niks wat ons nog herinnert aan het beruchte avontuur.
Gelukkig maar....

MAYALEFICENT

Naar analogie van Angelina Tres Jolie hebben Maya en Enzi plotse acteeraspiraties.
Het feit dat er een weekje vakantie bijzat en dat hier niet echt zoveel te doen is voor kinderen, zal ook wel bijgedragen hebben aan het enthousiasme voor ons project.



Om de 1 of andere reden krijg ik het filmpje niet opgeladen dus copieer gewoon de link hieronder en geniet (geen geluid - zo professioneel zijn we nog niet)

https://www.dropbox.com/s/50n68e9p23e7gv6/Mayalificent%20-%20October%202014.avi?dl=0

JE VOET ER MIDDENIN ZETTEN.....

... is een Engels gezegde en dan kunnen we ons allemaal voorstellen waar precies die voet ingezet wordt.
Om jullie koude rillingen te bezorgen, stel ik me een verse koeienvlaai voor die door de zomerse zon al ietwat krokant gegratineerd is.
Daar gaat die voet dan middenin. Eerst een beetje weerstand van de harde korst maar dan word je verwelkomd door de smeuiige massa binnenin.
Met Crocs met van die mooie ventilatiegaatjes aan de zijkant.
Of blootsvoets.
Nog beter.
Spuit het lekker tussen je tenen door.

Goed, iedereen is nu in de stemming dus we kunnen verder,..

Op zondag maakten we kennis met de ouders van Maya's nieuwe vriendinnetje Jasmine.
Ze zijn onafscheidelijk zoals alleen meisjes van acht dat kunnen en elk weekend verliezen we ofwel onze dochter aan het andere kamp of anders krijgen we twee voor de prijs van 1 bij ons thuis.

Haar ouders, een Engels-Vietnamees koppel nodigden ons uit voor brunch in het uiterst charmante Mekong Merchant restaurant.
We hadden een gezellige tijd samen tot de mama - op tram vier maar nog altijd zeer slank - haar andere dochter van 14 wat ongelukkig aanpakte.
"Tja," gooide ze plots op tafel, "ze had vroeger een atletisch figuurtje maar daar is nu niet veel meer van over.'
De dochter keek ietwat gegeneerd-verontschuldigend op van haar boek; wij hielden allemaal onze adem in en er viel een zeer onaangename stilte.
Erger kon het toch niet worden maar toen achtte papa het nodig  de zaak te redden met een ander spreekwoord.
En ja, hij zette er gelijk zijn voet middenin.

"Vestig de aandacht niet op de olifant in de kamer," waren zijn gevleugelde woorden.
Als het al doodstil is, kan het niet veel stiller worden maar toch slaagden we er met zijn allen in.

Hij probeerde het tij nog te keren maar het kalf was al verdronken - om er nog maar twee uitdrukkingen tegenaan te gooien.
"Dat is een beeldspraak," legde hij ons uit, "waarbij bedoeld wordt dat er iets overduidelijk aanwezig is maar iedereen doet heel hard zijn best om er omheen te praten en te kijken."

Het gezette meisje deed alsof ze verder las.
Mijn hart bloedde voor haar.
Het bleef lange tijd akelig stil aan de tafel.