DE WIJZEN GINGEN NAAR HET OOSTEN

Het leven zit vol verrassende wendingen en zo hoort dat ook.

Ik mag er niet aan denken dat mijn trouwdatum zo gepland moet zijn dat mijn vijftigste huwelijksverjaardag niet op mijn wekelijkse kaartavondje valt.
Laat alles maar lopen zoals het loopt en geniet van de toevalligheden op je pad.
Of het nu plotse adreswijzigingen naar een ander continent of rondfluitende kogels betreft; alles heeft een reden en je aanvaardt het beter met de glimlach dan dat je er je hele leven negatief laat door beinvloeden...

Maart laatstleden was het weer van dat.

Ik kwam na een lange en vermoeiende trip vanuit het zuiden aan in Dar Es Salaam terwijl twee van onze studenten van die tijd vanuit Arusha naar de havenstad kwamen aangereden.
Er moest een hotelletje geboekt worden voor de twee snaken en ik hield een Bajaji (driewiel-taxi ofte Tuk Tuk) aan en liet de man rondjes draaien in Mikocheni, een betere wijk van Dar.
Een netjes afgewerkte pijl wees me naar Green Park Bed & Breakfast en ik bedacht dat als de kwaliteit van het guesthousje zo goed was als de aanwijzing, het dan wel zou meevallen naar Afrikaanse normen.

We stopten voor de deur en ik vroeg de chauffeur te wachten.
Het knetterende tweetaktmotergeluid had blijkbaar het binnenplaatsje al bereikt want ik hoorde een jongedame aan de nachtwaker vragen of dat haar bestelde vervoer was.
Geheel getrouw aan mijn nurkse zelf blafte ik het juffertje toe dat het hier mijn limousine betrof en dat ze er beter aan deed haar fikken thuis te houden van mijn tijdelijke eigendom, wilde ze het hier nog even uitzingen op deze aardkloot...
(Gelukkig moest ze hier om lachen want anders had de rest van deze post totaal geen zin meer.)

Ik boekte de kamers voor de jongens en toen ik terug buitenkwam, stond het dametje nog altijd te wachten.
Mijn oneindige goedheid won het van mijn aversie tegen vreemde culturen en ik bood de Aziatische toeriste een lift aan.
We raakten aan de praat - wat moet je anders in de krappe ruimte van een Bajaji? - en toen bleek dat Mimi Chen een koffie ging drinken.
Aangezien ik niets beter te doen had, kreeg ik een plotse nood aan caffeine en ik vergezelde mijn nieuwe reisgezel voor korte afstanden naar een hotel in de buurt.
We praatten twintig minuten en toen kwamen de studenten aan en moest ik vertrekken.
Dat deze hele toevallige gebeurtenis wel heel verstrekkende gevolgen zou hebben, besefte ik toen nog niet maar dat is dan weer voor deel II...