OH MY SCHADENFREUDE

 Vijf keer dit seizoen heb ik de camionette met aanhangwagen van Los Angeles naar Chicago gereden aan het begin van weer een nieuwe Route 66 in de andere richting.

Aangezien ik het elke keer op twee en een halve dag deed, heb ik dus 16.800 kilometer gereden op twaalf en een halve dag of nog anders gezegd heb ik elke dag van die twaalf dagen 1.344 kilometer gereden.

Geen wonder dat ik een beetje moe ben.

Op mijn laatste trip stond ik eens te meer vast voor een uur tussen Mesquite, Nevada en St. George, Utah in een file voor constructiewerken waar nooit iets gebeurde of verbeterde.

Schuin voor me, in de rechterfile was iemand heel erg ongeduldig. Hij zat vast achter een truck en zwiepte de hele tijd half op de pechstrook om te zien wat het probleem was.
Ik kwam op gelijke hoogte en zag een zwaargebouwd mannetje zitten huffen en puffen. Hij had nog heel wat belangrijke zaken af te handelen vandaag. 
Zijn nummerplaat was niet voor niets "OH MY".
Duidelijk Ierse voorouders ook...

Na een kwartier kon hij het niet meer aan en schoot ie de pechstrook op. Volle gas vooruit.
Ik zat stiekem te hopen op de politie een beetje verder maar de uitkomst was nog veel hilarischer.

Onze vriend was de snelweg afgegaan en had een vier maal vier gevolgd die parallel met ons door het diepe, mulle zand baggerde.
Zijn amateur-jeepje was er niet op gebouwd.
Tot aan zijn assen was ie weg gezakt en het zou me niet verwonderen dat hij er nog zit.

Toen ik hem traag voorbij kroop op het effen asfalt, heb ik blij getoeterd. Hij keek op van zijn handenarbeid - een hartaanval naarbij - en ik heb enthousiast gezwaaid.
Niks spijt van...

OVER BELGISCH BIER EN CHICAGO BONEN

 Om de sfeer wat te verlichten, gingen Scott en ik 's avonds ribbertjes eten (welk neefje of nichtje zei dat ook weer?).
Miller's Pub was net naast het hotel en ik was er nooit binnen geweest. Spijt over verloren tijd overviel me toen ik het menu zag...

Elk bier in het correcte glas en heel erg betaalbaar. Dit is hoe het paradijs moet voelen.

En de ribbertjes? 
Die waren erg lekker.
Denk ik...

Op mijn allerlaatste dag in Chicago wilde ik de Tilt wel eens bezoeken.
Op de 94ste verdieping van het John Hancock gebouw en op 314 meter hoogte, kantelt een deel van de glazen wand uit het gebouw.
Niet voor doetjes en erg zeker was ik niet over het hele idee...

Het ticket voor TILT zoals de ervaring heet, beloofde ook een cocktail. Niet dat ik daar erg veel zin in had om 9 uur 's morgens en al helemaal niet na gisteravond.
Bleek dat de bar uitzonderlijk pas om 11 uur open zou gaan vandaag.
Dat was een opluchting.
Toen ons ook werd verteld dat de TILT installatie naar de garage moest voor reparatie, was ik helemaal tevreden.
Nu kon ik iedereen ongestraft vertellen dat ik het wel zou gedaan hebben als het ding maar open was geweest.

TILT was binnen voor reparatie

Ik wandelde terug via Trump Tower en fantaseerde over een TILT zonder glas, enkel en alleen voor hem.

De expeditie eindigde met een trek door de dichte wouden van het Millenium Park alwaar ik The Bean aanschouwde.

Het was mijn laatste keer in Chicago voor dit seizoen en misschien zelfs wel de laatste keer ooit.
Daarover later meer. 
Beloofd!!

 

THE WELL KNOWN SOLDIER

Voor de vijfde keer dit seizoen was ik in Chicago om nog maar eens het hele end naar de Stad der Engelen te rijden en een paar dagen terug stootte ik louter toevallig op iets wat ik wel eens wou zien.

Op dat moment wist ik nog niet hoe diep het me zou raken en om die reden zit ik nu te typen na vier maand stilte.

Samen met goeie vriend en collega Scott stapten we een paar blokken van het hotel de Harold Washington bibliotheek binnen. Harold Washington was de eerste zwarte burgemeester van 'the Windy City' en daarom had ie zijn eigen bibliotheek gekregen.

De beambte van dienst toonde ons de weg met de wijze woorden "roltrap van de tweede naar de derde verdieping en je zal het wel voelen".
En of we het voelden!!

Boven de roltrap hangt een enorm tapijt van dog tags.
Een dog tag is wat een Amerikaans soldaat rond zijn nek draagt in tweevoud als hij uitgestuurd wordt om een - meestal zinloze - oorlog te gaan voeren.

Als onze jongeman sneuvelt en als er andere soldaten in zijn buurt zijn, wordt de ketting losgemaakt en neemt de overlevende één metalen plaatje mee om het slachtoffer in een statistiek te veranderen.
Het ander stukje metaal wordt tussen de boven- en ondertanden achtergelaten voor eventuele latere identificatie.

Boven de roltrap in de bibliotheek hangt een tapijt van 58.300 dog tags.
Het aantal overleden Amerikaanse soldaten in de Vietnam oorlog.
Eigenlijk ga je langzaam naar boven onder meer dan vijftigduizend doden en ik garandeer je, het is hallucinant!!

En leren we er iets van? 
Nooit blijkbaar. Dat is wel duidelijk...