BOTST HET NIET, DAN KLINKT HET WEL

Wat je weet of wat je kan, speelt geen rol in Tanzania.
Wie je kent en of je sterker staat dan je tegenstrever; dat is het voornaamste.

Al jaren erger ik me rot aan het arrogante gedrag van de nouveaux riches hier in Arusha.
Meneer heeft - waarschijnlijk met flink wat gesjoemel - een dikke jeep en een slechtzittend maatpak weten te kopen en dat geeft hem nu het recht om in bar of restaurant de dienster af te snauwen.
Zielig en wraakroepend

Hetzelfde geldt in het verkeer.
Het haantjesgedrag van de veelal Indische jongeren is stuitend.
Een opgedirkte Subaru Impreza met vlammen (die in meer ontwikkelde gebieden al fout waren in de jaren '90) wordt hier gezien als een verlengstuk van hun - veel te kleine - penis.
Ook truckchauffeurs kunnen er wat van.
Ongenaakbaar hoog zitten ze in hun cabine en kijken ze neer op al die kleine autootjes en brommertjes.

"Die gaat toch wel aan de kant," denken ze dan.
Dat deed ik vorige maandag helaas niet...

Niet dat het mijn bedoeling was; aan een botsing heeft niemand iets en om de macho uit te hangen, ben ik ondertussen al iets te oud.

Toch gebeurde het.
Chauffeur reed uitdagend lang met zijn enorme truck op mijn rijvak om de putten aan zijn kant te ontwijken; in mijn spiegel zag ik een gek op een brommer aankomen en ik kon geen kant meer uit.
Remmen dicht dan maar en dat deed de truck ook terwijl ie schuin de graskant inschoof helaas onder het meenemen van een flink deel van mijn auto.

Niemand gewond, geen discussie over wie nu aansprakelijk was (de chauffeur gaf zelf onmiddellijk toe dat hij de schuldige was) en zelfs de opgetrommelde verkeersagent had geen moeite om het plaatje te doorgronden.
En toch, toch moest de danig geschrokken truckchauffeur de gevangenis in.

Op dinsdag ging ik allerlei onduidelijke instanties af, passeerde ik op stoffige kantoortjes en bij ongemotiveerde bediendes en terwijl ik weer maar eens moest wachten op het politiekantoor besloot ik bij Dominik, de schuldige van dit hele verhaal, langs te gaan.
Ik trof hem aan op blote voeten terwijl hij met een morsige vod de kantoren van de politie aan het schoonmaken was.
Dat spaart gelijk wat op het budget van de ordehandhaving, bedacht ik.
Ik werd een hok ingeleid waar die arme Dominik het op een huilen en een snotteren zette waar mijn hart week van werd.

De arme jongen was helemaal van de kaart, zat opgesloten tussen tuig en schorem en had anderhalve dag niets meer te eten gehad.
Ik begon mijn eigen Amnesty International campagne en ijverde zonder succes voor de vrijlating van de jongen.
Ik ging de straat weer op en kocht wat te eten voor de radeloze kerel (na het ongeval draai je dan ook nog financieel op voor die macho...) en toen ik terugwandelde, kwam er een gelijkaardige truck als de zijne het terrein opgereden.
Een collega chauffeur kwam de borg betalen en samen haalden we het slachtoffer op.

Dominik had ondertussen zijn serieux en zijn houding teruggevonden en hield zich stoer tegenover zijn collega's.
Dat ik hem zien huilen heb als een kind, heb ik maar niet verteld....