VUURWATER EN TOMAHAWKS

Het was een doordeweekse Uberdag.
Klantje oppikken, klantje afleveren en ondertussen hopen op een interessant verhaal.

Ik stopte aan een appartementscomplex voor mijn volgende bezoeker en dat is altijd een moeilijke opdracht. De meeste Uber- en Lyftgebruikers hebben namelijk nog altijd niet door dat het leven stukken makkelijker wordt als ze, middels een SMSje, duidelijk maken waar precies ze te vinden zijn.

Ik stop doorgaans aan het centraal gelegen managementbureau en wacht daar eventjes.
Ook deze keer pakte ik het zo aan maar veel viel er niet te beleven dus na een minuutje nam ik mijn telefoon en belde mijn klant.
Ondertussen wandelde een gigantische Indiaan traag in de richting van mijn auto. Toen ie een meter of vijf van de auto was, hoorde ik zijn binnenzak rinkelen.
De man zelf vertrok geen spier.
Ik duwde mijn telefoon af en het gerinkel stopte.
"Doelwit gelokaliseerd maar terzelfder tijd ook wel een beetje een vreemd figuur," bedacht ik terwijl een enorme klauw naar de deurklink van mijn auto greep.
De man was minstens twee meter en had schouders met de spanwijdte van een Zuidamerikaanse condor.
Traag gleed een enorme massa mens naast me in de passagierszetel. Zijn enorme linkerarm palmde onmiddellijk en ongevraagd de middenconsole in en traag draaide hij zijn enorme hoofd in mijn richting.
Ik knikte beleefd en had direct zicht op de naar beneden gebogen mondhoeken van een Navajo en op ogen die me ongemeen hard aankeken.

"ik belde je," hoorde ik mezelf halfhartig mompelen terwijl ik besefte dat hij dat ook wel wist.
"Geen zin om op te nemen," bromde mijn passagier en toen barste zijn gezicht open in een allervriendelijkste glimlach en glinsterden zijn ogen. Even zo snel verdween alle positiviteit en keek ik opnieuw in een gezicht van steen.

In totale stilte begonnen we aan een rit van tien minuten richting downtown. Toen we stilstonden aan de verkeerslichten, keek ik snel na waar mijn reisgezel heenging.
"We gaan naar het gerechtsgebouw?"

-"Ja"
Stilte voor de volgende paar honderd meter.
"Benieuwd wat ze nu weer gaan uivinden."
-"Verkeersovertreding?" probeerde ik. Het leek me een veilige vraag.

Oorverdovende stilte.
-"Slagen en verwondingen."
Ik probeerde een eindje op te schuiven in de auto maar makkelijk was dat niet.
"Zoals elke keer," klonk het na opnieuw een oorverdovende stilte.
Ik probeerde me voor de geest te halen hoe stuntmannen uit een rijdende auto sprongen. Stuntmannen waren nooit meer dan een halve eeuw oud en kampten niet met overgewicht.
Blijven zitten waar je zit, Jan...

-"Was er alcohol in het spel?" probeerde ik opnieuw het gesprek op gang te trekken.
-"Ik drink niet," was het sombere antwoord terwijl ik begon te beseffen dat ik opgescheept zat met een psychopaat die elk moment kon ontploffen.

Ik bad voor groen licht aan de talrijke kruispunten downtown en bereikte levend het gerechtsgebouw.
De reus wurmde zich in totale stilte uit de auto, en boog zijn hoofd voorover en in de auto.
Opnieuw die oprecht lieve glimlach.

Terwijl hij zijn rug rechtte, sloeg ie met zijn vlakke hand op het dak van de auto.
De enorme knal overtrof het geluid van de schrikscheet die me op hetzelfde moment onsnapte.