EEN KNAPPE VERSCHIJNING

We zouden er als man allemaal wel willen uitzien als George Clooney, Brad Pitt of - vroeger dan toch - Richard Gere.
Helaas heeft het lot het mannelijke ras net iets te vaak gezegend met het muizerige uitzicht van Woody Allen, de burleske karakterkop van Robert De Niro of het rijkelijk uitgebouwde lichaam van een Michelinmannetje.

Het is wat het is er er bestaat geen wet om je verwekkers voor de rechter te slepen wegens estetische verwaarlozing.

Sinds jaar en dag ben ik de bezitter van een sik-plus-baard.
Ik geloof sterk dat ik hiermee mijn medemens wat help aangezien die anders spontaan zou beginnen denken dat ie wel zin heeft in een gekookt eitje nadat ie een minuutje met me heeft gepraat.
De sik werd langer en langer en toen kleine Zane - nu drie maand oud - in mijn leven kwam, had ik medelijden met het kleine kereltje dat de hele tijd dat gekriebel van mijn baardharen moest ondergaan.

Exit lange sik, tot grote opluchting van mijn lieve mama (die me trouwens nooit verteld heeft dat ze die gezichtbegroeiing niet kon  smaken).
In plaats daarvan wou ik eens uitzoeken hoe ik eruit zou zien met een baard en daar ben ik nu hard mee in de weer.

Gisteren zit Mimi me aan te staren en met iets van bewondering in haar stem zegt ze: "die baard staat je wel. Je doet me denken aan Colonel Sanders."

Ik neem het compliment hoofs in ontvangst terwijl mijn gedachten afdwalen naar een nobel man, vooruitstormend op zijn zwarte hengst die alleen hij in bedwang kan houden.
Geliefd door zijn manschappen, gevreesd door de tegenstander.
Een groot en rechtvaardig leider, een voorbeeld voor allen.
Maar bovenal, een charismatische en knappe verschijning. Een gebeeldhouwde kop op een lichaam van graniet.

Over General Lee heb ik nog gehoord en ik hoop dat ie daar geen vriendje van is; dus vraag ik Mimi wie die Colonel Sanders dan wel is.

Het onschuldige antwoord schopt me genadeloos in het middenrif.

"De stichter van Kentucky Fried Chicken," zegt Mimi ernstig. Onze Captain Iglo denk ik er onmiddellijk bij.
Het wordt nooit wat met mij als fotomodel...

Colonel Sanders

Captain Iglo

GEWEND WORDEN AAN EEN NIEUW LEVEN (DEEL II)

En terwijl we zo in de vooravond van een mooie vrijdag druk in de weer zijn met het uit- en aanzetten van de drie aircons die onze woonkamer rijk is; ondertussen met een waaier Zane wat koelte toewaaien en stilletjes hopen dat de koperen ploert (Lucky Luke stripverhalen?) verdwijnt zodat het toch een graad of twee koeler wordt, in die beginnende schemering dus, zoekt Mimi het toilet op dat uitgeeft op de woonkamer en komt er even zo snel weer uit met een heel vreemd sprongetje.

"Een slang, een slang," zo beeft haar stem en onmiddellijk kijken drie mensen in mijn richting.
Ik probeer mezelf een houding te geven en meet me een Crocodile Dundee blik aan die jammerlijk mislukt door de schrik voor dat verdomde reptiel.

Voorzichtig open ik de deur van het kleinste kamertje en inderdaad, daar kronkelt hij.
(Of zij, absoluut geen zin om dat te gaan uitzoeken).

Ik ram de deur weer in het slot zodat ook de buren zes huizen verder weten dat we met een noodtoestand hebben te kampen en denk koortsachtig na.
Ik ren de keuken in, achterna gestaard door mijn driekoppige fanclub en besef dat hun veiligheid en mijn authoriteit afhangt van mijn acties in de volgende minuten.

Ik neem mijn favoriete keukenmes, ren de keuken uit en bedenk dan dat ik mijn mes niet wil beschadigen.
Prioriteiten stellen in stressvolle situaties geeft blijk van being cool. (Niet vergeten mee te delen aan mijn toeschouwers als ik dit overleef).
Hop, de keuken weer in en ik neem een mes dat verscholen zit in een houten krokodil.
Wie me het 30 cm lange moordwapen ooit heeft gegeven in mijn tijd van De Kokodril, dat weet ik niet meer maar wat ik me wel nog herinner is dat het gekocht was aan de Klaagmuur in Jeruzalem; de plaats waar een nagelknippertje afgenomen wordt als een potentieel moordwapen.
Eigenaardig vast te stellen dat je over de meest vreemde dingen nadenkt op zo'n moment.

Ik open de deur weer heel voorzichtig met mijn ogen tot spleetjes geknepen.
In mijn verbeelding bind ik de strijd aan met een spitting cobra en die pootloze duivel zit gewoon griezelig te grinniken terwijl ie wacht tot ik die deur weer opendoe om zijn dodelijke gif feilloos in mijn ogen te spuiten.

Niemand te zien.
Plan gaat niet volgens plan.
Wat te doen?

Maya en Enzi worden onderhand helemaal gek van de opwinding dus hier moet een finale aan gebreid worden.

Ik open de deur opnieuw op een kier en heb die slappe bezemsteel weer in het vizier.
Hij kijkt me aan en grimlacht.
Mijn bloed wordt koud. Dat hebben we dan toch gemeen.

Ik zet de deur op een miniem kiertje en ga erachter staan.
Kiekeboe...

Onze vriend verlaat zijn schuilplaats en glijdt de woonkamer binnen.
Ik hak en ik mep en ik sla en ik hamer en ik timmer.

Slang dood. Mes kapot.

Doek valt en ik neem het applaus van mijn kleine publiekje in ontvangst.

Nooit meer. Alsjeblieft nooit meer!!

GEWEND WORDEN AAN EEN NIEUW LEVEN (DEEL I)

Het was allemaal leuk en interessant en de moeite toen we aankwamen maar een flinke hittegolf zonder een zuchtje wind kan daar verbazingwekkend snel verandering in brengen.

Bijna twee weken nu kreunen we onder temperaturen van meer dan 40 graden en helaas koelt het ook 's nachts niet zo erg veel af.

Tel daarbij het eerder onbetrouwbare elektriciteitsnetwerk en je hebt een rechte lijn naar tropenkolder.

Elke dag toch wel een keer of acht gaat de elektriciteit eraf. Niet op bepaalde momenten en niet voor een bepaalde duur dus het is altijd een beetje inschatten waar we nu weer aan toe zijn.

Voornaamste probleem in een huis met grote ramen is de micro-klimaatstijging.
In tien minuten gaan we van een aangename 28 graden naar 42. Daar kunnen ze wereldwijd nog een puntje aan zuigen met de global warming!

Tweede probleempje van eerste-land-wereldburgers (die we toch nog altijd zijn) is dat we wel air conditioning hebben maar dat die niet altijd werkt en wel om twee redenen.

Ten eerste is er volgens mij een samenzwering aan de gang tussen de mensen van het elektriciteitsnet en de verkopers van elektrische apparaten.
De deal zit zo in elkaar: op het net wordt elektriciteit van een heel lage spanning losgelaten. Zo krijgen de mensen wel het gevoel dat ze stroom krijgen maar veel kunnen ze er niet mee doen.
Lage spanning betekent immers hoge stroomsterkte en dat kunnen de meeste toestellen gewoon niet aan, Het gevolg is dat er de hele tijd apparaten de strijd opgeven wat dan weer positief is voor de verkoop natuurlijk.
Gelukkig wonen wij in een huis met degelijke voltage-controllers maar de keerzijde hiervan is dat die op veiligheid springen iedere keer de spanning onder de 175 V zakt.
Helaas is dat nogal erg regelmatig.

Tweede punt dat voor verbetering vatbaar is, is dat het buiten zo "blistering hot" is - zoals het zo tekenend gezegd wordt in het Engels - dat de aircons hele warme lucht moeten gaan koelen en dat kunnen ze dus helaas ook niet aan.

Momenteel heeft twee-maand-oude Zane zijn wandelingetje buiten om vijf uur 's ochtends; blijven alle gordijnen zoveel mogelijk dicht en kennen we onderhand elk sterk en elk zwak punt van iedere aircon in dit huis.

First world problems inderdaad maar op je humeur werkt het wel als het weken duurt,,,

TWEE VERTELSELKES..... (DEEL II)

In Afrika, zoals overal ter wereld, vind je ze....de trailing spouses (m/v) zoals dat zo deftig benoemd wordt maar waar soms ook wel expat wives (v alleen) mee bedoeld wordt.
De dames zijn met of tegen hun zin mee verhuisd met hun goed verdienende echtgenoot en leven dikwijls een leven van luxe en eenzaamheid.

Er is een huismeisje, een kok, een schoonmaker en een tuinman en de liefhebbende echtgenoot vertrekt 's ochtends vroeg naar het werk en komt pas laat terug.

Zeer kort door de bocht nu, zie je deze dames uiteenvallen in drie categorieen.
Je hebt de dames die zich volledig op de opvoeding van de kinderen gooien: elke dag worden de koters opgehaald aan school, er worden koekjes en cakejes gebakken en de liefhebbende mama is al maanden op voorhand aan de slag om elk jaar opnieuw het mooiste Halloween kostuum te ontwerpen voor haar jonkies.

Daarnaast heb je de creatievelingen: ze maken bean bags (de beter gekende zitzakken) of ze maken cupcakes op bestelling. Ze crocheren, breien of passen lokale stofjes aan om aan andere rijke trailing spouses te verpatsen.
Verse yoghurt, organische groentjes, fetakaas of zelfgemaakte muesli; deze dames draaien er hun hand niet voor om.

Het derde groepje dan is het meest tragisch en terzelfder tijd het meest komisch.
Uit pure baldadigheid gaat deze mevrouw al om tien uur aan de porto.
Dan volgt een lunchje met een paar gelijkgestemde vriendinnen (een slaatje en twee witte wijn. Toch een beetje voorzichtig met al die calorien) en 's avonds wordt dan nog een fles soldaat gemaakt met de doodvermoeide echtgenoot.
Met een schoonheidsslaapje vooraleer de kinderen terugkomen van school slaagt ze erin om twee keer op een dag dronken te zijn..

Uitzoomen nu en we komen bij de nieuwe president van Tanzania terecht.
President John Pombe Magufuli - ook wel de bulldozer genoemd - heeft zo zijn eigen aanpak..
Wij Afrikanen kunnen wat meer werkethiek goed gebruiken, zo beslist deze man en hij maakt van een nationale feestdag een nationale opruimdag waarop je hem zelf kan vinden, de mouwen opgerold, met een vuilniszak aan de kant van de weg.

Ik mag hem wel, onze vriend, maar soms loopt er ook wel iets mis met de communicatie.
De bulldozer vindt het bijvoorbeeld niet kunnen dat er tijdens de werkweek al voor 5PM rondgehangen wordt in allerhande bars.
Een glas drinken, is voor na het werk, vindt ie en dat vertelt ie dan in één of andere speech.
Helaas weten de ordehandhavers dan weer geen raad met van die vage verhalen.
"Is dit nu illegaal of niet,"denken ze terwijl ze zich onder hun zweterige pet krabben.

En zo komt het dat op een mooie dag, op een mooi terrasje waar een paar elegante slaatjes geserveerd werden met een paar glaasjes wit, de politie van dienst binnenstapte.
"Hey witte dames", zo moet het geklonken hebben.
"Dat kan zo maar niet, al dat gezuip. Zeg dat onze president het gezegd heeft."

De dames werden in een busje geladen - eentje dronk nog met een besmuikt gebaar haar glas snel leeg - en ze brachren vijf uur in de gevangenis door vooraleer ingezien werd dat deze aanpak eigenlijk meer nadelen dan voordelen had...

Dat de tweede naam van de president 'alcohol' betekent, zullen we maar aan het toeval wijten.
Leuke vent, dat dan weer wel: