Het concert van Octocelli nu zondag is uitverkocht!
Parkeren:
Als je met de wagen komt, kan je alvast je auto kwijt op de voorziene parking (100 plaatsen) langs de Akkerstraat. Als je de Brugsepoortstraat inrijdt, sla je de eerste straat (Rasphuisstraat) rechts in (net voor de apotheek). Aan de splitsing onmiddellijk hierop, kies je rechts waar je dan aan je linkerkant de parking vindt.
vrijdag 30 november 2007
donderdag 29 november 2007
ADRESSEN
Dag allemaal,
er zijn heel wat vrienden uit lang vervlogen tijden die reageren op de posts van de weblog.
Daar krijg ik dan helaas geen e-mail adres bij.
Iedereen die nog eens met me wil praten over de hogere dingen des levens - ik ben een expert nu ik die tunnel met dat witte licht gezien heb - kan me een mailtje sturen op jan.gevaert@gmail.com.
Hierbij denk ik bijvoorbeeld aan Yoerie en Stephanie en Annick en Tibor. Van jullie heb ik geen adres meer...
er zijn heel wat vrienden uit lang vervlogen tijden die reageren op de posts van de weblog.
Daar krijg ik dan helaas geen e-mail adres bij.
Iedereen die nog eens met me wil praten over de hogere dingen des levens - ik ben een expert nu ik die tunnel met dat witte licht gezien heb - kan me een mailtje sturen op jan.gevaert@gmail.com.
Hierbij denk ik bijvoorbeeld aan Yoerie en Stephanie en Annick en Tibor. Van jullie heb ik geen adres meer...
HET ZOTTE ZESDE VERVOLG
Alvorens iedereen hier begint te twijfelen aan mijn verstandelijke vermogens...
op een mooie ochtend was alles plots voorbij.
Toen Allison me vroeg waar we waren, antwoordde ik niet meer "Georgia, Paris of Florida" zoals de voorbije dagen.
De mist in mijn hoofd verdween en alles was weer in het juiste perspectief te zien.
Een keer nog heb ik mezelf op een remming betrapt.
De laatste dag in het hospitaal liep er een muis op het raamkozijn.
We waren met zijn drieen in de kamer maar ik heb niets durven zeggen.
Bang van de twijfelende blik in de ogen van Allison en de verpleger....
op een mooie ochtend was alles plots voorbij.
Toen Allison me vroeg waar we waren, antwoordde ik niet meer "Georgia, Paris of Florida" zoals de voorbije dagen.
De mist in mijn hoofd verdween en alles was weer in het juiste perspectief te zien.
Een keer nog heb ik mezelf op een remming betrapt.
De laatste dag in het hospitaal liep er een muis op het raamkozijn.
We waren met zijn drieen in de kamer maar ik heb niets durven zeggen.
Bang van de twijfelende blik in de ogen van Allison en de verpleger....
DE ZOTTE ZESDE WEEK
Het lijkt een wervende slogan voor E5 mode, maar dat is het gelukkig niet.
Laten we het hebben over de verwarrende tijd die me overviel toen de dokters vonden dat het welletjes geweest was met al die verdovende middelen.
De eerste vier, vijf weken zijn volledig aan me voorbij gegaan. Plat gespoten gleden de dagen in Intensive Care voorbij. Mijn lieve mama en mijn - al even lieve - zussen zijn tien dagen op bezoek geweest maar daar kan ik me niets van herinneren.
Na een week of vijf ging het morfinekraantje dus dicht.
Wat daarna gebeurde, was te gek voor woorden.
Nu heb ik altijd al een levendige fantasie gehad en was "a dirty mind is a joy forever" een van mijn favorieten, maar wat toen gebeurde, sloeg alles.
Ik begon hardop te twijfelen aan mijn verblijf in het Aga Khan hospitaal toen op zondag alle patienten, oud of jong, gewond of gewoon ziek, een liter whisky intraveneus toegediend kregen.
's Avonds vertelde ik het hele verhaal verontwaardigd aan Allison en ik zag de twijfel in haar ogen...
De dag erop dronk een dokter met een besmuikt gebaar eerst van mijn geneesmiddelen alvorens ik de rest toegediend kreeg.
Deze stoutmoedige handeling, samen met de twijfels van Allison, deden me naar de zwaardere middelen grijpen.
Ik stapte op mijn motor (die 250 kilometer verder in Arusha stond) en reed naar Zwitserland.
De dag erop reed ik met de fiets naar Noord-Amerika.
In mijn gedachten kwam Allison enkel 's avonds op bezoek en ik zorgde ervoor dat ik weer netjes in mijn bed lag toen zij eraan kwam.
Geen enkele keer heeft ze me gevraagd hoe ik mijn dag doorbracht.
Ik speelde mee in "the sound of music", er was een musical gepland in het hospitaal ter nagedachtenis van die goeie ouwe Nonkel Bob (is de brave man eigenlijk al gestorven?) en tot slot was er een staatsgreep waarbij de F16's vlak naast de grote ramen van het hospitaal stonden.
Dit alles ging voorbij aan de verpleegsters en aan Allison...
Een dag maakte ik het zo bont (maar hoe weet ik niet meer) dat ik er 's nachts van overtuigd raakte dat Allison me nooit nog zou komen bezoeken. Ik probeerde uit bed te raken en haar te contacteren met mijn telefoon die ingebouwd was in mijn hand. Dat was de meest schrikbarende nacht van mijn hele leven. De verwarring was compleet.
's Ochtends verscheen Alli - in mijn ogen totaal onverwacht - aan mijn bed.
Ik heb gehuild als een kind dat zijn mama kwijt was in de winkel van E5-mode....
Laten we het hebben over de verwarrende tijd die me overviel toen de dokters vonden dat het welletjes geweest was met al die verdovende middelen.
De eerste vier, vijf weken zijn volledig aan me voorbij gegaan. Plat gespoten gleden de dagen in Intensive Care voorbij. Mijn lieve mama en mijn - al even lieve - zussen zijn tien dagen op bezoek geweest maar daar kan ik me niets van herinneren.
Na een week of vijf ging het morfinekraantje dus dicht.
Wat daarna gebeurde, was te gek voor woorden.
Nu heb ik altijd al een levendige fantasie gehad en was "a dirty mind is a joy forever" een van mijn favorieten, maar wat toen gebeurde, sloeg alles.
Ik begon hardop te twijfelen aan mijn verblijf in het Aga Khan hospitaal toen op zondag alle patienten, oud of jong, gewond of gewoon ziek, een liter whisky intraveneus toegediend kregen.
's Avonds vertelde ik het hele verhaal verontwaardigd aan Allison en ik zag de twijfel in haar ogen...
De dag erop dronk een dokter met een besmuikt gebaar eerst van mijn geneesmiddelen alvorens ik de rest toegediend kreeg.
Deze stoutmoedige handeling, samen met de twijfels van Allison, deden me naar de zwaardere middelen grijpen.
Ik stapte op mijn motor (die 250 kilometer verder in Arusha stond) en reed naar Zwitserland.
De dag erop reed ik met de fiets naar Noord-Amerika.
In mijn gedachten kwam Allison enkel 's avonds op bezoek en ik zorgde ervoor dat ik weer netjes in mijn bed lag toen zij eraan kwam.
Geen enkele keer heeft ze me gevraagd hoe ik mijn dag doorbracht.
Ik speelde mee in "the sound of music", er was een musical gepland in het hospitaal ter nagedachtenis van die goeie ouwe Nonkel Bob (is de brave man eigenlijk al gestorven?) en tot slot was er een staatsgreep waarbij de F16's vlak naast de grote ramen van het hospitaal stonden.
Dit alles ging voorbij aan de verpleegsters en aan Allison...
Een dag maakte ik het zo bont (maar hoe weet ik niet meer) dat ik er 's nachts van overtuigd raakte dat Allison me nooit nog zou komen bezoeken. Ik probeerde uit bed te raken en haar te contacteren met mijn telefoon die ingebouwd was in mijn hand. Dat was de meest schrikbarende nacht van mijn hele leven. De verwarring was compleet.
's Ochtends verscheen Alli - in mijn ogen totaal onverwacht - aan mijn bed.
Ik heb gehuild als een kind dat zijn mama kwijt was in de winkel van E5-mode....
dinsdag 27 november 2007
Live met Tanzania
Wie zondag naar het concert van Octocelli komt, krijgt er nog een bonus bovenop. We gaan een live internet-verbinding leggen met Jan in Tanzania.
We proberen zijn gat in beeld te brengen en stellen hem enkele interessante vragen over de prijs van een vat ruwe olie, de zwangerschap van Mathilde, de slechte kwaliteit van de frietpatatten en de regeringsonderhandelingen.
Er zijn nog enkele kaarten over. Reserveer op benefiet.jan.gevaert@gmail.com
Update: heb je zelf een pertinente vraag voor Jan? Stuur ze naar bovenstaand email-adres. We proberen ze te stellen.
maandag 26 november 2007
AND THE WINNER IS.....
Goeie 's morgens,
veel antwoorden op de drie vragen: Aangezien sommigen onder jullie een nacht met Wim moeten doorbrengen, opteer ik ervoor geen enkele naam te noemen maar drie mensen wisten dat VALS WAAR WAAR de juiste oplossing was.
Proficiat voor hen, pole voor de rest....
veel antwoorden op de drie vragen: Aangezien sommigen onder jullie een nacht met Wim moeten doorbrengen, opteer ik ervoor geen enkele naam te noemen maar drie mensen wisten dat VALS WAAR WAAR de juiste oplossing was.
Proficiat voor hen, pole voor de rest....
vrijdag 23 november 2007
KOKO INTERACTIEF
Het is hier nogal stilletjes, valt me op.
Daar doen we iets aan met een interactief en intercontinentaal waarheidsspel.
De uitleg is simpel, Schalkse Ruiters achterna. Drie verhalen, drie maal waar of vals.
Stuur je antwoord, bvb Waar Vals Vals naar jan.gevaert@gmail.com of wim.maertens@gmail.com.
Heb je drie correcte antwoorden, dan win je een overnachting in mijn huis in Arusha maar heb je ze alle drie fout, dan moet je een nacht bij Wim in bed.
Denk dus goed na....
1. Naar wekelijkse gewoonte kwam de priester langs op zondag. Dit keer bleek het tot mijn verrassing een witte herder te zijn. Helemaal mooi werd het toen Norbert uit Meulebeke bleek te komen. We praatten een half uurtje en toen Norbert aanstalten maakte om in de volgende kamer zieltjes te gaan winnen, stelde ik mijn lang uitgestelde vraag.
Norbert, aangezien alles te regelen valt in Afrika en ik toch een paar keer dicht bij de dood geweest ben, zou je me dan niet heilig kunnen verklaren?
Daarvoor moet je dood zijn, kwam het antwoord.
Ik zal me schijndood houden, antwoordde ik.
Geen probleem, zei de priester terwijl hij naar buiten wandelde, dan verklaar ik je wel schijnheilig....
2. Ik werkte in Via Via, een belgische bar met een oase van groen errond.
Op een ochtend stapte een man naar een boom die dringend gesnoeid moest worden.
Hij deed een dikke jas aan in beschermend materiaal. Daarna ging een helm op, een paar oorbeschermers en een stofbril.
Tot slot verdwenen zijn handen in een paar dikke werkmanshandschoenen, werd de handzaag bovengehaald en begon de brave man manueel de takken af te zagen....
3. Toen mijn tante Annemarie nog een tantetje was, woonde ze in Congo. Op een avond kwamen er gasten dineren. Alles moest in orde zijn.
De boy die serveerde, werd geinformeerd dat hij het gebakken speenvarken volledig moest binnenbrengen op een groot dienblad met een appel in de mond en peterselie in de oren.
Toen het tijd was voor het hoofdgerecht, zwaaide de deur open en kwam de boy binnen met de plateau, enige probleem was dat hijzelf de appel in zijn mond had en de peterselie in zijn oren....
Wat is waar, wat is vals? De loketten zijn nu open.
Daar doen we iets aan met een interactief en intercontinentaal waarheidsspel.
De uitleg is simpel, Schalkse Ruiters achterna. Drie verhalen, drie maal waar of vals.
Stuur je antwoord, bvb Waar Vals Vals naar jan.gevaert@gmail.com of wim.maertens@gmail.com.
Heb je drie correcte antwoorden, dan win je een overnachting in mijn huis in Arusha maar heb je ze alle drie fout, dan moet je een nacht bij Wim in bed.
Denk dus goed na....
1. Naar wekelijkse gewoonte kwam de priester langs op zondag. Dit keer bleek het tot mijn verrassing een witte herder te zijn. Helemaal mooi werd het toen Norbert uit Meulebeke bleek te komen. We praatten een half uurtje en toen Norbert aanstalten maakte om in de volgende kamer zieltjes te gaan winnen, stelde ik mijn lang uitgestelde vraag.
Norbert, aangezien alles te regelen valt in Afrika en ik toch een paar keer dicht bij de dood geweest ben, zou je me dan niet heilig kunnen verklaren?
Daarvoor moet je dood zijn, kwam het antwoord.
Ik zal me schijndood houden, antwoordde ik.
Geen probleem, zei de priester terwijl hij naar buiten wandelde, dan verklaar ik je wel schijnheilig....
2. Ik werkte in Via Via, een belgische bar met een oase van groen errond.
Op een ochtend stapte een man naar een boom die dringend gesnoeid moest worden.
Hij deed een dikke jas aan in beschermend materiaal. Daarna ging een helm op, een paar oorbeschermers en een stofbril.
Tot slot verdwenen zijn handen in een paar dikke werkmanshandschoenen, werd de handzaag bovengehaald en begon de brave man manueel de takken af te zagen....
3. Toen mijn tante Annemarie nog een tantetje was, woonde ze in Congo. Op een avond kwamen er gasten dineren. Alles moest in orde zijn.
De boy die serveerde, werd geinformeerd dat hij het gebakken speenvarken volledig moest binnenbrengen op een groot dienblad met een appel in de mond en peterselie in de oren.
Toen het tijd was voor het hoofdgerecht, zwaaide de deur open en kwam de boy binnen met de plateau, enige probleem was dat hijzelf de appel in zijn mond had en de peterselie in zijn oren....
Wat is waar, wat is vals? De loketten zijn nu open.
woensdag 21 november 2007
Anatomie
sms:
Ik heb zopas samen met Allison in haar anatomieboek zitten kijken. Nu pas besef ik welk een mirakel dit is. Spraakcentrum, halsslagader, schildklier... Het ligt daar allemaal op een halve centimeter van elkaar. De kogel is afgeschampt op de zevende halswervel en net onder een grote aftakking van de halsslagader doorgegaan. Koude rillingen...
sms:
Ik dank de heilige Ballisticus, patroonheilige van de verdwaalde... euh... patronen... Grapdwang om het allemaal te verteren. En iedereen maar zeggen: je hebt gelukkig je gevoel voor humor niet verloren. Ze zouden me hier soms moeten zien liggen...
Ik heb zopas samen met Allison in haar anatomieboek zitten kijken. Nu pas besef ik welk een mirakel dit is. Spraakcentrum, halsslagader, schildklier... Het ligt daar allemaal op een halve centimeter van elkaar. De kogel is afgeschampt op de zevende halswervel en net onder een grote aftakking van de halsslagader doorgegaan. Koude rillingen...
sms:
Ik dank de heilige Ballisticus, patroonheilige van de verdwaalde... euh... patronen... Grapdwang om het allemaal te verteren. En iedereen maar zeggen: je hebt gelukkig je gevoel voor humor niet verloren. Ze zouden me hier soms moeten zien liggen...
maandag 19 november 2007
Octocelli
VIRTUOOS KLASSIEK MET OCTOCELLI
Octocelli is een achtkoppig cello-ensemble, ontstaan uit de schoot van het Orkest van de Vlaamse Opera. Dit divers gezelschap - zowel naar nationaliteiten als naar muzikale achtergrond - staat garant voor een schitterend samenspel, met vernuftige staaltjes van technisch kunnen en virtuositeit. Hun repertoire bestaat uit originele werken van minder bekende en bekende meesters – Popper, Jongen,... én de tanguero Astor Piazzolla - en bewerkingen van eigen hand.
zondag 2 december
11.00 u – deuren vanaf 10.00 u
Galerij, Leon De Bruyn, Hoogstraat 66, 9000 Gent
inkom: 8 euro
Voor kaarten: mail naar benefiet.jan.gevaert@gmail.com en vermeld het aantal personen. Stort het overeenkomstige bedrag over op rekeningnummer 'steunfonds Jan Gevaert' 979-5406559-75.
vrijdag 16 november 2007
Verdere Avonturen
Gegroet,
als ik zelf niets meer post, is het hier maar een dooie bedoening en van dooie bedoeningen heb ik mijn bekomst.
We zijn dus vorige zondag met Steve terug naar Tanzania gevlogen. Hij bracht vier passagiers naar Nairobi en moest toch leeg terug dus kregen we een gratis lift.
Net na het opstijgen begon een van de verklikkers een geluid te maken als een nest muizen in barensnood.
Mijn gemoed werd niet gerust gesteld door de piloot die zenuwachtig om zich heen zat te kijken.
Plots zagen we toch op de radar waar hij voor vreesde .... een vliegtuig was gewoon onder ons door gevlogen.
Steve schold de verkeersleiding verrot, we moestten nog een storm ontwijken maar toen we landden, lag de Kilimanjaro in al haar glorie te schitteren in de avondzon...
Hier alles goed, ik slaap 18 uur per dag, Allison heeft een griep en we hebben onszelf benoemd tot het meest pathetische koppel ter wereld maar we maken vooruitgang en dat telt.
als ik zelf niets meer post, is het hier maar een dooie bedoening en van dooie bedoeningen heb ik mijn bekomst.
We zijn dus vorige zondag met Steve terug naar Tanzania gevlogen. Hij bracht vier passagiers naar Nairobi en moest toch leeg terug dus kregen we een gratis lift.
Net na het opstijgen begon een van de verklikkers een geluid te maken als een nest muizen in barensnood.
Mijn gemoed werd niet gerust gesteld door de piloot die zenuwachtig om zich heen zat te kijken.
Plots zagen we toch op de radar waar hij voor vreesde .... een vliegtuig was gewoon onder ons door gevlogen.
Steve schold de verkeersleiding verrot, we moestten nog een storm ontwijken maar toen we landden, lag de Kilimanjaro in al haar glorie te schitteren in de avondzon...
Hier alles goed, ik slaap 18 uur per dag, Allison heeft een griep en we hebben onszelf benoemd tot het meest pathetische koppel ter wereld maar we maken vooruitgang en dat telt.
vrijdag 9 november 2007
Octocelli
Reveer alvast je plaatsje via benefiet.jan.gevaert@gmail.com. Vermeld het aantal personen en stort het overeenkomstige bedrag over op rekeningnummer 979-5406559-75.
woensdag 7 november 2007
VOOR ELKE DAG EENTJE
369 berichten op mijn gmail.
Als ik er eentje per dag beantwoord, ben ik dus volgend jaar nog bezig.
Eventjes geduld dus allemaal, ik ben je niet vergeten. Zeker niet na alle inzet...
Als ik er eentje per dag beantwoord, ben ik dus volgend jaar nog bezig.
Eventjes geduld dus allemaal, ik ben je niet vergeten. Zeker niet na alle inzet...
dinsdag 6 november 2007
ONTSLAGEN
Dag allemaal,
gisteren was de eerste dag van mijn nieuwe leven.
Na een ganse dag wachten - dit is Afrika - hebben we om acht uur dertig eindelijk groen licht gekregen.
We verblijven nu in een prachtig guesthouse van een vriend en genieten van de vrijheid en de rust....
Tot morgen
Jan Koko
gisteren was de eerste dag van mijn nieuwe leven.
Na een ganse dag wachten - dit is Afrika - hebben we om acht uur dertig eindelijk groen licht gekregen.
We verblijven nu in een prachtig guesthouse van een vriend en genieten van de vrijheid en de rust....
Tot morgen
Jan Koko
maandag 5 november 2007
Halswervel
Weer een stap voorwaarts : het wandelrek voor bonma's met een paarse kleurspoeling en een poedel is vervangen door een elegante wandelstok in stijlvol zwart. Verder heeft de MRI uitgewezen dat een halswervellichaam gebroken is. Het is een zogenaamde stabiele breuk en levert geen gevaar op, zegt men. Ik moet wel zes weken een neksteun dragen. Maar ... ik leef nog en dat besef ik elke dag ...
zondag 4 november 2007
John
John Minja had er vijf uur bus voor over om me te komen bezoeken in Nairobi.
Allison stond nog even met John aan de receptie te praten, maar zijn blik werd constant afgeleid door de lift. De deuren gingen open en dicht en telkens verschenen er andere mensen. Dat ging zijn verstand te boven.
"Is er lucht in die box?", vroeg hij Allison.
Ze stelde voor om samen de lift te nemen.
John stond er versteend bij. Toen hij uiteindelijk vertrok nam hij wijselijk de trap...
Allison stond nog even met John aan de receptie te praten, maar zijn blik werd constant afgeleid door de lift. De deuren gingen open en dicht en telkens verschenen er andere mensen. Dat ging zijn verstand te boven.
"Is er lucht in die box?", vroeg hij Allison.
Ze stelde voor om samen de lift te nemen.
John stond er versteend bij. Toen hij uiteindelijk vertrok nam hij wijselijk de trap...
Fysio
De dikke witte man zat verontwaardigd om zich heen te kijken in de fydiotherapieruimte toen ik werd binnengerold voor mijn oefeningen. Er was hem een groot onrecht aangedaan.
"Ook langs achter aangereden door een matatu (busje voor personenvervoer)?", vroeg hij gretig.
"Nee", antwoordde ik, "in mijn nek geschoten tijdens een overval."
"Dan toch liever een matatu", antwoordde hij droogweg, terwijl een dokter een steun rond zijn korte witte nek wrong.
"Ook langs achter aangereden door een matatu (busje voor personenvervoer)?", vroeg hij gretig.
"Nee", antwoordde ik, "in mijn nek geschoten tijdens een overval."
"Dan toch liever een matatu", antwoordde hij droogweg, terwijl een dokter een steun rond zijn korte witte nek wrong.
vrijdag 2 november 2007
De financiën
Dag iedereen
Vandaag kregen we bericht dat Jan wellicht volgende week het ziekenhuis mag verlaten. We danken iedereen voor de steun die hij en wij mochten ontvangen. Lichamelijk en emotioneel is er heel wat te verwerken, maar daarvoor zal tijd nodig zijn.
Velen vragen zich af wat de exacte kosten van de ziekenhuis zijn en waarom Jan niet naar België kwam, of komt. Daarom deze uitleg:
Allereerst de factuur: Wij krijgen telkens deelfacturen, iedere keer wordt het openstaande bedrag doorgegeven. We moeten dus wachten op de laatste factuur voor we het totale bedrag kennen. Nog even geduld dus.
Toen wij in Nairobi waren en ook nog de eerste weken daarna was Jan lichamelijk niet sterk genoeg om gerepatrieerd te worden, tenzij met een sanitaire vlucht. Dit kost echter minimum 40.000 €. Bovendien wisten we niet of Jan kon aangesloten worden bij het ziekenfonds.
We hebben navraag gedaan voor die aansluiting. Dit nam nogal wat tijd en telefoontjes in beslag. Na een aantal weken verbeterde Jans toestand heel sterk en was het medisch gezien niet meer nodig dat hij naar België kwam. De kosten van de vlucht (zes stoelen, dus een "ombouw" van het vliegtuig) zouden voor ons zijn en de aansluiting bij een belgisch ziekenfonds kon nog steeds niet geregeld worden. Financieel dus ook geen optie ...
Vandaar zijn blijvend verblijf in zijn Afrika.
Dank en groeten
Rosemie.
Abonneren op:
Posts (Atom)