EEN DAG UIT HET LEVEN VAN.... ARNAUD

EEN DAG UIT HET LEVEN VAN....

De wereld is een dorp.
Het is een gezegde, een gemeenplaats geworden...

Dat je niet zomaar van de ene kant van dat dorp naar de andere kuiert, heb ik ondertussen aan den lijve ondervonden.


Zaterdag 06.00. Ik lig klaarwakker naar het plafond te staren. Voor de eerste keer in twee jaar terug naar Belgie en daarnaast voor de eerste keer op bezoek bij Arnaud die ondertussen veertien maand geworden is; het vervult me allemaal met een ongeduldige nieuwsgierigheid.

06.05 - 10.59. Ik douche en scheer me en pak mijn rugzak in twintig minuten; ik spendeer de rest van de tijd met het herschikken van twee magazines (een halve minuut),
het controleren of alle elektrische toestellen afliggen (veertig keer vijftien seconden) en het op de zenuwen werken van George de nachtwaker en Morani de goedzakkige Ridgeback.

11.00. Adam, de chauffeur van Diligent brengt me naar de luchthaven. Hij plast ongeveer in zijn broek bij de begroeting van Morani maar hervindt achteraf voldoende cool om me te vragen de duurste I-Pod mee te brengen als zijn persoonlijk geschenk.

11.10.Ik check in na dertig norse Russen die elk een kernduikboot, een volledige houten blokhut en tachtig flessen vodka in hun koffer zitten hebben. Dit vliegtuig stijgt nooit op, maak ik mezelf de bedenking.

13.00. We stijgen toch op en vliegen naar Dar Es Salaam in het zuiden terwijl Belgie volgens mijn berekeningen in het noorden moet liggen.

14.15. We landen tot mijn verwondering op Zanzibar. Krijg ik een gratis strandvakantie aangeboden?

14.20. We lozen de Russen met hun excess aan bagage en stijgen weer op voor een vlucht van twintig minuten.

14.35. Dar is als een smoorhete natte dweil in je gezicht.

17.00. We vliegen met Ethiopean Airlines naar Addis Abeba. De ethiopische vrouwen schijnen de mooiste ter wereld te zijn. Het lot zadelt me evenwel op met de licht beschadigde exemplaren. Het was dan ook een goedkoop ticket.

20.00. Ik maak kennis met een filmploeg van VTM. Dat deze commerciele zender enkel nieuws vanonder de kerktoren brengt, is dus eindelijk ontkracht. Matthias Coppens charmeert de onthaaldame van de loungebar en samen met Niels de regisseur, John de geluidsman en Thierry de cameraman gaan we ons te buiten aan de wijn, het bier en de hapjes terwijl we vlaamse onzin verkopen in dure lederen zetels.

23.55. We stijgen op en na een oninspirerende nacht landen we - opnieuw tot mijn verbazing - in Parijs.

07.00. Na een uur stilstand waarin niks gebeurt, zetten we eindelijk koers naar Brussel.

08.25. Ik koop een treinticket en krijg een sneer van de loketist omdat ik eerst Brugge en daarna Torhout zeg. Ik riposteer met "welkom in Belgie". Gelukkig begint de man te lachen; anders vroeg ik hem gelijk een retourtje Tanzania.

09.00. Ik kom voor de eerste keer in mijn leven in Halle met de trein die naar Quievrain spoort. Exact vierentwintig later knalt een trein in de ochtendspits tegen een andere. Balans: minstens 18 doden. Ik ben Ethiopean plots weer dankbaar voor mijn ticket op zaterdag.

09.47. Ik kom aan met de bus in Alsemberg en wandel twintig minuten in de sneeuw tot aan het huis van Arnaud en zijn mama. Waarom verwenste ik gisteren de sauna van Dar? Mijn vingers en tenen vriezen er zowat af.

10.10. Eindelijk zie ik Arnaud; het verbaast me niet maar hij is inderdaad de mooiste man ter wereld.

10.10 - 14.30. een gezellige babbel met de mama van Arnaud terwijl de peuter met onhandige stapjes zowat alles in het huis verkent; Ralf, de oude Jack Russell mishandelt en in 1 moeiteloze beweging mijn hart steelt.

14.30 - 18.00. Ik wandel gelukkig terug, neem een bus en stap dan drie keer over alvorens ik het station van Torhout bereik. Volgens mij heeft Ethiopean Airlines de NMBS overgenomen.

18.05. Ik knuffel mijn lieve mama. Ik hou mezelf voor om regelmatiger terug te komen. Elke keer is er een kleinere mama om te knuffelen.

18.00 - 22.00. We praten bij (veel te lang geleden), drinken porto (ook al lang geleden) en kijken TV (lang geleden maar nooit gemist).

22.00. Mama brengt me - zonder overstappen - tot bij mijn kleine zusje. We praten nog wat na en na 43 uur zonder slaap ben ik in dromenland, nog voor mijn hoofd het kussen raakt. Een kleine, lieve dreumes speelt de hoofdrol...

TAFELTJE DEK JE

Het leuke aan landen zoals Tanzania is - onder andere - dat handenarbeid er nog zo goedkoop is.
Mijn lokale timmerman kreeg een plannetje van me voor een salontafeltje, kocht de beste kwaliteit Mninga hout en ging aan de slag voor een week of drie.
Ikzelf ging ondertussen op de central market op zoek naar alle mogelijke zaden en kruiden en onze samenwerking staat sinds kort te kijk in mijn living.
Alles inbegrepen kostte het hele project een goeie honderd euro.
Ik ben een gelukkig man...

VALENTIJN

Zondag is het weer zover, Valentijn, met bijhorende verplichte cadeaus, ook al beweert iedereen bij hoog en bij laag niet mee te doen aan die algehele hersenverweking.

In ieder geval, mannen, casanova's, studs, nerds, liefhebbende vaders en echtgenoten; steek die roos tussen je tanden en smeer wat gel in je haar (Als je je ophoudt in een iets lagere sociale klasse kan roos in je haar en gel op je tanden ook wel) en leer onderstaande ode van buiten.
Niet vergeten ze ook op te zeggen natuurlijk...


IK BEN DE MALARIA EN JIJ DE KININE
IK BEN DE MOTOR EN JIJ DE BENZINE.
IK BEN DE HAARDOS EN JIJ BENT DE KAM
JIJ BENT DE SPOREN EN IK BEN DE TRAM.


WIJ SAMEN TWEE HANDEN OP EEN BUIK
IK BEN EEN VALKUIL MAAR JIJ BENT HET LUIK.
JIJ BENT MIJN GOUD EN IK HEB NU KOORTS
JIJ BENT MIJN VLAM EN IK BEN DE TOORTS.


IK BEN SOMS STUURLOOS MAAR JIJ BENT MIJN ROER
IK BEN DE KRALEN EN JIJ BENT HET SNOER.
JIJ BENT MIJN OCHTEND, MIJN MIDDAG, MIJN NACHT
JIJ BENT MIJN ZON ALS JE ENKEL AL LACHT.


IK HEB HET WARM, JIJ BENT EEN MALS BUITJE
JIJ BENT PUUR ZILVER EN IK MAAR EEN UITJE.
IK BEN HET PATROON EN JIJ DE COUTURIERE
JE HEBT EEN MOOIE VOORKANT EN EEN FANTASTISCH DERRIERE.


IK BEN DE VEERTIENDE EN JIJ FEBRUARI
IK DE APEKOOL EN JIJ BENT DE LARIE.
ER PAST EEN DEKSEL OP IEDER POTJE
IK BEN DE AJUINSOEP EN JIJ BENT HET PROTJE.


IK WIL DAT JE VANDAAG NOG MEER WEET DAN VOORDIEN
DAT IK JOUW JAN KLAASSEN BEN EN JIJ MIJN KATRIEN.
WIJ BLIJVEN VOOR ALTIJD EEN STEL
EN DURF NIET TE TWIJFELEN OF ANDERS IS ’T SPEL!

DE NIEUWE CONSUMPTIEMAATSCHAPPIJ

Regelmatige lezers van deze blog hebben het al langer door.
Ik heb het niet zo echt voor de ontwikkelingshulp zoals die nu georganiseerd wordt.
Althans toch niet voor een groot deel van de projecten...

Zoals ook al vroeger vermeld, sta ik volledig achter oplossingen waarbij het rijke westen de meest dringende nood lenigt in de derde wereld en zich daarnaast inzet om deze landen op eigen benen te laten staan.
Eenvoudigweg gezegd, vind ik dat dringende ziekenzorg, vaccinaties en programma's die mensen informeren over problemen met hygiene en bijvoorbeeld sexueel overdraagbare ziektes, absolute prioriteit moeten krijgen.
De middelen en de ingesteldheid zijn hier niet aanwezig en het kan volgens mij niet dat er in 2010 nog altijd zoveel mensen in het zuidelijk halfrond sterven aan ziektes die maar al te gemakkelijk te voorkomen en genezen zijn.

Daarnaast wordt het nu ook eindelijk eens tijd dat er - in Tanzania dan toch op zijn minst - werk gemaakt wordt van degelijk en stabiel onderwijs.

Het wordt onderhand tijd dat we afraken van dat stereotiepe denken over de domme en luie zwartjes.
Geloof me vrij, ik werk nu vier jaar dag in dag uit met afrikaanse collega's en de manier waarop hier gewerkt wordt met energie die elke dag opnieuw gegeven wordt aan soms uitputtende bezigheden grenst aan het ongelooflijke
Er wordt niet geklaagd, er wordt enkel doorgewerkt; maar dan wel met een glimlach.
Ik heb hier alvast nog veel te leren...

Daarnaast mag het ook onderhand duidelijk zijn dat er geen verschil is in gemiddelde intelligentie tussen een Tanzaniaan en een Europeaan.
Wij zijn getraind in anders aankijken tegen problemen, om oplossingen te zoeken op de meest efficiente manier terwijl dat hier niet zo'n rol speelt.
Dit heeft enkel te maken met educatie en maakt geenszins een verschil in de capaciteit van die grijze massa in onze bovenkamer.

Daarom dat ik er zeker van ben dat , middels degelijk onderwijs, ook Tanzania kan opklimmen tot een land dat misschien niet ons niveau als consumptiemaatschappij haalt (en waarschijnlijk hoeft dat ook helemaal niet) maar op zijn minst kan zorgen voor een gezonde en veilige omgeving voor elk van zijn bewoners.

Daarnaast vindt de tanzaniaanse regering het ook maar al te makkelijk dat niet governementele organizaties met hun vrijwilligers hier de handen uit de mouwen komen steken.
Het is gratis hulp en know how en ondertussen moet de regering zelf de handen niet vuil maken en investeren.
Dat zorgt dan natuurlijk weer voor een land dat niet stevig op zijn poten staat en geen ervaring opbouwt met de meest voor de hand liggende structuren.

Waarom deze onvrede nu plots weer komt bovendrijven, vraagt u zich vast af?

Wel, sinds ik mijn vorige job verliet, besteed ik veel tijdop het internet om na te kijken wat er nu eigenlijk allemaal gebeurt binnen die ngo's.
Daarnaast ben ik net terug van een flink uitstapje naar streken waar de meest ridicule projecten de kop opsteken.
Verwacht hier nu geen opsomming, ik wil het hier nog even uitzingen zonder teveel mensen tegen de borst te stoten, maar soms is het er echt zo ver over dat je er enkel nog kan om lachen.
En toch wordt er geld ingepompt, worden er jonge,enthousiaste vrijwillgers aangetrokken en creeren we met zijn allen een sfeertje waar op het eind niemand beter van wordt.

De lokale boer ziet eens temeer iemand opduiken met een nieuw - en in hun ogen vaak waanzinnig - idee, diezelfde boer is dankbaar voor de nieuwe ontwikkeling maar wordt tegelijker tijd veelal niet betrokken in het hele proces en moet dus als het ware enkel zijn hand ophouden.
Logisch dan ook dat deze oplossing niet echt zorgt voor initiatief van de bevolking uit.
Daarnaast zijn deze projecten ook heel vaak van relatief korte duur.
Er wordt een verandering in denkwijze verwacht van mensen die gedurende generaties op dezelfde manier redeneren. Als dat proces eindelijk rond is en het eigenlijke project onder stoom komt, is het vaak alweer tijd om het land te verlaten.
Het hele opzet sterft een stille dood en de betrokkenen blijven gedesillusioneerd achter...

Ook de vrijwilligers ontsnappen niet aan een zekere dubbele moraal.
In de laatste weken heb ik websites bezocht waar de ngo het aandurft om $2500 te vragen per persoon die dan onbezoldigd en voor een maand die arme negertjes komt helpen.
Het is ver gekomen dat je al flink mag dokken om je eigen geweten te sussen.
Of er dan uiteindelijk iets verbetert voor de vrijwilliger en de betrokken personen is nog altijd de vraag....

Wat we, volgens mij, hier aan het creeren zijn (of sinds lang gecreeerd hebben) is een nieuwe consumptiemaatschappij.
Daar waar onze westerse wereld draait op zoveel mogelijk omzet van zoveel mogelijk artikelen waar we, achteraf bekeken, misschien de helft niet van nodig hebben, wordt de afrikaanse wereld langzaamaan vergiftigd door een ander soort afhankelijkheid.
De lokale bewoner van een ontwikkelingsland verwordt tot een lusteloze patient aan het infuus van de buitenlandse hulp.
Voortdurende afhankelijkheid en gebrek aan eigen initiatief zijn hiervan het logische gevolg...

DE BOER OP

Hayo, mijn sympatieke collega vond dat ik maar eens de hort op moest.
Het was allemaal makkelijk praten over field officers, collectors en go downs maar zolang ikzelf het harde rurale leven niet aan de lijve ondervonden had, bleef ik een leek binnen de wereld van het jatropha zaad.
Op zondag bracht ik de amechtig hijgende Antichrist voor de zoveelste maal naar het zielige stukje Arusha wat door moest gaan voor de garage van mijn motorfietsreparateur.
Er was zicht op de stinkende toiletten, dat is wel het minste wat je kan verwachten...

Adam en Faustina, sinds jaar en dag trouwe medewerkers van Diligent, de firma die eco-vriendelijke olie produceert, haalden me op en via de slechts mogelijke wegen reden we in zeven uur non stop naar Singida, onze uitvalsbasis voor de komende dagen.

Het plan was om er de field officers te ontmoeten, de mannen uit 1 stuk die uren op een klein brommertje door de bush hossen om de collectors te bezoeken waar het zaad verzameld wordt eens het door de boeren geplukt is.

Ik was voordien eens door Singida gereden terwijl het doel Gombe Stream en zijn chimpansees was, dus veel had ik er toen helaas niet van opgemerkt.
De streek was van een ruwe schoonheid.
Twee meren omzoomden de levendige stad en overal lagen enorme rotspartijen alsof de goden in langvervlogen tijden een partijtje petanque hadden gespeeld.
We werden overal hartelijk ontvangen, bezochten de stoffigste hutjes vol vliegen, hielden halt aan schooltjes waar het totale leerlingenbestand over de rooie ging bij het zicht van een blanke en kregen tenslotte als kers op de taart bij ons laatste bezoek van de dag Togwa aangeboden, een verfrissend en niet-alcoholisch drankje gemaakt van gierst, suiker en water.

Zeshonderd kilometer off road op twee en een halve dag en we zijn nu nog niet in de helft.
Dat belooft...


...het zielige stukje Arusha wat door moest gaan voor de garage van mijn motorfietsreparateur...

...De streek was van een ruwe schoonheid...

...alsof de goden in langvervlogen tijden een partijtje petanque hadden gespeeld...
...waar het totale leerlingenbestand over de rooie ging bij het zicht van een blanke..
...Togwa, een verfrissend en niet-alcoholisch drankje gemaakt van gierst, suiker en water.