Als ik om me heen kijk op bureau of in de stad en mensen een rekenmachine zie nemen om 3,000 en 7,000 op te tellen; als ik tot mijn schade en schande moet vaststellen dat mijn collega's geen idee hebben wat een breuk of een procent betekent...
Als mensen niet weten wat de buurlanden zijn van Tanzania en niet beseffen dat Europa niet hetzelfde is als Amerika...
Als ik dat allemaal besef, dan is het maar een kleine stap om in te zien dat er iets schort aan het onderwijssysteem in dit wondermooie land.
Tot vorig jaar werd 0.34% van de jaarlijkse belastingsinkomsten uitgegeven aan educatie.
Dit jaar wordt het 0.12%...
Nu kan die 0.12 wel meer zijn in absolute cijfers dan de voorgaande 0.34 maar daartegenover staat ook dat de bevolking alweer wat aangegroeid is en dat het leven in het algemeen duurder is geworden.
Hoe kan je in godsnaam verkozen zijn, dus ergens wel enig licht in je bovenkamer hebben, zonder te beseffen dat je land de dieperik inschuift als je niet zorgt voor een goed onderbouwde gestudeerde klasse.
Zolang de zakkenvullers ginds aan de top denken dat het wijs is om de hele bevolking dom te houden; zolang zal dit land geen vooruitgang boeken, afhankelijk blijven van de steun en inbreng van anderen en bijgevolg ook mensen met een hoger intellectueel niveau van buiten de landsgrenzen met de mooiste jobs zien weglopen.
Het is triest te zien dat blanken, Indiers en zelfs Afrikanen van buurlanden hier de best betaalde jobs aangeboden krijgen omdat het onderwijs hier nu eenmaal niets voorstelt.
Maar de hoofdkaas van dit land en zijn trouwe clubje aanhangers hebben dan weer wel genoeg inzicht om hun eigen kinderen overzee op kostschool te sturen; dat dan weer wel...
dinsdag 27 september 2011
zondag 25 september 2011
OP SCHOOLREIS....
De jongens en de meisjes van de fabriek hadden hard gewerkt en daarom stapten we vorige zondag in een busje, reden naar Buffalo Weaver Guesthouse waar klantvriendelijkheid en stromend water nog niet uitgevonden waren en waar Adam, zijn broer Michael en Augustino verschrikkelijk dronken werden door de lokale slokdarmvernietiger Konyagi.
Om kwart voor vijf moest onze oudste nachtwaker bewijzen dat ie een ochtendmens was en tien minuten later stond het hele klasje opgewonden pratend op de gang.
De schoolreis zou nu echt beginnen en dat maakte iedereen uitermate opgewonden.
Onder leiding van de onovertroffen gids Juma reden we het park in en voor verschillende van mijn jongens was het de eerste keer dat ze een olifant of zelfs ons nationale symbool, de giraf zagen.
Opgewonden gekwetter, honderden vragen afgevuurd op Juma en tussendoor de halfgrappige opmerkingen van de nog steeds benevelde drinkebroers; het was voorwaar een andere safari dan alle voorgaande.
Maar uniek, dat dan weer wel...
...en waar Adam, zijn broer Michael en Augustino verschrikkelijk dronken werden...
...Augustino...
...Michael...
...Adam op de voorgrond, tegen dan alweer aan het water...
...De schoolreis zou nu echt beginnen en dat maakte iedereen uitermate opgewonden...
...Opgewonden gekwetter, honderden vragen afgevuurd op Juma, rechts vooraan op de foto en tussendoor de halfgrappige opmerkingen van de nog steeds benevelde drinkebroers; het was voorwaar een andere safari dan alle voorgaande...
... the lilac breasted roller...
Om kwart voor vijf moest onze oudste nachtwaker bewijzen dat ie een ochtendmens was en tien minuten later stond het hele klasje opgewonden pratend op de gang.
De schoolreis zou nu echt beginnen en dat maakte iedereen uitermate opgewonden.
Onder leiding van de onovertroffen gids Juma reden we het park in en voor verschillende van mijn jongens was het de eerste keer dat ze een olifant of zelfs ons nationale symbool, de giraf zagen.
Opgewonden gekwetter, honderden vragen afgevuurd op Juma en tussendoor de halfgrappige opmerkingen van de nog steeds benevelde drinkebroers; het was voorwaar een andere safari dan alle voorgaande.
Maar uniek, dat dan weer wel...
...en waar Adam, zijn broer Michael en Augustino verschrikkelijk dronken werden...
...Augustino...
...Michael...
...Adam op de voorgrond, tegen dan alweer aan het water...
...De schoolreis zou nu echt beginnen en dat maakte iedereen uitermate opgewonden...
...Opgewonden gekwetter, honderden vragen afgevuurd op Juma, rechts vooraan op de foto en tussendoor de halfgrappige opmerkingen van de nog steeds benevelde drinkebroers; het was voorwaar een andere safari dan alle voorgaande...
... the lilac breasted roller...
dinsdag 20 september 2011
JESUS IS THE ROCK, RIHANNA IS THE R&B
De foto is al even onduidelijk als de bedoeling van de artiest...
Wat hebben die twee nu met elkaar gemeen?
Of is er nieuws over celibrities dat nog niet geblogd is door Perez Hilton maar wel gekend is in het gat van de wereld Arusha?
Hier zit een scoop in, ik voel het. Nu nog een foto zien te maken op het moment dat ze samen het hotel verlaten...
Wat hebben die twee nu met elkaar gemeen?
Of is er nieuws over celibrities dat nog niet geblogd is door Perez Hilton maar wel gekend is in het gat van de wereld Arusha?
Hier zit een scoop in, ik voel het. Nu nog een foto zien te maken op het moment dat ze samen het hotel verlaten...
zondag 18 september 2011
NOD CORLEONE
Zowat elke dala dala chauffeur in de stap pimpt zijn busje. Of hun grote voorbeeld de pussy wagon van Astrid Bryan is, dat weet ik nog niet maar feit is dat met kleurrijke LCD-lichtjes op de wielen, een videoscherm voor Nigeriaanse films en andere gadgets de sardienenblikken soms meer op een rijdend kermiskraam lijken dan op een veilig tranport op weg naar huis of werk.
De oudste en waarschijnlijk ook goedkoopste manier is nog altijd kleefletters.
Iemand die enig benul heeft van schrijven en bij uitbreiding van Engels mag de klus klaren.
Er wordt een pakkend motto gezocht of een mooie spreuk en die wordt dan op het achterraam van de bus geplakt.
Gisteravond hadden we een winnaar.
Een chauffeur die met voorsprong de meest originele belettering bij elkaar had gesprokkeld.
Helaas was het te donker voor een foto maar voor ons reed 'THE DOG FATHER".
Benieuwd wat Mario Puzo en Marlon Brando hiervan zouden denken...
De oudste en waarschijnlijk ook goedkoopste manier is nog altijd kleefletters.
Iemand die enig benul heeft van schrijven en bij uitbreiding van Engels mag de klus klaren.
Er wordt een pakkend motto gezocht of een mooie spreuk en die wordt dan op het achterraam van de bus geplakt.
Gisteravond hadden we een winnaar.
Een chauffeur die met voorsprong de meest originele belettering bij elkaar had gesprokkeld.
Helaas was het te donker voor een foto maar voor ons reed 'THE DOG FATHER".
Benieuwd wat Mario Puzo en Marlon Brando hiervan zouden denken...
maandag 12 september 2011
WAAR IK NIET TEGEN KAN...
Onze afsluiter van de Gentsche Fieste Raymond Van Het Groenewoud zong het al en zijn woorden klonken me niet onbekend in de oren nadat ik een artikeltje in de plaatselijke gazet gelezen had over de wilde plannen van de jongens en meisjes van alweer een andere NGO.
De weldoeners uit het Westen, zij die wel het beste weten wat onze zwarte vrienden nodig hebben, hadden ergens gelezen over waterzuivering.
Het idee is niet nieuw maar is aan een felle opmars bezig.
Middels verschillende vergaarbakken, het planten van riet en het aanleggen van zandbedden wordt vervuild water weer gezuiverd.
Goede vriend Harald van Q-sem heeft er eentje geinstalleerd en het resultaat is zeker positief te noemen.
Het water uit de keuken en de overloop van de toiletten is na behandeling weer voldoende zuiver om er het land mee te irrigeren en dat is ook de bedoeling.
Niet zeker of iemand er onder wil douchen, laat staan het te drinken.
Onze nieuwe misionarissen nu wilden zo een wetland aanleggen in het centrum van de stad en stuitten daarbij op verrassend veel verzet.
"Voor die roetmoppen is het ook nooit goed", zullen onze wereldverbeteraars wel gedacht hebben.
Kaloleni is een dichtbevolkt deel van de stad dus plaatsoverschot staat al zeker niet in het Plan van Bijzonder Aanleg van deze buurt.
Er dan een oppervlakte van een voetbalveld verspillen aan een biologische waterzuivering getuigt niet direct van een groot economisch inzicht.
De belangrijkste opmerking van de omwonenden was natuurlijk het stijgende gevaar voor malaria.
Zoals we allemaal weten houden onze zoemende vriendinnen van een moerasachtige omgeving en in Afrika waar salarissen vaak niet voldoende zijn om "luxe-producten" als muggennetten te kopen, zou de mortaliteit al snel weer een paar procenten stijgen.
Tenslotte nog een opmerking van mijn kant: er wonen geen, nul, zero boeren in Kaloleni.
Wat gaan we dan in godsnaam doen met dat gezuiverd water? In een truck naar een droge regio buiten de stad vervoeren?
It defeats the goal zoals al zo dikwijls gehoord.
En daar kan ik dus niet tegen....
De weldoeners uit het Westen, zij die wel het beste weten wat onze zwarte vrienden nodig hebben, hadden ergens gelezen over waterzuivering.
Het idee is niet nieuw maar is aan een felle opmars bezig.
Middels verschillende vergaarbakken, het planten van riet en het aanleggen van zandbedden wordt vervuild water weer gezuiverd.
Goede vriend Harald van Q-sem heeft er eentje geinstalleerd en het resultaat is zeker positief te noemen.
Het water uit de keuken en de overloop van de toiletten is na behandeling weer voldoende zuiver om er het land mee te irrigeren en dat is ook de bedoeling.
Niet zeker of iemand er onder wil douchen, laat staan het te drinken.
Onze nieuwe misionarissen nu wilden zo een wetland aanleggen in het centrum van de stad en stuitten daarbij op verrassend veel verzet.
"Voor die roetmoppen is het ook nooit goed", zullen onze wereldverbeteraars wel gedacht hebben.
Kaloleni is een dichtbevolkt deel van de stad dus plaatsoverschot staat al zeker niet in het Plan van Bijzonder Aanleg van deze buurt.
Er dan een oppervlakte van een voetbalveld verspillen aan een biologische waterzuivering getuigt niet direct van een groot economisch inzicht.
De belangrijkste opmerking van de omwonenden was natuurlijk het stijgende gevaar voor malaria.
Zoals we allemaal weten houden onze zoemende vriendinnen van een moerasachtige omgeving en in Afrika waar salarissen vaak niet voldoende zijn om "luxe-producten" als muggennetten te kopen, zou de mortaliteit al snel weer een paar procenten stijgen.
Tenslotte nog een opmerking van mijn kant: er wonen geen, nul, zero boeren in Kaloleni.
Wat gaan we dan in godsnaam doen met dat gezuiverd water? In een truck naar een droge regio buiten de stad vervoeren?
It defeats the goal zoals al zo dikwijls gehoord.
En daar kan ik dus niet tegen....
woensdag 7 september 2011
BOTST HET NIET, DAN KLINKT HET WEL
Wat je weet of wat je kan, speelt geen rol in Tanzania.
Wie je kent en of je sterker staat dan je tegenstrever; dat is het voornaamste.
Al jaren erger ik me rot aan het arrogante gedrag van de nouveaux riches hier in Arusha.
Meneer heeft - waarschijnlijk met flink wat gesjoemel - een dikke jeep en een slechtzittend maatpak weten te kopen en dat geeft hem nu het recht om in bar of restaurant de dienster af te snauwen.
Zielig en wraakroepend
Hetzelfde geldt in het verkeer.
Het haantjesgedrag van de veelal Indische jongeren is stuitend.
Een opgedirkte Subaru Impreza met vlammen (die in meer ontwikkelde gebieden al fout waren in de jaren '90) wordt hier gezien als een verlengstuk van hun - veel te kleine - penis.
Ook truckchauffeurs kunnen er wat van.
Ongenaakbaar hoog zitten ze in hun cabine en kijken ze neer op al die kleine autootjes en brommertjes.
"Die gaat toch wel aan de kant," denken ze dan.
Dat deed ik vorige maandag helaas niet...
Niet dat het mijn bedoeling was; aan een botsing heeft niemand iets en om de macho uit te hangen, ben ik ondertussen al iets te oud.
Toch gebeurde het.
Chauffeur reed uitdagend lang met zijn enorme truck op mijn rijvak om de putten aan zijn kant te ontwijken; in mijn spiegel zag ik een gek op een brommer aankomen en ik kon geen kant meer uit.
Remmen dicht dan maar en dat deed de truck ook terwijl ie schuin de graskant inschoof helaas onder het meenemen van een flink deel van mijn auto.
Niemand gewond, geen discussie over wie nu aansprakelijk was (de chauffeur gaf zelf onmiddellijk toe dat hij de schuldige was) en zelfs de opgetrommelde verkeersagent had geen moeite om het plaatje te doorgronden.
En toch, toch moest de danig geschrokken truckchauffeur de gevangenis in.
Op dinsdag ging ik allerlei onduidelijke instanties af, passeerde ik op stoffige kantoortjes en bij ongemotiveerde bediendes en terwijl ik weer maar eens moest wachten op het politiekantoor besloot ik bij Dominik, de schuldige van dit hele verhaal, langs te gaan.
Ik trof hem aan op blote voeten terwijl hij met een morsige vod de kantoren van de politie aan het schoonmaken was.
Dat spaart gelijk wat op het budget van de ordehandhaving, bedacht ik.
Ik werd een hok ingeleid waar die arme Dominik het op een huilen en een snotteren zette waar mijn hart week van werd.
De arme jongen was helemaal van de kaart, zat opgesloten tussen tuig en schorem en had anderhalve dag niets meer te eten gehad.
Ik begon mijn eigen Amnesty International campagne en ijverde zonder succes voor de vrijlating van de jongen.
Ik ging de straat weer op en kocht wat te eten voor de radeloze kerel (na het ongeval draai je dan ook nog financieel op voor die macho...) en toen ik terugwandelde, kwam er een gelijkaardige truck als de zijne het terrein opgereden.
Een collega chauffeur kwam de borg betalen en samen haalden we het slachtoffer op.
Dominik had ondertussen zijn serieux en zijn houding teruggevonden en hield zich stoer tegenover zijn collega's.
Dat ik hem zien huilen heb als een kind, heb ik maar niet verteld....
Wie je kent en of je sterker staat dan je tegenstrever; dat is het voornaamste.
Al jaren erger ik me rot aan het arrogante gedrag van de nouveaux riches hier in Arusha.
Meneer heeft - waarschijnlijk met flink wat gesjoemel - een dikke jeep en een slechtzittend maatpak weten te kopen en dat geeft hem nu het recht om in bar of restaurant de dienster af te snauwen.
Zielig en wraakroepend
Hetzelfde geldt in het verkeer.
Het haantjesgedrag van de veelal Indische jongeren is stuitend.
Een opgedirkte Subaru Impreza met vlammen (die in meer ontwikkelde gebieden al fout waren in de jaren '90) wordt hier gezien als een verlengstuk van hun - veel te kleine - penis.
Ook truckchauffeurs kunnen er wat van.
Ongenaakbaar hoog zitten ze in hun cabine en kijken ze neer op al die kleine autootjes en brommertjes.
"Die gaat toch wel aan de kant," denken ze dan.
Dat deed ik vorige maandag helaas niet...
Niet dat het mijn bedoeling was; aan een botsing heeft niemand iets en om de macho uit te hangen, ben ik ondertussen al iets te oud.
Toch gebeurde het.
Chauffeur reed uitdagend lang met zijn enorme truck op mijn rijvak om de putten aan zijn kant te ontwijken; in mijn spiegel zag ik een gek op een brommer aankomen en ik kon geen kant meer uit.
Remmen dicht dan maar en dat deed de truck ook terwijl ie schuin de graskant inschoof helaas onder het meenemen van een flink deel van mijn auto.
Niemand gewond, geen discussie over wie nu aansprakelijk was (de chauffeur gaf zelf onmiddellijk toe dat hij de schuldige was) en zelfs de opgetrommelde verkeersagent had geen moeite om het plaatje te doorgronden.
En toch, toch moest de danig geschrokken truckchauffeur de gevangenis in.
Op dinsdag ging ik allerlei onduidelijke instanties af, passeerde ik op stoffige kantoortjes en bij ongemotiveerde bediendes en terwijl ik weer maar eens moest wachten op het politiekantoor besloot ik bij Dominik, de schuldige van dit hele verhaal, langs te gaan.
Ik trof hem aan op blote voeten terwijl hij met een morsige vod de kantoren van de politie aan het schoonmaken was.
Dat spaart gelijk wat op het budget van de ordehandhaving, bedacht ik.
Ik werd een hok ingeleid waar die arme Dominik het op een huilen en een snotteren zette waar mijn hart week van werd.
De arme jongen was helemaal van de kaart, zat opgesloten tussen tuig en schorem en had anderhalve dag niets meer te eten gehad.
Ik begon mijn eigen Amnesty International campagne en ijverde zonder succes voor de vrijlating van de jongen.
Ik ging de straat weer op en kocht wat te eten voor de radeloze kerel (na het ongeval draai je dan ook nog financieel op voor die macho...) en toen ik terugwandelde, kwam er een gelijkaardige truck als de zijne het terrein opgereden.
Een collega chauffeur kwam de borg betalen en samen haalden we het slachtoffer op.
Dominik had ondertussen zijn serieux en zijn houding teruggevonden en hield zich stoer tegenover zijn collega's.
Dat ik hem zien huilen heb als een kind, heb ik maar niet verteld....
zaterdag 3 september 2011
HET IS ALLEMAAL MIJN SCHULD...
5.00AM. Ik word gewekt door de klarige gezangen van de muezzin die het begin van de ochtend aankondigt en gelijk de eerste dag na de Rammadhan.
In een dromerige halfslaap marcheren lamskoteletjes, baklava's, bordjes tarama en tzadziki vlak voor mijn neus.
De meeste dromen zijn bedrog maar deze zag er toch bedriegelijk echt uit.
6.00AM. Mijn wekker loopt af en ik voel eerst de honger en dan de humeurigheid opkomen.
Oorzaak en gevolg.
Ik overweeg de zeep op te eten en tandpasta tegen mijn tandvlees te smeren ingeval er een echte hongersnood uitbreekt maar ik kan me net inhouden.
In plaats daarvan kauw ik op een lauw-warm washandje; ongetwijfeld een truuk van de Weight Watchers.
6.15AM. Ik ga zoals elke ochtend wandelen met de hond. Eventjes denk ik eraan hem te slachten en rauw op te eten maar dat komt toch vast uit.
Ik laat het plan varen en voel me nog wat norser worden.
6.25AM. Terug thuis bevecht ik de demonen en ik blijf ver van het ontbijt van de kinderen. Nog nooit heeft een potje aardbeienyoghurt zo gelonkt naar me.
7.00AM. Eindelijk eten. Op het werk staat een pot gelcapsules met Omega 3 onverzadigde vetzuren en ernaast een pot met multivitamines.
Ik weersta de drang ze op te zuigen maar slik ze in plaats door met een grote slok water.
Lekker water.
Calorie arm water...
8.25AM. Ik probeer mijn buik in te trekken tijdens het zitten maar het schijnt niet te lukken. Ik ben vandaag vast nog geen vijf kilo vermagerd, denk ik vertwijfeld.
9.05AM. Na een half opgeknabbeld potlood overweeg ik aan de printer te likken. Inkt moet toch een smaak hebben?
9.06AM. Maria van het bureau wandelt binnen na een plaspauze en bevrijdt me uit het apparaat. Blij dat we het zelf konden en de technsche dienst niet hoefden te bellen.
Honger is 1 ding, je reputatie is toch nog iets anders...
11.00AM. SMS van Sofie. "Lunch?"
De Here zij geloofd.
1.00PM. Een slaatje en een glas water.
1.10PM. Een glas wijn.
1.40PM. Nog een glas wijn om deze dag te overleven.
2.00PM Na nog een stuk cake en een dubbele espresso sleep ik me weg van deze tafel der verleidingen, schuldig door mijn katholieke opvoeding en topzwaar door de heerlijke maaltijd.
5.30PM. Ik sta op de weegschaal. Volgens mij werkt het ding niet want het geeft ongeveer hetzelfde cijfer aan als gisteren.
Eigenlijk ietsje meer...
Ach, morgen beter.
In een dromerige halfslaap marcheren lamskoteletjes, baklava's, bordjes tarama en tzadziki vlak voor mijn neus.
De meeste dromen zijn bedrog maar deze zag er toch bedriegelijk echt uit.
6.00AM. Mijn wekker loopt af en ik voel eerst de honger en dan de humeurigheid opkomen.
Oorzaak en gevolg.
Ik overweeg de zeep op te eten en tandpasta tegen mijn tandvlees te smeren ingeval er een echte hongersnood uitbreekt maar ik kan me net inhouden.
In plaats daarvan kauw ik op een lauw-warm washandje; ongetwijfeld een truuk van de Weight Watchers.
6.15AM. Ik ga zoals elke ochtend wandelen met de hond. Eventjes denk ik eraan hem te slachten en rauw op te eten maar dat komt toch vast uit.
Ik laat het plan varen en voel me nog wat norser worden.
6.25AM. Terug thuis bevecht ik de demonen en ik blijf ver van het ontbijt van de kinderen. Nog nooit heeft een potje aardbeienyoghurt zo gelonkt naar me.
7.00AM. Eindelijk eten. Op het werk staat een pot gelcapsules met Omega 3 onverzadigde vetzuren en ernaast een pot met multivitamines.
Ik weersta de drang ze op te zuigen maar slik ze in plaats door met een grote slok water.
Lekker water.
Calorie arm water...
8.25AM. Ik probeer mijn buik in te trekken tijdens het zitten maar het schijnt niet te lukken. Ik ben vandaag vast nog geen vijf kilo vermagerd, denk ik vertwijfeld.
9.05AM. Na een half opgeknabbeld potlood overweeg ik aan de printer te likken. Inkt moet toch een smaak hebben?
9.06AM. Maria van het bureau wandelt binnen na een plaspauze en bevrijdt me uit het apparaat. Blij dat we het zelf konden en de technsche dienst niet hoefden te bellen.
Honger is 1 ding, je reputatie is toch nog iets anders...
11.00AM. SMS van Sofie. "Lunch?"
De Here zij geloofd.
1.00PM. Een slaatje en een glas water.
1.10PM. Een glas wijn.
1.40PM. Nog een glas wijn om deze dag te overleven.
2.00PM Na nog een stuk cake en een dubbele espresso sleep ik me weg van deze tafel der verleidingen, schuldig door mijn katholieke opvoeding en topzwaar door de heerlijke maaltijd.
5.30PM. Ik sta op de weegschaal. Volgens mij werkt het ding niet want het geeft ongeveer hetzelfde cijfer aan als gisteren.
Eigenlijk ietsje meer...
Ach, morgen beter.
donderdag 1 september 2011
HET IS ALLEMAAL JULLIE SCHULD...
Drie weken Belgie, het was waarschijnlijk een beetje van het goede teveel.
We sleepten ons - met volle goesting weliswaar - van heerlijk stoofvlees met Belgische bieren bij Wim en Wendie naar kaas en wijn bij mijn kleine zusje en van steaks ter grootte van een vrachtwagenwiel bij Jakke en Mie tot het onovertroffen Turkse restaurant van Hakan.
We bezochten de abdij van West-Vleteren met Guido en Claudine (of toch op zijn minst het drankhol erbij), gingen eten in het gastvrije Vleterhof, kregen een gigantische visschotel bij mijn iets kleinere zusje en nog meer kaas en wijn bij tante Therese...
We schoten evenwel de hoofdvogel af in frituur De Papegaai tegenover De Kokodril zaliger. 44 euro uitgeven aan friet en toebehoren met twee volwassenen, een peuter en een kleuter; het is niet aan iedereeen gegeven...
Naar het eind van de trip vond ik een vergeten weegschaal ergens in een badkamer en nam ik de schade op.
Alles viel al bij nog mee dus ik ging me nog iets meer gedragen als een losgeslagen kind in een snoepwinkel.
(Helaas bleek later dat het ding niet naar behoren werkte - sorry aan de eigenaresse die ik nu ongewild in een diepe depressie doe belanden)
Deze ochtend - na vier dagen terug in mijn geliefde Afrika - kon ik niet meer huichelen.
De hele tijd had ik al de uitnodigingen van onze vertrouwde weegschaal afgeslagen. Ik liep eromheen, ik vermeed het onding aan te kijken; kortom ik wilde niet geconfronteerd worden met mijn eigen veroorzaakte ziektebeeld.
Hoewel ik wist dat er niet veel goeds te verwachten was, jeansbroeken liegen immers niet, was het resultaat nog onthutsender dan ik me had durven voorstellen.
Was ik de ontwerper van het weegtoestel geweest, ik had een lopende tekst laten verschijnen "1 persoon tegelijk alsjeblieft" om zelfmoordneigingen bij de gebruikers tegen te gaan maar in mijn geval keken alle cijfertjes me breeduit grijnzend aan.
"Actie, onmiddellijke actie", signaleerde mijn brein en daar hou ik me nu voor twee maand aan.
In totaal moeten er vijftien kilo vanaf maar als ik tegen eind oktober enkel twee cijfers voor de komma zie, ga ik verder.
Indien niet, dan ga ik La Grande Bouffe achterna...
Volg de bikkelharde strijd vanaf heden op deze blog en steun me; op het eind van de bovengenoemde film leggen ze uiteindelijk allemaal het loodje en daar ben ik nog niet aan toe!
We sleepten ons - met volle goesting weliswaar - van heerlijk stoofvlees met Belgische bieren bij Wim en Wendie naar kaas en wijn bij mijn kleine zusje en van steaks ter grootte van een vrachtwagenwiel bij Jakke en Mie tot het onovertroffen Turkse restaurant van Hakan.
We bezochten de abdij van West-Vleteren met Guido en Claudine (of toch op zijn minst het drankhol erbij), gingen eten in het gastvrije Vleterhof, kregen een gigantische visschotel bij mijn iets kleinere zusje en nog meer kaas en wijn bij tante Therese...
We schoten evenwel de hoofdvogel af in frituur De Papegaai tegenover De Kokodril zaliger. 44 euro uitgeven aan friet en toebehoren met twee volwassenen, een peuter en een kleuter; het is niet aan iedereeen gegeven...
Naar het eind van de trip vond ik een vergeten weegschaal ergens in een badkamer en nam ik de schade op.
Alles viel al bij nog mee dus ik ging me nog iets meer gedragen als een losgeslagen kind in een snoepwinkel.
(Helaas bleek later dat het ding niet naar behoren werkte - sorry aan de eigenaresse die ik nu ongewild in een diepe depressie doe belanden)
Deze ochtend - na vier dagen terug in mijn geliefde Afrika - kon ik niet meer huichelen.
De hele tijd had ik al de uitnodigingen van onze vertrouwde weegschaal afgeslagen. Ik liep eromheen, ik vermeed het onding aan te kijken; kortom ik wilde niet geconfronteerd worden met mijn eigen veroorzaakte ziektebeeld.
Hoewel ik wist dat er niet veel goeds te verwachten was, jeansbroeken liegen immers niet, was het resultaat nog onthutsender dan ik me had durven voorstellen.
Was ik de ontwerper van het weegtoestel geweest, ik had een lopende tekst laten verschijnen "1 persoon tegelijk alsjeblieft" om zelfmoordneigingen bij de gebruikers tegen te gaan maar in mijn geval keken alle cijfertjes me breeduit grijnzend aan.
"Actie, onmiddellijke actie", signaleerde mijn brein en daar hou ik me nu voor twee maand aan.
In totaal moeten er vijftien kilo vanaf maar als ik tegen eind oktober enkel twee cijfers voor de komma zie, ga ik verder.
Indien niet, dan ga ik La Grande Bouffe achterna...
Volg de bikkelharde strijd vanaf heden op deze blog en steun me; op het eind van de bovengenoemde film leggen ze uiteindelijk allemaal het loodje en daar ben ik nog niet aan toe!
Abonneren op:
Posts (Atom)