SLEEPKIP

Iets valt me op en begint me mateloos te storen.
Mijn piepkleine Tante Lieve, de jongste van een nest van vier, viel vijftig jaar geleden voor een zongebruinde man, verliet de geborgenheid van Vlaanderen en belandde uiteindelijk in Aix en Provence met drie gezonde zonen maar zonder de zongebruinde man...
Haar emails en haar woordgebruik na vijftig jaar Frans zijn heerlijk, grappig en ontroerend.
Helaas begint me nu hetzelfde te overkomen en leuk vind ik het niet...
Negentig procent van mijn tijd praat ik Engels of Kiswahili en ik betrap mezelf erop dat ik soms twijfel over voor de hand liggende woorden in het Nederlands.
Is taal niet zoals fietsen of zwemmen en verleer je het ooit? Word ik gewoon oud of speelt het verleden waarin sloten Duvel niet weg te denken waren, een spel met me?

Sleepkip was gelukkig niet het woord wat me te binnen schoot maar toch vond ik trekvogel zo raar klinken.
Het bekte niet om maar in het vogeljargon te blijven.

Zoals elke ochtend ging ik vanmorgen een stukje wandelen met Moedige Morani in het eerste ochtengloren.
Mount Meru werd prachtig verlicht door een rozige zon, langzaam ontwaakte Kwa Idd City, mijn kleine dorpje en de rust van dat moment laadde mijn batterijen op voor de rest van de dag.

Met hele zwermen passeerden ze boven me. Rechtdoor en in stilte, in het gelid en met een oude wijze sleepvogel op kop die de trip vast al tien keer gedaan had.
Jullie mogen ze binnenkort verwachten: de ganzen, de ooievaars en de zwaluwen.
Het luchtruim zit vol met uitgaande vluchten en hoewel ik een vuistdik boek over onze vleugelvrienden heb, kon ik er geen enkele van benoemen.
Om te snappen dat ze ervandoor gingen richting Europa, daar hoefde ik dan weer geen ornitoloog voor te zijn...