DE NIEUWE CONSUMPTIEMAATSCHAPPIJ

Regelmatige lezers van deze blog hebben het al langer door.
Ik heb het niet zo echt voor de ontwikkelingshulp zoals die nu georganiseerd wordt.
Althans toch niet voor een groot deel van de projecten...

Zoals ook al vroeger vermeld, sta ik volledig achter oplossingen waarbij het rijke westen de meest dringende nood lenigt in de derde wereld en zich daarnaast inzet om deze landen op eigen benen te laten staan.
Eenvoudigweg gezegd, vind ik dat dringende ziekenzorg, vaccinaties en programma's die mensen informeren over problemen met hygiene en bijvoorbeeld sexueel overdraagbare ziektes, absolute prioriteit moeten krijgen.
De middelen en de ingesteldheid zijn hier niet aanwezig en het kan volgens mij niet dat er in 2010 nog altijd zoveel mensen in het zuidelijk halfrond sterven aan ziektes die maar al te gemakkelijk te voorkomen en genezen zijn.

Daarnaast wordt het nu ook eindelijk eens tijd dat er - in Tanzania dan toch op zijn minst - werk gemaakt wordt van degelijk en stabiel onderwijs.

Het wordt onderhand tijd dat we afraken van dat stereotiepe denken over de domme en luie zwartjes.
Geloof me vrij, ik werk nu vier jaar dag in dag uit met afrikaanse collega's en de manier waarop hier gewerkt wordt met energie die elke dag opnieuw gegeven wordt aan soms uitputtende bezigheden grenst aan het ongelooflijke
Er wordt niet geklaagd, er wordt enkel doorgewerkt; maar dan wel met een glimlach.
Ik heb hier alvast nog veel te leren...

Daarnaast mag het ook onderhand duidelijk zijn dat er geen verschil is in gemiddelde intelligentie tussen een Tanzaniaan en een Europeaan.
Wij zijn getraind in anders aankijken tegen problemen, om oplossingen te zoeken op de meest efficiente manier terwijl dat hier niet zo'n rol speelt.
Dit heeft enkel te maken met educatie en maakt geenszins een verschil in de capaciteit van die grijze massa in onze bovenkamer.

Daarom dat ik er zeker van ben dat , middels degelijk onderwijs, ook Tanzania kan opklimmen tot een land dat misschien niet ons niveau als consumptiemaatschappij haalt (en waarschijnlijk hoeft dat ook helemaal niet) maar op zijn minst kan zorgen voor een gezonde en veilige omgeving voor elk van zijn bewoners.

Daarnaast vindt de tanzaniaanse regering het ook maar al te makkelijk dat niet governementele organizaties met hun vrijwilligers hier de handen uit de mouwen komen steken.
Het is gratis hulp en know how en ondertussen moet de regering zelf de handen niet vuil maken en investeren.
Dat zorgt dan natuurlijk weer voor een land dat niet stevig op zijn poten staat en geen ervaring opbouwt met de meest voor de hand liggende structuren.

Waarom deze onvrede nu plots weer komt bovendrijven, vraagt u zich vast af?

Wel, sinds ik mijn vorige job verliet, besteed ik veel tijdop het internet om na te kijken wat er nu eigenlijk allemaal gebeurt binnen die ngo's.
Daarnaast ben ik net terug van een flink uitstapje naar streken waar de meest ridicule projecten de kop opsteken.
Verwacht hier nu geen opsomming, ik wil het hier nog even uitzingen zonder teveel mensen tegen de borst te stoten, maar soms is het er echt zo ver over dat je er enkel nog kan om lachen.
En toch wordt er geld ingepompt, worden er jonge,enthousiaste vrijwillgers aangetrokken en creeren we met zijn allen een sfeertje waar op het eind niemand beter van wordt.

De lokale boer ziet eens temeer iemand opduiken met een nieuw - en in hun ogen vaak waanzinnig - idee, diezelfde boer is dankbaar voor de nieuwe ontwikkeling maar wordt tegelijker tijd veelal niet betrokken in het hele proces en moet dus als het ware enkel zijn hand ophouden.
Logisch dan ook dat deze oplossing niet echt zorgt voor initiatief van de bevolking uit.
Daarnaast zijn deze projecten ook heel vaak van relatief korte duur.
Er wordt een verandering in denkwijze verwacht van mensen die gedurende generaties op dezelfde manier redeneren. Als dat proces eindelijk rond is en het eigenlijke project onder stoom komt, is het vaak alweer tijd om het land te verlaten.
Het hele opzet sterft een stille dood en de betrokkenen blijven gedesillusioneerd achter...

Ook de vrijwilligers ontsnappen niet aan een zekere dubbele moraal.
In de laatste weken heb ik websites bezocht waar de ngo het aandurft om $2500 te vragen per persoon die dan onbezoldigd en voor een maand die arme negertjes komt helpen.
Het is ver gekomen dat je al flink mag dokken om je eigen geweten te sussen.
Of er dan uiteindelijk iets verbetert voor de vrijwilliger en de betrokken personen is nog altijd de vraag....

Wat we, volgens mij, hier aan het creeren zijn (of sinds lang gecreeerd hebben) is een nieuwe consumptiemaatschappij.
Daar waar onze westerse wereld draait op zoveel mogelijk omzet van zoveel mogelijk artikelen waar we, achteraf bekeken, misschien de helft niet van nodig hebben, wordt de afrikaanse wereld langzaamaan vergiftigd door een ander soort afhankelijkheid.
De lokale bewoner van een ontwikkelingsland verwordt tot een lusteloze patient aan het infuus van de buitenlandse hulp.
Voortdurende afhankelijkheid en gebrek aan eigen initiatief zijn hiervan het logische gevolg...