GOD OF KLEIN PIERKE

De buurman en tegelijk directeur van het grote bedrijf naast onze deur stapte uit zijn auto.
Hagelwit tuniek, indrukwekkende tulband, een wilde baard die hem het uitzicht van een piraat of misschien wel Osama Bin Laden gaf.
Alletwee verblijven ze op zee, dus veel maakt het niet uit.

Haperend gingen zijn voeten, stotterend zijn gang...
Een man met zoveel waardigheid die zoveel natuurlijke autoriteit uitstraalde werd aan het handje gehouden door zijn chauffeur.
Hij raakte met enige moeite tot in mijn kantoortje op de eerste verdieping en zakte in een stoel.

Het voordeel van een probleem met duidelijke oorsprong in iets spectaculairs als een ongeval met een parachute, een olifant of een stunt in een Bollywood film is dat je er ongegeneerd naar kan vragen.
Ik brandde dus gelijk los, ervan overtuigd dat alle mensen die iets schokkend meegemaakt hebben, daar graag uitgebreid en in geuren en kleuren over vertellen.
Dit verhaal was helaas iets minder heldhaftig...
Mijn bezoeker was enige tijd plots volledig verlamd aan zijn rechterkant.
Onderzoek in een dure kliniek in Amerika leerde hem dat zijn controlesysteem hem beetje bij beetje in de steek liet.
De zenuwen gaven gewoon de boodschap niet meer door.
Hij behoorde nu tot een select groepje van acht wereldwijd gekende gevallen maar of dat een zegen dan wel een vloek was, durfde ik hem niet te vragen.

"Ik ben zo dankbaar dat God me dit laat meemaken", ging mijn bezoeker verder, "ik bekijk de wereld helemaal anders en daar kan ik alleen maar dankbaar over zijn."
"Vroeger"", zei Atul, "zou ik een verminkte bedelaar aan de kant geschopt hebben. Nu ik zelf niet meer uit te voeten kan, kan ik enkel maar aanvaarden en respect tonen."
"We hebben op onze drie verschillende bedrijven onlangs besloten gratis water uit onze boorputten aan te bieden aan de buren", zei de man met de minzame oogopslag. "Het laatste puzzelstukje viel op zijn plaats toen ik - stuntelig en onhandig - door mijn chauffeur uit mijn dure airco-auto werd geholpen en er een zwangere vrouw passeerde met een peuter op haar rug en een emmer water op haar hoofd."
"God wilde me op mijn arrogantie wijzen door me naar beneden te halen en ik draag trots mijn lot..."

Het was stil in mijn kantoortje...

"Mijn dochtertje is nu drie en ik zal er waarschijnlijk niet meer zijn als ze vijf is, maar toch, toch... God heeft een plan met me en dat aanvaard ik met graagte."

Mijn uiterst negatieve perceptie over religie ging aan het wankelen door zoveel begrip maar gelukkig herstelde ik me snel.
De idee dat godsdienst een uitvinding was om het klootjesvolk dom en onderdanig te houden, bleef overeind maar wat met God zelf dan?
Mijn altijd nuchtere brein sprak me bemoederend toe: "zou het niet heerlijk zijn je nu en dan volledig te kunnen overgeven aan Degene die je pad toch al lang geleden uitgezet heeft? Gewichtloos zijn op zware dagen? Zorgeloos in moeilijkheden, net zoals mijn zeer gerespecteerde bezoeker van vandaag?"

Sinds een paar dagen nu stelt een overtuigd atheist in Arusha zich de vraag of het je leven nu aanvaardbaarder maakt ofdat je eerder blind wordt door de "alles-is-toch-al-beslist" visie.
Volgend weekend zijn we alvast uitgenodigd voor een diner bij mijn nieuwe vriend.
Eens zien hoe het daarna zit met mijn opstoot van goddelijke goedgelovigheid...

AMEN

GRIJZE MATERIE

Hoe ze werkt, daar zijn ze nog niet uit, al die professoren en onderzoekers.
Dat ze werkt, onze grijze materie, is een stelligheid...

Of het soms oververhit is, dat motortje in de bovenkamer van mijn Afrikaanse broeders en zusters, en bijgevolg alleen de vitale functies in stand houdt, is een vraag die ik me al langer dan vandaag stel.
Hoe het komt, of het genetisch bepaald dan wel aan de opvoeding ligt, daar zijn we nog lang niet over uit in discussies met mijn blanke vrienden en collega's.
Een hautain troepje blanken zijn we dan, met een minzame glimlach over zoveel stoemigheid en soms schaam ik me voor mijn eigen gedrag.

Maar soms kan je echt niet anders dan je afvragen hoe dit alles in godsnaam mogelijk is.
Toen we twee weken geleden op de Karibu Fair mama Claude, ons huismeisje kwijtraakten, was dat niet zo een drama.
Opduiken zou ze toch wel weer.
Erger was dat ze Maya en lil'E mee op sleeptouw genomen had en dat die twee koters zich misschien ooit wel eens vragen over hun toekomst zouden beginnen stellen.
We besloten mama Claude te bellen en de lieve schat antwoordde doodleuk "hier" op de vraag waar ze dan wel was.
Grappig en opgelost in geen tijd maar ik stelde me er weinig vragen bij.

Anders was het vandaag op kantoor waar Shukuru, onze nieuwe hoofdboekhouder en Adeline, een stagiaire van de universiteit er maar niet uit konden komen hoe ons internetkrediet dan wel moest opgeladen worden.
Ten einde raad kwamen ze mijn kantoor binnnen.
Ik ben nu lang genoeg in Tanzania om zelfs de minst voor de hand liggende mogelijkheid niet gelijk af te schrijven.

"Advanced-space-program-space-3-space-GB" stond op het begeleidende papiertje dat me ietwat verlegen overhandigd werd door het stel en dat moest doorge-SMS-t worden.

"Spel je dan die -space- voluit? ", vroeg ik aan Shukuru.
"Natuurlijk", was zijn onmiddellijke antwoord,"zo staat het er toch!!
Ik heb het desondanks nog een minuutje moeten uitleggen maar internet hebben we wel weer.

Benieuwd waar het probleem volgende keer zal liggen...

VOOR MIJ HOEFT HET NIET MEER (TE ZIJN)

Voor mij hoeft het soms niet meer.
Momenteel zitten we op een schema (voor de laatste twee maand nu al) van twaalf uur elektriciteit en twaalf uur zonder.
Probeer dit in Europa en je wordt gelyncht. Hier kan het allemaal zonder dat iemand maar met de ogen knippert.
Ik word voor het gerecht gedaagd voor naambezoedeling door een advocaat van een werknemer (die ik nota bene voor diefstal ontslagen heb)omdat ik me laatdunkend over hem, de advocaat dus, uitgelaten heb tegen derden nadat de man in kwestie mij kwam opzoeken omdat ie het financieel heilzamer zag om "van kamp te veranderen".
Deze ochtend heb ik twee uur in een stoffig kantoortje onderhandeld over de geluidsoverlast van het kerkje naast ons huis. Uitkomst is dat er geen nachtlawaai mag zijn behalve op woensdagnacht (waarom in godsnaam?) en elke ochtend van vijf uur want dan is het toch ongeveer tijd om op te staan.
Ondertussen probeer ik de jongetjes en meisjes van de fabriek in de gaten te houden zoals een kleuterjuf doet met de meest baldadige bengels van het clubje en slaat de schrik me al om het hart als er een nieuwe envelop op mijn bureau landt, als de telefoon rinkelt en zelfs als ik een bestelling moet plaatsen in een bar of een restaurant.
Hoe en in welke mate zal het nu weer fout gaan, vraagt mijn oververhitte brein zich dan af...

Voor mij hoeft het soms niet meer te zijn, bedacht ik gisteravond toen ik het filmpje van het voorbije weekend voor mijn geestesoog afspeelde.
Samen met Paul en Mark, collega's uit de Jatropha sector, waren we kort na de middag in een goed ingerichte Land Cruiser van Ajabu Adventures naar Tarangire National Park gereden. Op nauwelijks twee uur rijden van Arusha ligt een park dat een ruwe, voorhistorische schoonheid combineert met een rijk wildbestand.
Nauwelijks de poort voorbij zagen we kuddes wildebeesten, giraffen en impala's. Hier moet voor leeuwen en jachtluipaarden de term "walking dinner" uitgevonden zijn.
We zochten - en vonden - Tarangire Safari Lodge, prachtig gelegen en met een terras waar dure sundowners werden geschonken met gratis hapjes erbij.
Nippen van een gin tonic, het Afrikaanse witte-mensen-drankje bij uitstek, terwijl je beneden de olifanten, wildebeesten en giraffen naar de rivier ziet wandelen, is een heerlijk eind van de dag.

's Nachts hoorden we het hysterische gelach van de hyena's, het gesnurk van Paul in de tent naast de onze, het diepe gebrul van leeuwen en het paniekerige geblaf van zebra's in doodsangst en na een heerlijk en uitgebreid ontbijt reden we opnieuw de lodge uit op zoek naar wild.

Toen we naar een kudde olifanten keken en onze gids ons vermanend aangaf dat we stiller moesten praten, was de terechtwijzing ook Lil' E niet ontgaan.
Een half uur later vonden we zes slapende leeuwen. Iedereen bekeek zwijgend de koningen van de savanne behalve de gids.
Hij vond het nodig een praatje op hoog volume te slaan met de chauffeur van een andere voertuig.
Kleine Enzi zon op weerwraak en gaf de gids lik op stuk.
Iedereen kreeg de slappe lach en het magische moment was helaas voorbij...

We reden het park uit, zetten koers naar Arusha, verlangend naar een douche om al dat stof weg te spoelen.
Toen we thuis kwamen was er geen elektriciteit.
Voor mij hoefde het niet meer (te zijn)...



...Samen met Paul en Mark, collega's uit de Jatropha sector...


... Lil' E bewondert de olifanten...

...en Maya de leeuwen...

... een leeuwin bekijkt onverschillig de olifant die in de rivierbedding voorbijstapt...


...We zochten - en vonden - Tarangire Safari Lodge, prachtig gelegen en met een terras waar dure sundowners werden geschonken met gratis hapjes erbij...




......terwijl je beneden de olifanten, wildebeesten en giraffen naar de rivier ziet wandelen, is een heerlijk eind van de dag...



... een hamerkop, vogeltje voor in Road Runner tekenfilmpjes dat imposant grote nesten bouwt...

... moeder olifant kijkt argwanend of de monitor lizard een bedreiging voor haar kalf kan zijn...

...Kleine Enzi zon op weerwraak en gaf de gids lik op stuk...

...Iedereen kreeg de slappe lach en het magische moment was helaas voorbij...

BOERBOELEKE

Vorig weekend was het weer Karibu Fair.
Op een stoffig stuk land achter het luchthaventje van Arusha verschenen witte tentjes waar gedurende drie dagen allerhande touroperators, organizaties en sjacheraars hun waar voor het komende jaar probeerden te slijten.
Een soort Vlaamsche Kermis dus en de kip aan het spit en kameelritjes voor de kinderen (bij gebrek aan pony's) gaven het geheel een feestelijk uitzicht.
We baggerden door de zandhopen, liepen heel Arusha tegen het lijf en besloten volgend jaar niet meer terug te keren.
Iets wat tegen dan allang weer vergeten zal zijn.
Zoveel is er nu ook weer niet te doen en kieskeurig zijn in je uitstapjes is bijgevolg geen optie.

Ook op het plein aanwezig was KK Security.
De mensen die have en goed dienen te beschermen maar er meer dan eens achterkomen dat hun bewakingsagent zelf achter de diefstal zit.
Goed, KK Security onder het nieuwe leiderschap van de half Congolose, half Belgische Claude wou wel eens wat indruk maken dus verzamelde iedereen rond een afgebakend plein waar we de training van een peloton mochten aanschouwen.
Met militaire preciesie voerde een kluitje geuniformeerde macho's een vertoning op en het testosteron spatte alle kanten op.

Daarna werden zes kalveren aan een leiband het terrein opgeleid.
De boerboel is een vechtmachine uit Zuid Afrika; het land dat oversized ietsje anders bekijkt dan de Amerikanen.
Daar waar Amerika de toer opgaat van bekers Coca Cola van een liter voor kleuters en waar popcorn per vorkheftruck wordt geleverd bij een doorsnee gezin; produceert de blanke bevolking ten zuiden van Tanzania mannen van vierhonderd kilo met bovenbenen als zuilen en honden die elke dag een hele kippenren als ontbijt verorberen.
Ik was zeer onder de indruk.
De honden werden opgejut met een stuk stof en toen daarna een Chinese vrijwilliger het terrein overrende, hadden de trainers alle moeite van de wereld om die tachtig kilo pure boerboelspieren in bedwang te houden.

Als piece de resistance werd een man in een matrassen-dik pak de arena ingejaagd.
Het publiek hield zijn adem in toen de riemen van de boerboels werden gevierd.
Bloeddorstig en kwijlend werd het slachtoffer tegen de grond gewerkt en met loeiende sirenes reed een open pick up het veel te kleine exhibitieterrein op.
Drie mannen sprongen uit de laadbak waarbij er eentje lelijk zijn enkel verstuikte.
Het michelinmannetje werd met veel moeite in de bak gehesen terwijl het opgewonden geblaf van de honden vele malen het gesnerp van de sirene overstemde.
Ook de drie beveilingsagenten sprongen nu in ware Hollywoodstijl achterin net op het moment dat de auto vooruit schoot.
Ze misten deerlijk hun ingestudeerde sprong, herstelden zich en stonden fiks rechtop net toen de chauffeur zag dat ie de keuze had tussen het publiek inrijden of de auto in zijn achteruit gooien.
Hij koos voor de laatste optie en de drie steracteurs - net bekomen van hun gene - sloegen met hun kop tegen de cabine van het interventievoertuig.
De honden lachten zich een breuk...