Momenteel zitten we op een schema (voor de laatste twee maand nu al) van twaalf uur elektriciteit en twaalf uur zonder.
Probeer dit in Europa en je wordt gelyncht. Hier kan het allemaal zonder dat iemand maar met de ogen knippert.
Ik word voor het gerecht gedaagd voor naambezoedeling door een advocaat van een werknemer (die ik nota bene voor diefstal ontslagen heb)omdat ik me laatdunkend over hem, de advocaat dus, uitgelaten heb tegen derden nadat de man in kwestie mij kwam opzoeken omdat ie het financieel heilzamer zag om "van kamp te veranderen".
Deze ochtend heb ik twee uur in een stoffig kantoortje onderhandeld over de geluidsoverlast van het kerkje naast ons huis. Uitkomst is dat er geen nachtlawaai mag zijn behalve op woensdagnacht (waarom in godsnaam?) en elke ochtend van vijf uur want dan is het toch ongeveer tijd om op te staan.
Ondertussen probeer ik de jongetjes en meisjes van de fabriek in de gaten te houden zoals een kleuterjuf doet met de meest baldadige bengels van het clubje en slaat de schrik me al om het hart als er een nieuwe envelop op mijn bureau landt, als de telefoon rinkelt en zelfs als ik een bestelling moet plaatsen in een bar of een restaurant.
Hoe en in welke mate zal het nu weer fout gaan, vraagt mijn oververhitte brein zich dan af...
Voor mij hoeft het soms niet meer te zijn, bedacht ik gisteravond toen ik het filmpje van het voorbije weekend voor mijn geestesoog afspeelde.
Samen met Paul en Mark, collega's uit de Jatropha sector, waren we kort na de middag in een goed ingerichte Land Cruiser van Ajabu Adventures naar Tarangire National Park gereden. Op nauwelijks twee uur rijden van Arusha ligt een park dat een ruwe, voorhistorische schoonheid combineert met een rijk wildbestand.
Nauwelijks de poort voorbij zagen we kuddes wildebeesten, giraffen en impala's. Hier moet voor leeuwen en jachtluipaarden de term "walking dinner" uitgevonden zijn.
We zochten - en vonden - Tarangire Safari Lodge, prachtig gelegen en met een terras waar dure sundowners werden geschonken met gratis hapjes erbij.
Nippen van een gin tonic, het Afrikaanse witte-mensen-drankje bij uitstek, terwijl je beneden de olifanten, wildebeesten en giraffen naar de rivier ziet wandelen, is een heerlijk eind van de dag.
's Nachts hoorden we het hysterische gelach van de hyena's, het gesnurk van Paul in de tent naast de onze, het diepe gebrul van leeuwen en het paniekerige geblaf van zebra's in doodsangst en na een heerlijk en uitgebreid ontbijt reden we opnieuw de lodge uit op zoek naar wild.
Toen we naar een kudde olifanten keken en onze gids ons vermanend aangaf dat we stiller moesten praten, was de terechtwijzing ook Lil' E niet ontgaan.
Een half uur later vonden we zes slapende leeuwen. Iedereen bekeek zwijgend de koningen van de savanne behalve de gids.
Hij vond het nodig een praatje op hoog volume te slaan met de chauffeur van een andere voertuig.
Kleine Enzi zon op weerwraak en gaf de gids lik op stuk.
Iedereen kreeg de slappe lach en het magische moment was helaas voorbij...
We reden het park uit, zetten koers naar Arusha, verlangend naar een douche om al dat stof weg te spoelen.
Toen we thuis kwamen was er geen elektriciteit.
Voor mij hoefde het niet meer (te zijn)...
...Samen met Paul en Mark, collega's uit de Jatropha sector...
... Lil' E bewondert de olifanten...
...en Maya de leeuwen...
... een leeuwin bekijkt onverschillig de olifant die in de rivierbedding voorbijstapt...
...We zochten - en vonden - Tarangire Safari Lodge, prachtig gelegen en met een terras waar dure sundowners werden geschonken met gratis hapjes erbij...
......terwijl je beneden de olifanten, wildebeesten en giraffen naar de rivier ziet wandelen, is een heerlijk eind van de dag...
... een hamerkop, vogeltje voor in Road Runner tekenfilmpjes dat imposant grote nesten bouwt...
... moeder olifant kijkt argwanend of de monitor lizard een bedreiging voor haar kalf kan zijn...
...Kleine Enzi zon op weerwraak en gaf de gids lik op stuk...
...Iedereen kreeg de slappe lach en het magische moment was helaas voorbij...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten