MONNIKENWERK

Veel begrijpen we niet van de Myanmar cultuur maar het schijnt de gewoonte te zijn dat iedereen op een bepaald moment in zijn leven eventjes monnik wordt.
Voor een dag, een week of langer kan dat en zo komt het dat je plotseling een buurman ontmoet met een wel heel kort kopje haar.
Blijkt dat de brave man eventjes was ingetreden (maar er net zo snel weer was uitgestapt).

Het eind van het zesde leerjaar scheen een mooi moment te zijn voor een vriendinnetje uit Maya's klas.
We kregen een prachtige gouden doos met daarin een uitnodiging in dat typische krullerige geschrift en daarnaast ook een sticker voor op de auto.
Ons werd duidelijk gemaakt dat die sticker nog wel het belangrijkste van alles was.

Op zondagochtend volgden we een colonne auto's naar wat ooit het presidentieel paleis was geweest.
Bleek dat de grootvader van het nieuwe monnikje de topgeneraal in het leger was en daarom mocht ie iedereen uitnodigen op deze toplocatie.
We begonnen nu ook wat beter te begrijpen waarom die zelfklever zo belangrijk was...

We kregen een hele ceremonie te zien waar we geen snars van begrepen en het hele gebeuren was wel heel erg rijkelijk gevuld met bling bling, iets wat mijn inziens heel weinig te doen had met het simpele leven van een monnik.

Misschien maar beter de foto's voor zich laten spreken: