LOCATION, LOCATION, LOCATION

Langzaam wordt me duidelijk dat "de Indiaan" die we kennen vanuit de boeken van Karl May niet echt bestaat.
In plaats daarvan zijn er honderden stammen die over het hele noorden van Amerika verspreid wonen.
Rond Albuquerque alleen al heb je de Isleta, de Zuni, de Santa Domingo, de Jemez en de Acoma samen met nog 14 andere stammen.

Met het idee in het achterhoofd dat een welgekozen locatie al de helft van de winst betekent, hadden de Acoma een stukje rots ingepalmd dat in onze moderne wereld miljoenen waard zou zijn.

We dachten dat het wel eens de moeite kon zijn om een kijkje te gaan nemen en we reden de snelweg op richting Los Angeles.
We passeerden door het Laguna reservaat waar de Native Americans naast een casino ook een wereldwijd bekend - althans volgens de reclameborden - hamburgerrestaurant waren begonnen en na  een uurtje rijden, kwamen we aan bij het cultureel centrum van Acoma ofte Sky City.

Een kilometer verder rees een imposant vierkant blok graniet de lucht in en daar hadden de Acoma beslist om te gaan wonen.

De wereldvermaarde Laguna burgers (nu ook een vestiging open in ABQ op 12th street en I40)

We werden vlotjes 66 dollar afhandig gemaakt, kregen een klevertje op 1 van onze smartphones (de andere mocht niet gebruikt worden voor onze spionage-doeleinden) en toen werd ons ook nog op strenge toon meegedeeld dat we in de pueblo (het dorp) geen foto's mochten maken vanwege de tradtionele dansen in de kerstperiode.

We werden in een bus geladen met een kluit andere toeristen, reden de steile helling op en wandelden traag door het dorp onder de leiding van Steve die een carriere als stand-up comedian of anders wel Sumoworstelaar gemist had.

* "We bevinden ons op een hoogte van 2,130 meter of anders gezegd drie seconden" terwijl we met zijn allen vervaarlijk dicht bij de rand van de steile kliffen stonden.

*"Er wordt ons wel eens gevraagd of wij Acoma nog buffalo eten.... ja hoor, maar dan alleen de vleugeltjes..."

De wereldvermaarde Amerikaanse Buffalo wings

We kochten het typische Indian Fry Bread, bekeken het al even typische pottebakkerswerk van de Acoma en na een uurtje nam Steven afscheid van ons bij de kerk waar we de laatste traditionele dansen van dit seizoen zouden meemaken.

Indian Fry Bread

Die Acoma maken er een potje van

Na een halfuurtje wachten waarbij we voortdurend Enzi en Zane in de gaten moesten houden - die verduivelde afgronden waar toch zo aantrekkelijk -, begonnen de dansen eindelijk.

Een jongeman wandelde de kerk binnen met een drum en begon aan een heel erg eentonig muziekstuk.
Alle mannen, vrouwen en kinderen van het dorp kwamen het gebouw binnengestapt op het trage ritme van de trommel, hop-stapten naar het einde van de kerk en keerden toen terug richting uitgang waar ze opnieuw rechtsomkeer maakten.
Na  een minuutje of vijf raakten we allemaal in trance van verveling en we besloten om niet de bus te nemen maar de steile afdaling per voet te maken.

Alweer een prachtig stuk van New Mexico's uitgebreide cultuur bezocht. Het blijft me hier verbazen...

EEN POTJE OUWE-UBEREN

Gedurende anderhalve maand nu rijd ik dagelijks door Albuquerque en pik de meest diverse passagiers af om die dan wat verder weer af te zetten (anders wordt het al gauw te vol in de auto).

Wat hebben we zo allemaal geleerd?

• het voordeel van deze job, ook al betaalt het ronduit slecht, is dat ik in deze korte periode meer geleerd heb over de US en The Duke City dan in mijn hele leven ervoor. Iedereen heeft wel een verhaal klaar - Amerikanen praten veel makkelijker dan Europeanen, lijkt me - dat je een nieuwe inkijk geeft op de zeden en gewoontes in dit enorme land.
• proefondervindelijk onderzocht: niet meer dan 15% van mijn medebewoners hebben een paspoort. Voeg daar nog bij dat het land opvallend op zichzelf focust in de media en dit vertaalt zich dan in stiltes als Europa genoemd wordt, of nog erger Belgie en het gesprek valt helemaal dood wanneer Tanzania ter sprake komt of Myanmar (net boven Thailand voeg ik daar dan altijd bij maar niet zeker of dat ook helpt).
• Haaks tegenover dat beperkte wereldbeeld staat dan de trotse houding die hoort bij de onwrikbare zekerheid dat het Amerikaans staatsburgerschap het beste is wat een mens kan overkomen. De gemiddelde Amerikaan is er rotsvast van overtuigd dat hun waarden en gedragingen de rest van de wereld strontjaloers maken.
  Daar ben ik dan weer niet zo zeker van maar ik hou netjes mijn mond. Een fooitje is altijd welkom...
• Het is slecht gesteld met de geografische kennis maar ook de rest van de wetenschap kan wel een extra duwtje in de rug gebruiken.
  Wat te denken van de net afgestuurde universiteitsstudente die de mist ziet die over de vallei hangt in de ochtend en hierbij besluit dat dat de rook is van de bosbranden in California.
  (gewoon je mond houden, Jan, zelfs geen sarcastisch antwoord verzinnen - je wordt elke dag iets wijzer dankzij die gozers).
• mensen uit Albuquerque zijn meestal niet trots op hun stad. Elke keer opnieuw komt de vraag "wat deed je in hemelsnaam besluiten om in Albuquerque te komen wonen?".
  Mijn antwoord dat ik het hier nog altijd reuze-aangenaam vind, verzacht dan weer hun pijn van in dit boerengat opgegroeid te zijn.
• Als laatste ook nog meegeven dat die stoere, alom gevreesde en gerespecteerde politiemannen eigenlijk wel je vriend zijn.
  Ik word opgeroepen en vind enkel een agent naast zijn auto en een verkleumd mevrouwtje dat een karretje met al haar bezittingen bijheeft.
  Mary moet een paar kilometer verder naar haar vaste stek bij een supermarkt waar ze haar "kamp' heeft gemaakt zoals ze zelf zegt en heeft last van haar benen.
  Mike heeft een Uber besteld (en daar dan ook op voorhand voor betaald want anders komt ie niet) en vraagt me of ik het niet erg zou vinden om Mary naar Smith's te brengen.
  Hij stopt me nog $10 toe voor de moeite en daar gaan we, Mary en ik.
  De echtgenoot van het mevrouwtje is gewond geraakt op zijn werk en dan maar meteen ontslagen - zo gaat dat dikwijls hier - en de maand erop stonden ze op straat. Echtgenoot ligt momenteel in het ziekenhuis en Mary gaat hem nu en dan eens bezoeken als ze iemand vindt die op haar rommeltje past. Ik denk aan de gescheurde plasticzakken met wat oude dekens en kleren in de koffer en verbijt mijn tranen.
  Mary wijst me de weg achterom de supermarkt en tussen de paletten en de afvalcontainers zet ik haar bezittingen af en geef ik haar de tien dollar van Mike. We hebben zelf niet veel momenteel maar er zijn er altijd die het slechter hebben...