Wat voorafging: ik werd Amerikaans staatsburger en kreeg mijn officieel certificaat zonder een uitbundig en overdadig feestje om aan te tonen dat ze zo blij waren om uitgerekend mij binnen te halen.
Het zal wel de Covid zijn...
"Nu nog eens heel goed opletten," zegt het lieve meiske van immigratie, "want er zijn wat verschillen met andere documenten. Je weet dat je naar de bank kunt of zelfs naar het UPS bureau voor een genotificieerde copie van een document?"
Als een brave leerling knik ik ijverig van ja.
"Wel, als het om je staatsburgerschap gaat, is dat niet altijd voldoende. Je hebt dikwijls een gecertificeerde copie nodig en dat kan alleen hier!"
"Goed hoor," antwoord ik luchtig want we zijn hier nog niet klaar, zo voel ik, "doe mij er dan maar een stuk of drie en neem er zelf ook één."
Een beetje vriendelijk zijn, doet nooit kwaad.
"Neen meneer, zo werkt dat niet," word ik terecht gewezen, "daar moet u een afspraak voor maken."
"Dan doen we dat toch gewoon, bureaumiep," reposteer ik, "kijk eens in die agenda van je en schrijf me maar op voor binnen twintig minuten."
Ik krijg een besmuikt lachje om zoveel stupiditeit - ze hebben er al lang spijt van dat ze me Amerikaan hebben gemaakt - en ik word geinformeerd over het bestaan van een telefoon en het feit dat ik het Departement Telefonische Afspraken teneinde het Verkrijgen van een Gecertificeerde Copie moet bellen.
Dus ga ik naar huis en bel ik.
Drie kwartier naar muzak luisteren terwijl je iets anders constructief te doen, is geen sinecure. Uiteindelijk krijg ik een heel zwaarwichtig jongmens aan de telefoon die persoonlijk instaat voor de veiligheid van iedere en elke Amerikaan.
Ik moet mijn naam, geboortedatum, sterrenbeeld en favoriete kleur geven en dan wordt nog een hele lijst dingen voorgelezen waarmee ik akkoord mee moet gaan.
Ik zeg "Yes" op alles en schakel na vier vragen over op "I do" om onze relatie te bezegelen maar onze vriend vertrekt geen spier zo hoor ik.
"Geef me nu gewoon die afspraak, kerel," begin ik te denken maar zo werkt dat niet bij het DTAthVveGC, oh neen!
Ik zal, zo blijkt, worden teruggebeld binnen de drie tot tien werkdagen om een afspraak vast te leggen. Ook nog even meegeven dat er twee keer geprobeerd wordt je te bereiken en als dat niet lukt, je weer helemaal moet herbeginnen.
Als je dat nog nooit geprobeerd hebt, moet je dat nu eens doen voor tien werkdagen - want natuurlijk duurde het twee weken voor ik iets hoorde -: zorg er voor dat je op elk moment klaar bent om een telefoon te beantwoorden!
Ga niet naar het toilet zonder na te gaan of je je telefoon bijhebt.
Neem geen douche tijdens de kantooruren.
Zorg ervoor dat je op elk moment op een afstand van je telefoon bent waarbij je de oproep kan horen.
Enzoverder enzovoort.
Ik werd helemaal gek van die ondraaglijke opdracht, kreeg uiteindelijk een ander zwaarwichtig iemand aan de lijn en kon een afspraak maken voor de dag erop.
Die ik dan nog bijna vergat ook...
Net op tijd terug op het immigratiekantoor vroeg ik om drie copies en de mevrouw van dienst keek me onmiddellijk argwanend aan.
"Waarom zijn die wel?" werd me gevraagd.
"Eentje voor de sociale zekerheid, eentje in reserve voor als mijn toekomstige werkgever erom vraag en eentje om thuis te houden wanneer ik het origineel moet opsturen om een paspoort aan te vragen."
"Ik zie wat ik kan doen," was een antwoord dat me niet veel hoop gaf.
Het duurde vijftig minuten voor de dame een zwart-wit copie had genomen en daar een stempel had ingedrukt. Iets wat normaal drie minuten zou kunnen duren.
Ook kreeg ik maar één copie mee want dat zijn nu eenmaal de richtlijnen.
"Lieve mevrouw," probeerde ik, "die copie die je me nu geeft, gaat vandaag op de post naar de sociale zekerheid. Moet ik dan echt binnen een uur opnieuw een afspraak maken? Kan dat echt niet anders?"
Neen dus. Einde.