THE BONKIGE BROMPOT-BROMMER BROTHERS (DEEL III)

We hadden een rit van 196 km voor de boeg - wat flink wat is op een 150cc scootertje - en vertrokken onmiddellijk na het ontbijt.

Ons doel voor die dag was Da Lat, een landbouwdoprje met 200,000 inwoners op 1,500 meter hoogte.

In Sai Gon had ik opgemerkt dat scooterrijders onmiddellijk stoppen bij het eerste spatje regen om hun regencape aan te trekken.
Toen we door het platteland van Vietnam reden en het niemand scheen te deren dat het wat begon te druppelen, begreep ik vol bewondering dat de rurale bevolking het weer zo goed kon aflezen dat ze perfect wisten wanneer je een regenjas nodig had en wanneer het een miniem buitje betrof.
Het was mooi om inzicht te krijgen in hun wijsheid en om hun voorbeeld te volgen, zo besloot ik.
Drie minuten later waren we zeiknat...

Uiteindelijk stopten we dan toch maar om een koffie te drinken - je zag nauwelijks nog een paar meter ver - en toen we eindelijk neerzaten en aan onze koffie begonnen, stopte de regen en kwam de zon opnieuw piepen.

De brommertjes hadden het zwaar met de voortdurende klim maar het uitzicht was fenomenaal. Via haarspeldbochten en op wegen net naast een diep ravijn naderden we Da Lat.
Met drie kwart van de afstand achter de kiezen begon het plots opnieuw te regenen. Een spekgladde weg die gedeeld moest worden met trucks, bussen, auto's en andere gekken op scooters was niet bepaald mijn favoriete tijdverdrijf maar we overleefden de aanslag op ons leven en konden een halfuurtje later alweer onze regencapes opbergen.

Na wat gis- en miswerk - opgeslagen kaarten op een I-pad en een live GPS-verbinding op een smartphone, hoe vonden we de weg vroeger toch? - kwamen we terecht bij Mai Dung en Duitse Axel die het charmante Zen Cafe uitbaatten.
Ondanks onze aanvraag voor twee enkele bedden bleken we een queensize in de kamer te hebben wat mijn zeer traditioneel ingestelde reisgezel noopte tot een vrijwillige verhuis naar de sofa.
Mij niet gelaten: lekker veel plaats in een heel comfortabel bed!

's Ochtends had ik ook nog Andy gebeld, onze vriend en medebewoner uit het Imperia-appartementsblok in Sai Gon.
Andy is 54 en heeft de gewoonte om in de hele vroege ochtend op de fiets te stappen en zijn benen te martelen tot ie zo ongeveer omvalt. De tweede hobby van mijn uiterst sympatieke onderbuur is dan weer het verzetten van ongelooflijke hoeveelheden bier nadat ie van zijn tripje is bekomen om de dag erop gewoon weer te gaan fietsen.
Andy zat 200 km van Da Lat af en die zouden we dus niet zien, zo werd me 's ochtends gemeld.
Hoe hij het klaargespeeld heeft, daar ben ik nog niet achter maar in de late middag kregen we telefoon of we soms zin hadden in een biertje met de eenzame fietser.

We reden de stad in, vonden een oninspirerend terrasje waar de muziek veel te luid stond en hadden een fijne tijd met onze vriend...

TYPHOON OP TAIWAN

Voor €100 per persoon de schoonfamilie in Taiwan bezoeken, je kan het niet laten liggen.
Helaas moet je er dan ook bijnemen dat je als vee behandeld zal worden, dat je de hele vlucht van drie en een half uur met je knieen tegen je oren doorbrengt en dat de terugvlucht werd aangepast van 'lekker comfortabel in de namiddag' tot 'een onchristelijk vroeg uur in de ochtend'.

Ach we overleefden het transport, kinderen leefden als koningen onder de niet aflatende aandacht van de grootouders en ik werd zoals altijd op regelmatige tijdstippen mee uit genomen voor alweer een culinaire verrassing.

Toen bleek dat opa en oma onverwacht gasten hadden tijdens het weekend, vonden ze er niet beter op dan ons de bergen in te sturen naar het pitoreske dorpje Wulai met zijn warmwaterbronnen en zijn bevolking van aboriginees, de originele bewoners van Taiwan; mannen en vrouwen met tatouages die nog met pijl en boog op wilde varkens jagen en die op zondag graag eens een dikke blanke in de kookpot stoppen, zo stelde ik me voor.

We hadden een leuke tijd in een streek die er heel ruw en tegelijk paradijselijk uitzag maar helaas veranderde die perceptie in de volgende dagen.

Op maandag werd - alweer - een typhoon aangekondigd. Verder in de week werd al gesproken over een "monster typhoon" en tegen vrijdag wisten we dat het fenomeen netjes over de hele noord-zuid-as van het eiland zou passeren.
We zaten 48 uur opgesloten binnen (we gingen 1 keertje naar het dak bovenop het appartementblokje en werden er zo ongeveer afgeblazen) en volgden op het nieuws - als er elektriciteit was tenminste - wat die razende storm allemaal aan het aanrichten was.

Taipei zelf verloor 3,000 bomen en liep flinke schade op maar Wulai in de bergen was zo ongeveer van de kaart geblazen en gespoeld.

Hieronder wat beelden over een fenomeen dat door ons niet gekend is maar wel een paar keer per jaar het eiland Taiwan geselt...
(let vooral op de eerste seconden van het tweede filmpje. Een doorsnee scooter wordt vlotjes een paar meter de lucht ingeblazen)

beneden aan het appartement