MISS(ER) OP DE MARKT

De familie kwam niet alleen langs om in de prachtige tuin rond te hangen.
Ze wilden ook wel wat van het leven in de Mekong Delta zien en dus namen we elk een fiets, probeerden niet in de kanaaltjes te sukkelen op de veel te smalle bruggetjes en reden het enige rondje dat ik tot nu toe ken.

Op de terugweg stapten we af aan de lokale markt en wandelden traag tussen de eetstalletjes door, ons vergapend aan het aanbod van slang of schildpad.

We passeerden de vismarkt, grote gladgeschuurde cementblokken waar constant water wordt over gespoeld. Krab, paling, vissen in alle soorten en maten en daartussenin de viswijven die hun spreekwoordelijke naam alle eer aan deden.

Luid gelach klonk op toen een kaalkop met overgewicht en een damesfiets de arena betrad.
Kreten van verbazing weerklonken terwijl twee donkerhuidige kleuters hun fietsjes door de drukte stuurden.
Een bont gekakel van helle stemmen rees tot een climax toen Mimi de rij sloot.
We hoorden de viswijven ons lang naroepen.
Echt vriendelijk klonk het allemaal niet maar Vietnamees heeft nu eenmaal niets zoetgevooisd.

De dag erop ging 1 van de keukendames naar de markt en ze werd meteen de mantel uitgeveegd.
"Wat voor een arrogante trut uit de grote stad had Mango Homestay nu toch aangenomen als gids?"
Mijn collega begreep er niets van.
"Nou," ratelden de dames door elkaar, "was hier gisteren toch een heel bijzonder stel op bezoek"
"Een witte man was het met twee bruine kindertjes," vulde iemand anders aan.
"Maar toen we de gids vroegen waar die wel vandaan kwamen, liep ze ons straal voorbij. Neus in de lucht en daar ging de koningin."
"We hebben ze dan maar - onze naam waardig - uitgemaakt voor het vuil van de straat," sloot iemand het betoog af.

Onze keukenhulp trok een beetje bleek weg, kalmeerde de viswijven die alweer in overdrive gingen en een nieuwe aanval wilden lanceren op het nuffige juffertje uit Saigon en vertelde hen dat hun zogenaamde gids de mama van de koters was en dat ze geen woord Vietnamees sprak. Chinees had ze dan wel onder de knie maar daar had niemand wat aan.

Luid gebulder weerklonk en schreeuwend werd het goede nieuws doorgegeven. In twee minuten kende de hele markt het verhaal van het arrogante gidsje.

Helaas zal ik dan bijgevolg bij een volgend marktbezoek ook niet meelevend op de schouder worden geklopt en zal ik niet getrakteerd worden op slang en schildpad om het onbeschofte gedrag van hun landgenote goed te maken.
Altijd iets mis met die Mandarijnen...

AVONTUREN IN DE AVONDUREN

Tijd vervliegt voor je beseft dat ie er is en zo werd het eens te meer eindjaar.

De eigenaars van Mango Homestay zetten alle zeilen bij en hoewel alle kamers bezet waren, nodigden ze toch iedereen uit voor een gratis buffet en bijhorende drank.

Het gezin was overgekomen uit Saigon voor twee nachten en verder hadden we zomaar eventjes tien Duitsers over de vloer (als die mannen binnenvallen, doen ze het nog altijd in troepen).

Later die avond, toen iedereen alle Vietnamese specialiteiten had geproefd en teveel lokale Dalatwijn hadden gedronken, bleken we met twee heel sympatieke Duitse koppels rond de tafel te zitten.

Er werd gepolst hoe een vrouw uit Taiwan/Amerika een norse brompot uit Torhout/Gent had leren kennen en waarom het leek of ze hem nog wou houden ook voor een extra jaartje.

We vertelden de hele samenloop van omstandigheden, door sommigen het noodlot genoemd en door anderen dan weer de jackpot en toen was het de beurt aan de reizigers.met de fietsen

In een eindeloos lang maar best wel interessant verhaal vertelde de vrouw hoe ze elkaar 19 jaar geleden in Birma tegen het lijf waren gelopen. Het was mooi en lief te zien hoe ze respectvol met elkaar omgingen.

Het laatste koppel was nog nagelnieuw, dat zag je zo.

Ze waren van middelbare leeftijd; de man was een struise kerel met een wilde baard en zijn vrouw was vriendelijk maar wat teruggetrokken.

In de laatste twee weken had ik geen alcohol gedronken en na drie glazen wijn had ik hem al flink om toen ik vroeg om het laatste verhaal van de drie koppels.

De man wuifde het voorstel vriendelijk weg wegens te banaal maar er was helaas geen houden aan ondergetekende.

Ik drong nog eens aan en had er tijdens de eerste woorden al flink spijt van.

Daarna gelukkig niet meer want het verhaal was zeer de moeite waard.

"We hebben elkaar leren kennen in een burn out kliniek," zo begon de vriendelijke man.

Een ongemakkelijke stilte viel; hoe reageer je op zoiets als ook de spreker zwijgt?

Gelukkig nam ie het woord opnieuw en vertelde zijn verhaal.

Hoe hij op het werk jaar na jaar onderuit gehaald werd door zijn baas en hoe hij elke keer toch weer opstond om nog beter te doen.

Hoe hij voelde dat ie aan zijn limiet zat maar toch niet wilde opgeven omdat hij dan de verliezer zou zijn.

En hoe hij tenslotte plots - van het ene moment op het andere - niet meer kon en meer dan een jaar nodig heeft gehad om er ietwat bovenop te komen.

Het was stil aan de tafel; iedereen zat met tranen in de ogen te luisteren naar het relaas.

"Dankzij die burn out heb ik mijn vrouw leren kennen," sloot ie af, "en dat alleen is al de moeite maar ik ben zo blij achteraf dat ik hier doorheen heb gemoeten."

"Het heeft ervoor gezorgd dat ik mezelf beter ken, dat ik bepaalde signalen beter herken maar vooral dat ik weet wat ik waard ben en dat dit niet afhangt van een of andere machtsgeile idioot."

Vorig jaar heb ik een dierbare vriend richting burn out zien schuiven (en gelukkig is ie er rakelings  langs gegaan) en ondertussen zit een al even dierbare vriend er middenin.

Zij hebben zonder twijfel meer inzicht dan ik maar het moge duidelijk zijn dat het werk meer en meer een rat race aan het worden is en dat we moeten begrijpen dat het ook anders kan.

Ik wens iedereen voor 2015 een goeie gezondheid en tevredenheid. En meer moet dat niet zijn....