VUURWATER EN TOMAHAWKS

Het was een doordeweekse Uberdag.
Klantje oppikken, klantje afleveren en ondertussen hopen op een interessant verhaal.

Ik stopte aan een appartementscomplex voor mijn volgende bezoeker en dat is altijd een moeilijke opdracht. De meeste Uber- en Lyftgebruikers hebben namelijk nog altijd niet door dat het leven stukken makkelijker wordt als ze, middels een SMSje, duidelijk maken waar precies ze te vinden zijn.

Ik stop doorgaans aan het centraal gelegen managementbureau en wacht daar eventjes.
Ook deze keer pakte ik het zo aan maar veel viel er niet te beleven dus na een minuutje nam ik mijn telefoon en belde mijn klant.
Ondertussen wandelde een gigantische Indiaan traag in de richting van mijn auto. Toen ie een meter of vijf van de auto was, hoorde ik zijn binnenzak rinkelen.
De man zelf vertrok geen spier.
Ik duwde mijn telefoon af en het gerinkel stopte.
"Doelwit gelokaliseerd maar terzelfder tijd ook wel een beetje een vreemd figuur," bedacht ik terwijl een enorme klauw naar de deurklink van mijn auto greep.
De man was minstens twee meter en had schouders met de spanwijdte van een Zuidamerikaanse condor.
Traag gleed een enorme massa mens naast me in de passagierszetel. Zijn enorme linkerarm palmde onmiddellijk en ongevraagd de middenconsole in en traag draaide hij zijn enorme hoofd in mijn richting.
Ik knikte beleefd en had direct zicht op de naar beneden gebogen mondhoeken van een Navajo en op ogen die me ongemeen hard aankeken.

"ik belde je," hoorde ik mezelf halfhartig mompelen terwijl ik besefte dat hij dat ook wel wist.
"Geen zin om op te nemen," bromde mijn passagier en toen barste zijn gezicht open in een allervriendelijkste glimlach en glinsterden zijn ogen. Even zo snel verdween alle positiviteit en keek ik opnieuw in een gezicht van steen.

In totale stilte begonnen we aan een rit van tien minuten richting downtown. Toen we stilstonden aan de verkeerslichten, keek ik snel na waar mijn reisgezel heenging.
"We gaan naar het gerechtsgebouw?"

-"Ja"
Stilte voor de volgende paar honderd meter.
"Benieuwd wat ze nu weer gaan uivinden."
-"Verkeersovertreding?" probeerde ik. Het leek me een veilige vraag.

Oorverdovende stilte.
-"Slagen en verwondingen."
Ik probeerde een eindje op te schuiven in de auto maar makkelijk was dat niet.
"Zoals elke keer," klonk het na opnieuw een oorverdovende stilte.
Ik probeerde me voor de geest te halen hoe stuntmannen uit een rijdende auto sprongen. Stuntmannen waren nooit meer dan een halve eeuw oud en kampten niet met overgewicht.
Blijven zitten waar je zit, Jan...

-"Was er alcohol in het spel?" probeerde ik opnieuw het gesprek op gang te trekken.
-"Ik drink niet," was het sombere antwoord terwijl ik begon te beseffen dat ik opgescheept zat met een psychopaat die elk moment kon ontploffen.

Ik bad voor groen licht aan de talrijke kruispunten downtown en bereikte levend het gerechtsgebouw.
De reus wurmde zich in totale stilte uit de auto, en boog zijn hoofd voorover en in de auto.
Opnieuw die oprecht lieve glimlach.

Terwijl hij zijn rug rechtte, sloeg ie met zijn vlakke hand op het dak van de auto.
De enorme knal overtrof het geluid van de schrikscheet die me op hetzelfde moment onsnapte.

GO AHEAD, MAKE MY DAY

Dit land blijft me verbazen...
Terwijl ze zich enerzijds voordoen als de leiders van het vrije Westen, worden er anderzijds nog regelmatig wetten gestemd die wel heel erg aan The Wild West doen denken.

Het begon allemaal tijdens het Uber-rijden met een lief, oud dametje dat vol vuur vertelde over waar ze overal gewoond had in de Verenigde Staten.
Alles was de moeite geweest, alleen vond ze Florida maar niks.
Veel te zweterig warm en daarnaast waren ze ook stand-your-ground idioten (haar woorden, dat laatste, niet de mijne).

Ik schudde afkeurend het hoofd want "stand your ground" is niet goed te keuren, dropte mevrouwtje af en ging dan snel aan het googelen om te weten wat ze in godsnaam bedoelde.
Al bij al kon het evengoed Alzheimergebazel zijn....

Wat ik las, sloeg me met verstomming.

In 2005 (!) was Florida de eerste staat die een wet goedkeurde die wel heel ver ging in zelfverdediging.
De "stand your ground law", ook wel "line in the sand", "no duty to retreat" of anders iets sarcastischer "Make My Day"-wet staat toe dat er dodelijk geweld gebruikt wordt als zelfverdediging zonder dat daar een strafmaat tegenover staat.
De meeste staten die deze wet hanteren, houden het op zijn minst een beetje beschaafd door bijvoorbeeld de oprit van je huis buiten deze wet te houden maar evengoed zijn er staten waar de vuisten van de indringer ook als dodelijke wapens kunnen aanzien worden. Daardoor kan je als bewoner dus eigenlijk ongestraft een ongewapende inbreker een kogel door zijn oog jagen.
In Florida alleen al schoten de "zelfverdediging-moorden" met een factor drie de hoogte in nadat de wet in voege was getreden.

Het doet me heel erg denken aan onze tijd in Tanzania.
Daar moest je eerst drie waarschuwingsschoten in de lucht lossen, alvorens je de indringer(s) een portie lood in hun lichaam mocht jagen.
We hebben het tientallen keren gehoord bij ons in de buurt.
Drie zeer zeer snelle schoten, dan een kleine pauze om te mikken en dan het vierde schot op amper een seconde na de rest, Veel waarschuwing was er niet meer bij.

Het enige wat ik hierbij nog wil opmerken, is dat Tanzania een ontwikkelingsland is.
Het lijkt erop dat de USA terug in die richting wil...