THANKSGIVING DUS (DEEL III)

J. wilde ons de Texaanse gastvrijheid tonen en opnieuw werden we meegenomen naar een steakrestaurant.
Enorme lappen vlees landden op ons bord en Maya kaapte zonder enige twijfel de calorierijkste (en volgens mij ook meest wansmakelijke) side dish weg.
Een enorme zoete aardappel werd naar tafel gebracht, rijkelijk afgewerkt met gegratineerde marshmellows.

...Een enorme zoete aardappel werd naar tafel gebracht, rijkelijk afgewerkt met gegratineerde marshmellows...

Ik vond het allemaal een beetje heel ver gaan maar de kinderen lustten er wel pap van.

De tweede dag van ons verblijf in het hart van Texas stond volledig in het teken van het Thansgiving dinner.
Er diende een enorme kalkoen te worden klaargemaakt. De vulling was apart te koop en werd niet in de kalkoen gepropt maar lekker makkelijk in een andere pot opgewarmd.
Daarnaast werden ook de andere obligate Thanksgivingschotels klaargemaakt. Er was veenbessensaus en een stroperige jus; een bonenschotel, aardappelpuree en macaroni & cheese.
Zoals overal ter wereld was er veel te veel en we eten nu - een week na datum - nog altijd restjes van die memorabele avond.
Als dessert was er de onoverkomelijke pompoentaart en daarnaast ook een typische Texaanse pecan pie.

pecan pie

Na een eerder onrustige nacht door de overdaad, stapten we op vrijdag terug in de auto. We reden naar Amarillo en sliepen er een nacht en de middag erop haalden we Albuquerque.

Een mooie trip en de eerste van hopelijk vele volgende road trips...

THANKSGIVING DUS (DEEL II)

We aten ons ontbijt in het hotel.
Plastiek bordje met mes en vork, piepschuim bekertje voor 'water met een bruin kleurtje'.
Verder sponsbrood, een naar plastiek smakend worstje en een ei.
Ik weet het, we betaalden €35 om met zijn vijven te slapen in een al bij al goed onderhouden hotelletje maar de gewoontes van mijn nieuwe buren maakten me triest.

We maalden de volgende 450 km af zonder te stoppen en waren net na de middag in het plaatsje Holliday.
Via brede wegen met aan weerszijden flinke villa's achteraan op een enorme lap gras gebouwd - denk aan de intro van Dallas in de jaren '80 en je weet waar het over gaat - reden we verder en we begonnen te denken dat de nicht van Mimi het wel getroffen had.

Toen leidde GoogleMaps ons door kleine achterafstraatjes tot bij onze eindbestemming...

Waar wij in Belgie het woord 'mobilhome' gebruiken, spreken de Amerikanen over een RV ofte Recreational Vehicle.
De reden hiervoor is dat het woord mobilhome al gebruikt was en wel voor het huis waar we nu voor stonden.
Het betrof een ruime woning met vier slaapkamers en twee badkamers en met verder alles erop en eraan.
Open haard, vol tapijt, een volledig ingerichte keuken.

Toch kon je, als je er eventjes genoeg van had in Holliday, het huis in de lengte in twee delen splitsen.
Daarna zocht je de vier assen die per helft onder de vloer zaten en monteerde je hier banden op,
Tenslotte nog aanhaken achter je truck en je kon ergens anders je domicilie aanvragen.

Ik was zo sprakeloos dat ik vergat foto's te nemen van het hele gebeuren dus we moeten het stellen met prentjes van het internet...

Verder werd het huis bewoond door J, de echtgenoot van het nichtje en al snel werd duidelijk dat we in een wereld beland waren met andere percepties.
Hoewel hij uitermate vriendelijk was en een redelijke indruk maakte, konden de denkwijzes en opinies van mijn gastheer onmogelijk verder af liggen van mijn overtuigingen.

Ik onderging de tests en faalde jammerlijk.

Q1) wat vond ik van de nieuw verkozen president.
A1) totaal ongeschikt voor de job hoewel hij wel wat goeie ideeen heeft (de laatste halve zin gooide ik erachteraan toen ik zag dat mijn discussiepartner niet echt gelukkig was met mijn initiele antwoord).

Q2) of ik wapens in huis had.
A2) wapens lokken alleen maar meer geweld uit.
Een meewarige blik en een diepe zucht waren mijn deel.
Op schoolmeesterachtige toon werd ik de les gelezen over het recht op verdediging, over het second amendment van de Amerikaanse grondwet (waar we het in een vorige post over gehad hebben) en over het feit dat een Texaan geboren was als een cowboy en dat daar een wapen bij hoorde.
Ik knikte braaf want ondertussen had J, een revolver bovengehaald. Beter maar snel een beetje van mijn principes opgeven, was al wat ik kon denken.

Q3) wat ik vond van sociale zekerheid.
A3) Hier kon het niet misgaan, daar was ik zeker van.
"Dat het goed was dat mensen die door moeilijke periodes gingen een vangnet hadd... Neen?? "
J keek me aan met een rode, kwade kop,
"Luister, zacht eitje", zei ie op dreigende toon. "Je wordt alleen geboren en je gaat ook alleen weer dood. Wat daar tussenin zit, moet je ook maar zelf aankunnen. Ik ben drie keer vrijwillig mijn land wezen dienen, twee keer in Irak en 1 keer in Afganistan tot een AK47 een eind maakte aan mijn missie. Ik kan een vergoeding krijgen maar ik vertik het die aan te vragen. Gesnopen?"
Bleek knikte ik van ja en toen was het gelukkig tijd om American Football te bekijken op TV>
J ging zich omkleden en kwam terug in een Dallas Cowboys T-shirt en petje.

"Je kleedt je naar de omstandigheden," zo vertelde hij me.
De dag erop droeg ie een T-shirt van de NRA, de National Riffle Association en dat is dan weer het clubje dat vrije wapendracht promoot.
Onder het enorme lego stond "over sommige zaken wordt nu eenmaal niet onderhandeld".

Ik besloot J niet verder voor de voeten te lopen en enkel nog met sociaal-te-verwachten-antwoorden op de proppen te komen....

de sofa van mijn nieuwe vriend...

THANKSGIVING DUS (DEEL I)

Los van wat je vindt van Thanksgiving, zou je voor asociale gek versleten worden als je je afzondert

op de dag van het nationale samenzijn dus stemde ik in met een bezoek aan de nicht van Mimi.

Enige minpuntje voor een Vlaming die vroeger dacht dat de Dardennen aan de andere kant van de wereld lagen, was de afstand.

We zouden een retourtje van 1,850 km diep in het hinterland van Texas maken om anderhalve dag bij de familie te zijn,
Een zware opdracht leek het me, zeker als je wist dat de achterbank gevuld zou zijn met een baby van acht maand en twee energieke stuiterballen.
Gelukkig schoot hier de techniek ter hulp en konden we de schade engiszins beperken middels het aanbieden van volledig opgeladen tablets.

We vertrokken 's ochtends, namen de Interstate 40 waar we niet meer zouden van afwijken voor de eerste dag en zetten koers naar de grens met Texas.
Ongeveer halverwege onze eerste dagetappe stopten we in Santa Rosa voor een bezoek aan een Route 66-museum waar we ons vergaapten aan prachtig gerestaureerde auto's en allerlei paraphernalia die van dicht of ver iets met de legendarische Route 66 te maken hadden.

We aten een exquise lunch in Mc Donalds en zetten koers naar Amarillo, onze stop voor de nacht.

Net voor het binnenkomen van de stad, die zonder enige twijfel de titel van Winderigste Gat van Texas mocht torsen, stopten we nog aan het legendarische Cadillac Ranch.
Hier was het - in een verloren maisveld naast de I40 - dat een paar kunstenaars-architecten een reeks Cadillacs tot halverwege hun carroserie in de grond groeven in 1974 en er wereldberoemd mee werden.
Dankzij het ongure weer en de vermoeiende eerste dag bezochten we dit monument van Amerikaanse cultuur op een drafje en reden we verder naar ons hotel voor de nacht,
En opnieuw stapten we hierna in de auto, deze keer voor een bezoek aan The Big Texan.

De inwoners van The Lone Star State beweren dat alles groter is in dit stukje van de wereld en ook in het steakrestaurant was de uitspraak van kracht.
Ergens in de jaren '60 had de eigenaar het losgeslagen idee gekregen dat de lokale macho's zich misschien wel eens wilden meten in een eetfestijn,
Hij vond een paar simpele zielen bereid om deel te nemen en een traditie was geboren.

Het doel was simpel,
Je blijft voor 1 uur op je stoel zitten terwijl je onderwijl een flinke steak van twee (!) kilogram naar binnen werkt.
Degene die wint wacht eeuwige roem maar haal je het niet, dan betaal je en haal je de hoon van het hele restaurant over je neer,
De cowboy die tijdens dat eerste toernooi aan de leiding lag, besloot ook nog eventjes de spot te drijven met de organizatie.
Beleefd vroeg ie achtereenvolgens om een scampi-salade, een flinke homp brood en een aardappel-in-de-pel terwijl ie ondertussen de reusachtige steak naar binnen werkte.

En zo kwam het dat wij getuige waren - terwijl we zelf een halve koe soldaat maakten - hoe Steven Lee Hall Jr., een Amerikaanse beroemdheid van Naked and Afraid Amerika én Afrika op tien minuten twee derde van zijn steak naar binnen schranste en ruim binnen de tijd afklokte hoewel de reuze-aardappel en het droge broodje hem duidelijk moeite kostten.

Zijn vrouw toonde nog eens snel hoe het gesteld is met de geografische inzichten van de gemiddelde Amerikaan toen ze me vertelde dat haar Steventje meegedaan had aan Naked and Afraid Afrika in Nepal,
Ze moet ongetwijfeld de verwarring in mijn ogen gezien hebben want vol vertrouwen voegde ze er onmiddellijk Kwazulu aan toe.
Kwazulu Nepal dus...
Tja.

... stopten we in Santa Rosa voor een bezoek aan een Route 66-museum waar we ons vergaapten aan prachtig gerestaureerde auto's en allerlei paraphernalia die van dicht of ver iets met de legendarische Route 66 te maken hadden....

... iets met de legendarische Route 66 te maken hadden...

...stopten we nog aan het legendarische Cadillac Ranch...

.

Ook Bruce Springsteen is er geweest en heeft er zelfs een liedeke over gemaakt,,,,

...wie net zoals ik de film "Cars" acht miljoen keer heeft gezien, heeft er waarschijnlijk niet bij stilgestaan dat de skyline van het dorpje een hele reeks Cadillacs is. 

Cadillac Ranch inderdaad...

...De inwoners van The Lone Star State beweren dat alles groter is in dit stukje van de wereld...

...En opnieuw stapten we hierna in de auto, deze keer voor een bezoek aan The Big Texan....

...een Amerikaanse beroemdheid van Naked and Afraid Amerika én Afrika...

... op tien minuten twee derde van zijn steak naar binnen schranste...

HET VERHAAL VAN LUCAS

In het tweede leerjaar was ik zeer dicht bevriend met Lucas.
We waren onafscheidelijk; bloedsbroeders, echte kameraden.

In het derde leerjaar vonden de pestkoppen van de klas dat Lucas flaporen had. Ook zijn bril was het mikpunt van spot.
Uit kuddegevoel, baldadigheid en pure stommigheid deed ik duchtig mee.
Weg was de vriendschap met Lucas. In plaats daarvan lachte ik hem uit, samen met de andere jongens van de klas.
Tot in het vierde middelbaar was Lucas het middelpunt van onze jeugdige wreedheid en kon het ons geen donder schelen hoe de jongen zich voelde bij al deze vernederingen.

In 2001 kwam ik te weten dat Lucas in Gent woonde en ik nodigde hem per email uit om samen iets te gaan eten 'als herinnering van onze vriendschap' en zonder ook maar een moment stil te staan bij de jaren die daarna gekomen waren.

Lucas wachtte vijf dagen met zijn antwoord.
Toen kreeg ik een beleefd maar vlammend verhaal in mijn inbox.
Kort gezegd kwam het erop neer dat een etentje niets zou veranderen aan de jaren van vernedering en dat onze vriendschap daarvoor van geen betekenis was nadat ik bewezen had dat onze verhouding ondergeschikt was aan de zielige vertoning van de daaropvolgende jaren.

Nu heeft er bij mijn weten nooit een Lucas in mijn klas gezeten.
Verder denk ik niet dat ik ooit deelgenomen heb aan het vernederen van iemand uit de klas,
Ik wilde gewoon een gevoel oproepen bij de lezers die blijk geven van empathie en zich in de hierboven situatie kunnen verplaatsen.

De derde donderdag van november is Thanksgiving.
Een dag is het om samen met familie te zijn en om de Almachtige te bedanken voor de comfortabele situatie waar we ons nu in bevinden.
De oorsprong van dit feest is terug te vinden toen de eerste pelgrims de strenge winters overleefden met de hulp van de Native Americans. Zij waren het die hen leerden hoe te overleven in dit ongekende deel van de wereld.
Het eerste geschrift van Thanksgiving doet dan ook verhaal over een vredevol samenzijn van 45 pelgrims en 90 Native Americans.

In de jaren die daarop volgden werden de originele bewoners van de Nieuwe Wereld genadeloos afgeslacht.
Diegenen die het overleefden werden tot tweederangsburgers gedegradeerd en tot vandaag heeft een Native American minder kansen op degelijk onderwijs, wordt er nog altijd gediscrimineerd op de werkvloer en is de gemiddelde levensverwachting beduidend lager,

En daarom gaan we met zijn allen kalkoen vreten, onze aders blokkeren met veenbessensaus en vette jus en tussendoor ook een beetje dankbaar zijn.
Als we dat laatste niet liever vergeten natuurlijk want een genante situatie is het anders wel...

EEN MOOIE START VAN DE WEEK

En dit zagen we deze ochtend.
Niet echt een reden voor de Maandagblues....

BEZOEK AAN HET VERLEDEN

Zondag was een stralende dag.
(ik moet er nog aan gewend worden dat ongeveer elke dag een stralende dag is, hier in the South West).

Dus we laadden het hele gezin in de auto en reden een kilometer of zeven van ons huis weg naar het bezoekerscentrum van het Petroglyph National Monument, één van de vele Narional Parks in de USA.
Een heel vriendelijke dame assisteerde ons en het was al snel duidelijk dat de enige mogelijkheid voor een gezin met een baby  de Piedras Marcadas Canyon zou zijn aangezien de rest de beklimming van kraters en andere tochten door de woestijn inhield.

We reden terug richting huis en achter een rij huizen waar we ongeveer elke dag passeerden, vonden we de ingang van een enorm park - heb ik al verteld dat alles groter is in de USA? -.
We parkeerden de auto, maakten kennis met een koppel leuke Canadezen die eventjes helemaal naar het zuiden waren gereden met hun 4X4 en gingen toen stappen.

Wie ooit al eens een Western heeft gezien, kan zich voorstellen hoe desolaat en bloedheet, ook in november, ons tochtje was.
Op geregelde tijdstippen vonden we tekeningen die in de rotsen gekerfd waren tussen 400 en 700 jaar geleden door Native Americans of de eerste settlers en we zagen verder ook de Jackrabbit (van de familie van de hazen ondanks zijn naam) ter grootte ongeveer van een volwassen pony en een paar Roadrunners, het symbool van New Mexico.

Na twee uur door mul zand baggeren, kwamen we terug aan bij de auto en we namen ons voor om zo snel mogelijk de andere wandelingen aan onze verzameling toe te voegen...

EEN LOKFLUITJE VOOR DE HOMO CONSUMINIS

Niet echt een goed idee om naar de States te verhuizen als je je al jaren vragen stelt bij het consumentengedrag van onze broeders en zusters op deze overvolle planeet.

Maar goed, het bestaat en er is geen ontkomen aan dus kan je maar beter zo goed mogelijk van het systeem gebruik maken.

Elke week op woensdag pluis ik de folders uit en houd de meest interessante koopjes bij.

Van belang hierin - want zo slim zijn ze natuurlijk ook wel - is enkel voor de reducties te gaan waar geen andere voorwaarden aan verbonden zijn want voor je het weet, staat je huis vol met zaken die je eigenlijk niet nodig had. Maar goedkoop, dat dan weer wel...

Zo kwam het dat we al een paar keer naar de lokale Albertson's gingen winkelen. Niet veel gedoe met kortingen op klantenkaarten. Gewoon kopen aan de beste prijs. Eerlijk en recht-door-zee.

Wat in die winkel totaal geen steek houdt, is de 'koop 1 en krijg 3 gratis'-promotie in de vleesafdeling.

Ik dacht dat het zou gaan om lichtjes blauw gekleurde steaks of misschien een koteletje dat op eigen krachten de koelafdeling probeert te verlaten maar niets is minder waar.

Het vlees is de ochtend zelf verpakt en even lang houdbaar als alle andere artikelen.

Zo kwam het dus dat we de winkelkar vol laadden met vier pakken ribbetjes, vier pakken sirloin steaks, vier pakken varkenskoteletjes en nog wat meer dat in de tafel van vier paste.

Terwijl ik dit schrijf, ruikt het hele huis naar de hierboven getoonde ribbetjes, heerlijk gemarineerd in mosterd en kruiden.

We eten dus straks dit hele ding op voor de ronde prijs van €6 en hebben nog drie van zijn broertjes in de diepvries zitten.

We kwamen thuis met een rekening van $170 maar dat kon er wel van af omdat we zowat de winter door konden komen met onze geslachte mamoet. Tevreden bekeek ik nog eens de folder van Albertson's.

We hadden iets over het hoofd gezien. 

Hoe kon dat toch gebeurd zijn?

Bij aankoop van meer dan $150 kreeg je er gratis nog een volledige kalkoen bovenop,...

Wij dus gisteren terug naar de winkel. Beetje onwennig toch.

Het meisje van de klantendienst bekijkt de rekening en zegt vriendelijk: "ja hoor, in gang 8 vind je de kalkoenen, kies er maar de grootste uit en kom dan bij me terug."

Een monster van 6 kilogram opgehaald dat €22 kostte, uitgecheckt bij het meiske en meteen de diepvries in tesamen met onze vorige jacht.

Ik snap er niks van maar lekker eten voor geen geld doen we zeker!

THE SECOND AMANDMENT

The second amendment van de grondwet van de USA is er eentje om in te lijsten als je in Europa woont.
Er is tijdens de voorbije verkiezingen veel om te doen geweest want de twee zienswijzen omtrent de toekomst van dit stukje tekst staan lijnrecht tegenover elkander.

Hierover gaat het: 'Het recht op een wel gereguleerde militie om onze vrijheid te waarborgen, alsook het recht van de gewone burger om wapens te bezitten en te dragen, zal niet geschonden worden.'

De meeste mensen met een beperkt (in)zicht gaan er van uit dat een wapen de bandieten zal verjagen.

Ikzelf, ooit getuige in de eerste (vuur)linie inzake het gebruik van een negen millimeter pistool, heb daar een iets ander idee over.
Het gaat hierom: als je een wapen hebt en je plant dat wapen te gebruiken, dan moet je ook 100% zeker zijn van jezelf; anders ben je het haasje.

Stel je hoort 's nachts een raam sneuvelen.
Je hebt ooit eens een actiefilm gezien dus je sluipt de trap af, één en al overgewicht en wansmakelijke boxershort en daar - in het maanlicht denk je het koele metaal van een handwapen te zien blinken.

Op dat moment moet je durven schieten.
Als het een dronken idioot betreft met een kurketrekker in zijn handen, draag je de dood van een onschuldig slachtoffer voor de rest van je leven met je mee.
Staat daar echter een ervaren crimineel, dan kan je maar beter de snelste zijn. Hij zal het niet laten om jou uit te schakelen want hij wil nog een beetje verder doen met zijn activiteiten.

Het wapen in je hand maakt je of een moordenaar of net het slachtoffer van een moordenaar en de meesten van ons zijn niet voldoende getraind en koudbloedig om hier als overwinnaar uit te stappen.

Dat het er in Amerika anders aan toegaat, was al snel duidelijk.
De Amerikanen maken met zijn allen 5% uit van de wereldbevolking maar 50% van de handwapens zijn wel in het bezit van diezelfde 5%.

Hallucinante cijfers maar de werkelijkheid is nog confronterender.
Je mag een geladen wapen in de auto hebben; je mag met een geladen wapen op straat lopen.
Op scholen mag het dan weer niet - hoewel de halve zool die ondertussen president is geworden dat wil aanpassen.

Net aangekomen in Albuquerque gingen we naar de dokter met de kinderen.
Dit hing aan de receptie:

Vrij vertaald: laat je wapens buiten voor ons aller gemak en veiligheid.

Eergisteren zat dit tussen onze overdaad aan advertenties van de Colruyt en de GB:

En deze ochtend ontmoette ik een flink geboetseerde vrouw van rond de zestig.

Ik groet haar en zonder enige aanleiding vertelt ze me dat ze net buiten de stad drie elanden had gezien...

Terwijl ze haar mollige handjes in extase de lucht instak, ging het ongeveer zo: "Oh my god, I saw these beautiful elks, so big and healthy. If only I had my gun with me, I would have shot one straight through the eye."

Vernielzuchtige mensjes, die buren van me...

DIA DE LOS MUERTOS

...ofte dag van de doden wordt gevierd op 1 en 2 november maar op aanraden van de lokale weerman werden de festiviteiten een weekje opgeschoven.

Die doden aan gene zijde gaven er waarschijnlijk niet om; zij hadden tijd zat.

Dia de los muertos is een Mexicaanse feestdag en net als in onze cultuur een dag om de overledenen te herdenken en te eren; alleen wordt het hier iets feestelijker en luidruchtiger aangepakt.

We stapten in de auto en reden naar SW, de zuidwestelijke buurt van de stad en een omgeving waar je best 's avonds niet kwam.
Straatbendes zwaaiden hier de plak en vochten oorlogen uit om de controle van verdovende middelen vanuit Mexico, niet meer dan een paar uur rijden naar het zuiden,
Overdag zag het er - hoewel een beetje meer verloederd - allemaal lief en vriendelijk uit en op een lid van de 1%-ers na, zagen we helaas geen ruige jongens.
(99% van de motorrijders worden aanzien als mensen die de wet volgen waaruit volgt dat de 1%-ers vol trots op hun leren jasje etaleren dat ze tot de groep van ongehoorzame jongetjes horen. The Hells Angels zijn meest gekend maar ook de Outlaws en de Bandidos hebben chapters in Europa).

Het zou natuurlijk Amerika niet zijn als niet minstens de helft van de toeschouwers een vouwstoeltje had meegebracht. De andere helft installeerde zichzelf comfortabel op de stoeprand en op die manier hadden wij, rechtstaand een perfect zicht op de stoet.
Dat we raar bekeken werden voor zoveel lichaamsbeweging, namen we er graag bij....

Zowel toeschouwers, mens en dier, als deelnemers aan de parade hadden zich feestelijk uitgedost in een wedstrijd voor de mooiste doodskop en later in de parade zagen we nog een paar Low Riders passeren, de typische macho-auto van de Mexicanen.

Dat de Republikeinse halve zool die hoopt morgen president van de States te worden, niet op handen wordt gedragen door de Latino's in Albuquerque was ook duidelijk te zien.
We zagen hem passeren met een touw rond zijn nek en 1 van de praalwagens had het triest figuur zelfs als een piñata uitgewerkt waarbij de kindertjes uit het publiek een baseball bat in de handen werden gestopt en de gek een pandoering mochten geven.

Eens de parade op zijn eind liep, mochten we ook nog een brandweerwagen aanschouwen, veiligheid voor alles tenslotte en daarna werd met veel machtsverstoon de weg onmiddellijk vrij gemaakt door de politie.
Koning auto moest zijn natuurlijk biotoop terug.

Na zoveel Mexicaanse folklore besloten we ook nog om de lokale keuken te proberen en in een heel bescheiden eettentje waar de TV op een Mexicaans kanaal stond en de eigenaars moeite hadden met het Engels, aten we tamales, burritos en tortillas voor geen geld.

Volgend jaar opnieuw, dat staat vast....

Naschrift: het derde filmpje schijnt niet vanzelf te laden. Klik zeker op het lege vakje, dan verschijnt de meest spectaculaire Low Rider wel!

...en op een lid van de 1%-ers (links op zijn kostuum) na, zagen we helaas geen ruige jongens...

...Zowel toeschouwers als deelnemers aan de parade hadden zich feestelijk uitgedost

....zowel mens als dier.....

... en later in de parade zagen we nog een paar Low Riders passeren, de typische macho-auto van de Mexicanen.

...de Low Riders voor een mensen met een beperkt budget...

...Dia de los muertos is een Mexicaanse feestdag...

...Dat de Republikeinse halve zool die hoopt morgen president van de States te worden, niet op handen wordt gedragen door de Latino's in Albuquerque was ook duidelijk te zien...

...mochten we ook nog een brandweerwagen aanschouwen, veiligheid voor alles...

... en daarna werd met veel machtsverstoon de weg onmiddellijk vrij gemaakt door de politie.

Koning auto moest zijn natuurlijk biotoop terug...