DE ZOTTE ZESDE WEEK

Het lijkt een wervende slogan voor E5 mode, maar dat is het gelukkig niet.
Laten we het hebben over de verwarrende tijd die me overviel toen de dokters vonden dat het welletjes geweest was met al die verdovende middelen.
De eerste vier, vijf weken zijn volledig aan me voorbij gegaan. Plat gespoten gleden de dagen in Intensive Care voorbij. Mijn lieve mama en mijn - al even lieve - zussen zijn tien dagen op bezoek geweest maar daar kan ik me niets van herinneren.
Na een week of vijf ging het morfinekraantje dus dicht.
Wat daarna gebeurde, was te gek voor woorden.
Nu heb ik altijd al een levendige fantasie gehad en was "a dirty mind is a joy forever" een van mijn favorieten, maar wat toen gebeurde, sloeg alles.

Ik begon hardop te twijfelen aan mijn verblijf in het Aga Khan hospitaal toen op zondag alle patienten, oud of jong, gewond of gewoon ziek, een liter whisky intraveneus toegediend kregen.
's Avonds vertelde ik het hele verhaal verontwaardigd aan Allison en ik zag de twijfel in haar ogen...
De dag erop dronk een dokter met een besmuikt gebaar eerst van mijn geneesmiddelen alvorens ik de rest toegediend kreeg.
Deze stoutmoedige handeling, samen met de twijfels van Allison, deden me naar de zwaardere middelen grijpen.
Ik stapte op mijn motor (die 250 kilometer verder in Arusha stond) en reed naar Zwitserland.
De dag erop reed ik met de fiets naar Noord-Amerika.
In mijn gedachten kwam Allison enkel 's avonds op bezoek en ik zorgde ervoor dat ik weer netjes in mijn bed lag toen zij eraan kwam.
Geen enkele keer heeft ze me gevraagd hoe ik mijn dag doorbracht.
Ik speelde mee in "the sound of music", er was een musical gepland in het hospitaal ter nagedachtenis van die goeie ouwe Nonkel Bob (is de brave man eigenlijk al gestorven?) en tot slot was er een staatsgreep waarbij de F16's vlak naast de grote ramen van het hospitaal stonden.
Dit alles ging voorbij aan de verpleegsters en aan Allison...

Een dag maakte ik het zo bont (maar hoe weet ik niet meer) dat ik er 's nachts van overtuigd raakte dat Allison me nooit nog zou komen bezoeken. Ik probeerde uit bed te raken en haar te contacteren met mijn telefoon die ingebouwd was in mijn hand. Dat was de meest schrikbarende nacht van mijn hele leven. De verwarring was compleet.
's Ochtends verscheen Alli - in mijn ogen totaal onverwacht - aan mijn bed.
Ik heb gehuild als een kind dat zijn mama kwijt was in de winkel van E5-mode....