OF WE NOG EEN HAPJE BLIEVEN?

Je kon al niet veel anders verwachten van een land waar de hoofdschotel op restaurant de entrée wordt genoemd.

Het krult mijn tenen zonder enige hulp van mezelf wanneer de kelner het voorgerecht (de "starter" om het eenvoudig te houden) afruimt en daarbij zegt: "Wat hadden we gewenst als entrée?"

Bemerk ook de "we" als in "Hoe gaat het met ons vandaag?" en "Hadden we nog wat meer water gewild?".

Ik dacht dat dit taalgebruik enkel voorbehouden was voor rusthuispersoneel en verpleegsters maar we hadden dat blijkbaar fout. 

Goed, de entrée dus.

Ik heb er een paar waar ik het nog altijd moeilijk mee heb en die wil ik graag delen.

CHICKEN FRIED STEAK

Een steak is dit die in ei en broodkruim wordt gerold en dan in een pan met flink wat olie wordt gebakken. Een beetje Wiener Schnitzel stijl eigenlijk.

Geen idee waarom die kip dan vernoemd wordt, maar we gaan niet al te moeilijk doen.

THE GRAVY BOAT

Ofte het sausvrachtschip als zeer vrije vertaling.

Hoort bij de chicken fried steak en is eigenlijk gewoon de sauskom. Het lijkt een beetje op een boot en mijn poētische landgenoten vinden het wel cool klinken.

CHICKEN AND WAFFELS

Men neme een wafel, gooit daar flink wat boter en siroop overheen.

Men neme een stuk kip, wentelt dat in broodkruim en gooit het in het frietvet.

Stuk kip gaat op de wafel en daarnaast worden dan dikwijls nog wat aardbeien of frambozen geserveerd.

Ik wilde het uit principe niet eten - wie vindt nu zoiets uit - maar ik heb het ondertussen geprobeerd en het is eigenlijk echt wel lekker.

ROCKY MOUNTAIN OYSTERS

Oesters zijn al niet mijn favorieten (snot in zeewater zou een betere naam zijn) maar de Amerikaanse versie wint met verve als er een kampioenschap lekkere-hapjes-met-misleidende-namen zou bestaan.

Stierentestikels zijn het (soms ook schaap of geit) die in broodkruim worden gerold (Amerika heeft een overschotbalans van broodkruim zoals je ondertussen hebt gemerkt) en dan opnieuw lekker in de frietketel worden gegooid.

Aan de andere kant, mensen die in een glazen huis wonen, moeten niet met stenen beginnen gooien dus we zwijgen misschien gewoon beter terwijl we genieten van onze wijngaardslakken en onze rauwe filet américain...

DE GEUR VAN BLOEMEN

Met het ouder worden zou je ook wat wijzer worden maar dat is geen vaststaande vereiste.
Daarom loopt mijn wekker af op een ontiegelijk vroeg kwart voor vijf.
's Ochtends wel te verstaan.
Succesvolle mensen zoals Bill Gates en Jeff Bezos zeggen dat dat voor succes zorgt.
Nog niet veel van gemerkt maar het kan komen.

Elke ochtend , zeven op zeven, doe ik mijn ochtendwandeling en elke ochtend kom ik dezelfde man tegen die ze blijkbaar ook niet allemaal op een rijtje heeft. We groeten elkaar kort en dat is het zowat.
Deze ochtend was anders.
Ik werd namelijk gewaarschuwd voor de aanwezigheid van een skunk ofwel stinkdier.
Best in een wijde boog omheenlopen, was de wijze raad van iemand die meer van dit dier wist dan ik.

Ik zette voorzichtig mijn weg verder naast de arroyo.
(Aangezien het heel weinig regent hier, heeft de stad Albuquerque geen riolen in elke straat. Het water loopt gewoon naar het laagste punt waar een breed betonnen kanaal is gegraven.)

In tegenstelling tot mijn wandel-companion gebruik ik geen zaklamp en nu wilde ik echt dat ik er eentje bijhad.
Iets verder zag ik iets zwart, ongeveer zo groot als een flinke kat, midden op het pad zitten en ik wist niet wat te doen.
Stinkdieren zien niet verder dan drie meter en waarschijnlijk al helemaal niets in het donker en gaan af op geur en geluid. Ik stond stil; hij stond stil en even dacht ik eraan om er eentje te laten vliegen.
Een waarschuwingsschot net voor de boeg, zeg maar.
Daar zou die skunk zo hard moeten om lachen dat ie omviel en in de droge arroyo rolde.

Gelukkig had mijn nieuwe vriend genoeg van onze patstelling en hij schuifelde het kanaal in en verdween in een afwateringsgat.
Eens veilig thuis heb ik het toch maar opgezocht.

Stinkdieren zijn gewoon de meest arrogante dieren ter wereld.
Iedere vos, coyote of hond weet wat hen te wachten staat eens ze het markante zwart-met-wit-met-pluizige-staart benaderen en die skunks zijn zich verdomd bewust van hun status.
Ze hebben twee klieren, net naast de anus, waar ze een kleine dosis van hun wondermiddeltje opgeslagen hebben. Ze zullen er alles aan doen om het niet te gebruiken want het duurt een dag of tien voor ze weer voldoende aangemaakt hebben.
Goed om weten dat ze eerst zullen grommen en blazen als een kat of stompen met die kleine voetjes alvorens ze voor de laatste oplossing zullen kiezen.
Als het dan toch echt moet, kunnen ze met een ongelooflijke precisie tot op drie meter hun doel raken  met een fijne mist die je nooit meer zal vergeten.
Het goedje schijnt misselijkmakend slecht te ruiken, kan je irritaties in de ogen en zelfs tijdelijk blindheid geven en de geur blijft makkelijk voor een dag of twee hangen en er is niets wat je ertegen kan doen.
De stank van het verdedigingsmechanisme van een stinkdier kan door de mens tot vijf kilometer ver geroken worden. Ik wil me niet voorstellen hoe een hond zich daarbij voelt.

Vanaf nu extra voorzichtig op het jaagpad naast de arroyo.

WHY DO HUMMINGBIRDS HUM?*

*Because they forgot the words.

In Albuquerque heb je the Dollar Store, the Family Dollar and the Dollar Tree.
Supermarkten zijn het waar de meeste koopwaar een dollar kost.
Kleine Zane gaat er graag winkelen en het slaat geen gat in het budget dus we zetten hem er af bij opening om 8 uur en pikken hem dan weer op net voor het avondeten. Hij is vier dus dat kan wel.
Vooraleer ik the Child Protection Department aan de deur heb; ik wandel er graag binnen voor een minuutje of twintig samen met een overenthousiaste kleuter die het liefst van al de hele winkel leeg zou kopen.

Vorige week wou de jongeman een feeder voor hummingbirds oftewel kolibries kopen. Ik zag er het nut niet van in maar Zane drong aan dat de kolibries dan wel zouden komen.
Van "natural habitat" had hij duidelijk nog nooit gehoord.
Tot mijn verrassing bleek later dat er maar liefst vier soorten kolibries voorkomen in New Mexico en we maakten een heerlijk soepje van 25% suiker in water voor onze nieuwe gasten.

Kolibries drinken nectar uit bloemen.
Veel nectar uit veel bloemen.
Een gemiddelde kolibrie weegt drie gram (dus je hebt algauw een exemplaar of driehonderd mee naar huis als je om een kilootje hummingbirds gaat naar de poelier) en heeft zulk een hoog metabolisme dat ze per dag de helft van hun lichaamsgewicht in nectar moeten drinken. Onze feeder in de tuin zal dus goed van pas komen want die kleine kereltjes bezoeken makkelijk duizend bloemen per dag.

Dat hoge energieverbruik komt voornamelijk van de ongelooflijke snelheid waarmee ze met hun vleugeltjes slaan. De kleinste soorten halen tot tweehonderd slagen per seconde!
Kolibries kunnen ter plaatse in de lucht blijven hangen en zelfs achteruit vliegen, vandaar hun naam 'de helicopter onder de vogels".
Gewoon vooruit vliegen kan aan 45 kilometer per uur en in een duikvlucht halen ze zelfs de 90.
Drie kwart van hun tijd wordt doorgebracht op een tak want je wil niet de hele tijd met een lege tank rondvliegen.
Net zoals een eigenaar van een Jaguar alle benzinstations in de buurt moet kennen vanwege de gulzige motor, heeft een kolibrie een ingebouwde Google Maps met tot driehonderd verschillende locaties waar hij nectar kan vinden.
De acht soorten die naar de USA komen, vliegen 750 km non stop vanuit het zuiden en halen tijdens het vliegen een hartslag van 1200 slagen per minuut.

O ja, op dag twee hadden we onze eerste bezoeker.
We zijn nu een week verder en twee hummingbirds hebben de weg gevonden.
Je hoort ze zo aankomen door het "gehum" van hun kleine vleugeltjes en het is een waar plezier om hun acrobatische capriolen te bekijken.
Het was de investering meer dan waard, Zane!


De vier soorten hummingbirds in New Mexico:

 1) de Calliope hummingbird

2) Rufous hummingbird

3) Black Chinned hummingbird (onze bezoekers)

4) Broad-Tailed Hummingbird

Bij het herlezen valt me toch op dat die Rufous echt boos kijkt.
Suikertekort waarschijnlijk...