GO LOBOS GO

Gisteren was een hoogdag voor Albuquerque want de Lobos (de 'wolven') zouden een matchke American Football spelen tegen die van Utah.

Wat hebben we allemaal geleerd?

• zoals ongeveer alles in de States gaat het om marchandise en dat toont waar je precies staat op de denkbeeldige ladder van het fanatisme.
  Terwijl we aanschuiven voor een parkeerplekje zien we dat de die-hards al eerder aangekomen waren met hun RV's. De vlaggen waren uirgehangen, de jasjes fier gedragen en de lunch werd gegeten op de rood-witte stoeltjes met het logo van de Lobos achterop.
  Ik val lelijk uit de toon met mijn zwarte sweater van de Libya Desert Challenge. 
• elke bezoeker wordt gescreend en gaat door een metaaldetector maar tegelijk mag Enzi binnen met een metalen drinkfles waar je makkelijk een liter vodka in kwijt kan om er dan achteraf de schedel van een Utah supporter mee in te slaan.
• Ik wil wel een drankje en schuif aan na een hoogbejaarde en kromgebogen man die een weelderige haarbos in zijn oren draagt. Ook hij moet zijn paspoort tonen om te bewijzen dat ie ouder dan 21 is. De wet wordt strikt nageleefd want anders verlies je zo je licentie zegt de dame  van de bar.
• Ik krijg een armbandje om dat bewijst dat ik het op een zuipen mag zetten met een limiet van drie biertjes of glazen wijn (je krijgt een streepje op je armbandje iedere keer je een nieuwe consumptie ophaalt - helaas zorgt de prijs van zeven en een halve dollar voor een plastic beker met zure wijn ervoor dat ik mijn drankmisbruik tot 1 beker beperk).

• 
• we wandelen langs de andere stalletjes en kunnen kiezen tussen suikerspinnen, hamburgers en nacho's met kaas. Ik veroordeel de smaakpapillen van de Amerikanen maar maak onmiddellijk de bedenking dat de variatie van aangeboden snacks in Belgie waarschijnlijk niet veel beter is rond een voetbalveld.
• We gaan zitten op een metalen bank en zien andere mensen een zacht kussentje met rugleuning huren om hun imposante kont op neer te vleien.
  Ik lach om hun eerste-wereld-luxeprobleem maar verander van idee na tien minuten op dat ijskoude, veel te smalle en keiharde bankje.
• Ook al zijn de trappen in het stadium aan de hoge kant, toch ben ik verbaasd om te zien dat ongeveer de helft van de bezoekers het moeilijk heeft om die trappen af te dalen.
  Slechte knieen en heupen door overgewicht, besluit ik, terwijl ik een enorme portie nacho's met chemische kaas wegwerk zonder dat deze tegenstrijdigheid op mijn heupen werkt.
• Vier keer worden de militairen en de eerste-hulp-mensen in de bloemetjes gezet. De eerste keer gebeurt dat door een speech waar zij de eerste linie worden genoemd tegen vijandige aanvallen.
  Ik waan me in 1939 tijdens de toespraken van een man met een snorretje.
• op geregelde tijdstippen worden we aangemaand om naar de noord- of westzijde van het terrein te kijken.
  Ik heb geen idee hoe dat vast te stellen terwijl het bewolkt is maar ik zie iedereen rondom me zonder aarzelen in de juiste richting kijken.
  Er moet dus toch een manier zijn.
  Misschien hebben alle Amerikanen een ingebouwd kompas.
• er wordt een gigantische show gebouwd. Op een bepaald moment vliegen vier gevechtsvliegtuigen in formatie over terwijl er op het veld vuurwerk wordt afgestoken.
• De marching band - een soort fanfare die maniakaal door elkaar gaat marcheren om allerlei figuren uit te beelden - heeft drie leden die een beetje tegendraads zijn.
  Ik zie dat ze, terwijl ze aan de zijlijn staan te wachten voor hun volgende marsbevel, hevig beginnen te headbangen op een keihard nummer dat door de boxen schalt.
  De drie witte pluimen op de hoeden kunnen een volwassen struisvogel knockout slaan. Heerlijk zicht!
• tijdens de rust komen er 720 (zevenhonderdentwintig!) cheerleadertjes tussen 6 en 11 het veld opgelopen en dat is de reden waarom we hier zijn want we vinden Maya tussen al dat jong geweld.
• We zien een indrukwekkend rommelige maar o-zo-schattige vertoning die alle harten doet smelten.
• O ja, en het voetbal? Niets van gezien om eerlijk te zijn....