BESCHERMD DOOR DE GODEN

De ingesteldheid ten opzichte van leven en dood in landen zoals Tanzania en Vietnam verschilt toch wel een ietsie pietsie van hoe wij de zaken zien.

Er wordt verteld dat - in beide culturen - er een vastgesteld moment is waarop het tijd is om je aardse bestaan om te ruilen voor een koppel vleugels op je rug en een lang wit kleedske.
In het beste geval komt daar ook nog rijstepap en gouden lepeltjes bij als bonus.

Gevolg van deze denkwijze is dat je je ten alle tijde als een totale idioot in het verkeer mag storten want - als vandaag je dag is om te sterven - dan gebeurt dat hoe dan ook.
Hoe traag en voorzichtig je ook bent, Magere Hein zal je pad kruisen.
Is vandaag dan weer niet in de Goddelijke Almanak ingeschreven dan kan je lekker wat stunts in datzelfde verkeer uithalen; er overkomt je toch niks.

Een heel mooi Kiswahili spreekwoord maakt het helemaal duidelijk.
"Siku ya kufa ya nyani, miti yote huteleza".
"Op de dag dat de baviaan sterft, zijn alle bomen glibberig..".
Gelijk waar onze aap beslist in te kruipen, eruit totteren zal ie. En dan ook nog zijn nek breken.

Vanuit die zienswijze beslisten drie mannen met veel zelfvertrouwen een beetje op het dak van de pagoda in aanbouw te gaan zitten.
Het enorme complex wordt vlak naast onze appartementsblok gebouwd en we zaten dus op de eerste rij.

Geen veiligheidsgordels, geen verankeringsmateriaal.
Allemaal niet nodig!

EN TOEN...

regende het een beetje in Sai Gon.
Oude wijven

DE NIEUWE BRUCE LEE IS OPGESTAAN

Enkel de hardste training kan de jeugd prepareren voor de bittere toekomst die hen wacht.
Hieronder Enzi die ondertussen al bijna Bruce Lee inhaalt...

THE BONKIGE BROMPOT-BROMMER BROTHERS (DEEL V)

Onze tijd in Da Lat zat erop en we verlieten de Central Highlands voor de iets lager gelegen Zuid-Chinese Zee (die dus waarschijnlijk op zeeniveau ligt).
Een prachtige weg met heerlijke haarspeldbochten, een colletje van 2,000 meter hoogte over; het was heerlijk naar beneden te razen ook al was het op twee simpele scootertjes.

We waanden ons Vettel en Raikkonen en toen we beneden bekwamen van de adrenaline shot, bedacht ik dat we toch wel een risico genomen hadden met die kleine bandjes.
Ik verbrandde mijn vingers zowel aan de rubberen band als aan de metalen velg en de remschijf en besefte dan pas goed dat we net zo goed een klapband konden gehad hebben tijdens onze spectaculaire afdaling.
We besloten verder te rijden en vijf minuten later knalde mijn ventiel van de velg door de hitte.
Al goed dat dat op een vlak stuk gebeurde.

We gingen in de gietende regen op zoek naar een garage, dronken een cola bij de buren tijdens de reparatie en zetten onze tocht verder richting Nha Trang, het Blankenberge van de Vietnamese kustlijn.
Harald leidde het kleinste konvooi in 1 vlotte beweging tot aan het hotel - een fotografisch geheugen heeft wel wat - en we kregen een upgrade terwijl we al een belachelijk lage prijs betaalden voor dit viersterren hotel.
Aan het zwembad op het dakterras maakten we kennis met een Vlaams koppel dat naar Korea verhuisd was en verder bleek dat een 33cl pils zomaar eventjes 70 eurocent kostte. Hier zouden we wel een week of drie kunnen kamperen...

THE BONKIGE BROMPOT-BROMMER BROTHERS (DEEL IV)

De ochtend erop had ik een afspraak met Dr. Paul Olivier, een Amerikaan die sinds acht jaar in Vietnam woonde en bezig was met zijn levenswerk "een unconventional way of raising pigs" waarbij op een andere manier naar duurzaamheid en afval werd gekeken.
Gezien mijn eerder pessimistische idee over een leefbare toekomst, was dit de man die ik wilde ontmoeten.

Bij het inleidend gesprek bleek tot onze grote verbazing dat Paul een flink stuk van zijn leven in "Anzaeme" (Handzame) net naast Torhout had gewoond. Hij sprak het netjes met het juiste dialect en op de typisch lijzige manier uit.
Bleek dus dat we twintig jaar eerder al buren waren geweest.

Ondanks zijn 68 jaar gaf Paul me een uiteenzetting van vier uur hoe kleinschalige landbouw kon benaderd worden zodat het winstgevend werd door meer opbrengsten en tegelijk kostenbesparend zou werken aangezien er veel minder meststoffen en diervoeding moest gekocht worden.
Ik hing aan zijn lippen gedurende het hele verhaal en maakte zo veel mogelijk notities.

We gingen een pizza eten en ontmoetten er ook mijn reisgenoot Harald die de ochtend doorgebracht had bij een dame die sla produceerde met de hydroponics techniek.
In de namiddag bezochten we telers van paprika's, tomaten en komkommers die samenwerkten met Rijkzwaan, het bedrijf waar Harald voor werkt in Tanzania.
Da Lat is ongeveer volgebouwd met serres gedurende de laatste twintig jaar en het was mooi te zien hoe professioneel hier gewerkt werd.
Afrika had nog veel te leren...

We belden Andy voor een drankje maar onze eenzame fietser was die ochtend om vier uur op zijn fiets gestapt en was ondertussen alweer 200 km verder. De man trapt duidelijk door.

We bezochten een cocktailbar ($2 voor 1 drankje, gevaarlijk!!) en belanden daarna in de ietwat obscure kelder van een hotel waar de westerse eigenaar met zijn bandje loos ging op rockmuziek uit lang vervlogen tijden.

Uiteindelijk reden we - flink beneveld - terug naar ons guesthouse waar de Duitse eigenaar ons opwachtte alvorens hij naar bed kon.
Hij had ons om 10 uur verwacht en we waren een kwartiertje later wat aan Harald de opmerking ontlokte dat "papa boos was".
Giechelend als twee schooljongetjes gooide ik er nog "Sperrstunde" bovenop en huilend van de dolle pret stommelden we de trap op terwijl onze gastheer ons met onbewogen blik nakeek.
"Niet moeilijk dat we ze binnen de vier dagen onder de voet liepen," dacht ie vast.