WAT DOET EEN MENS ZOAL WANNEER HET ZOMERT? (DEEL IV)

We verlieten het bedrijf en ik had voor het eerst in mijn leven 23 motoren achter me aan. Daarna volgde een busje met de bagage en tenslotte een passagiersbusje voor de dames die het achterop te koudwarmsaai zouden vinden in de volgende paar dagen.

Ik had radiocontact met de busjes en de eerste paniekaanval kwam al na de eerste stoplichten.
"De helft van de groep is knal door het rode licht gereden," zo klonk het dus we stopten, bezetten drie vierden van de tweevaksbaan en ik legde het bestaan van verkeerslichten uit aan mijn clubje,
We gingen de autosnelweg op en binnen de kortste keren had ik een lint van meer dan twee kilometer achter me aan, zo werd me gemeld.
Ik vertraagde tot 50 km per uur maar toch slaagden twee revolutionairen erin om te onstnappen. Ze werden al snel weer gevat en toen gingen we koffie drinken en een toiletstop houden.
Op het afgesproken uur stond ik samen met drie rijders klaar om te vertrekken. De rest van de groep was in geen velden of wegen te bespeuren.
Een halfuurtje later hadden we een goed gesprek over op tijd komen en iedereen knikte begripvol maar het hele verhaal ook maar enigszins serieus nemen, dat deed geen kat; dat zag je meteen.

En verder ging het door de Mojavewoestijn waar zelfs de tropen van Indonesie tegen verbleekten want tegen zoveel warmte waren mijn nieuwe vrienden niet opgewassen.
Uiteindelijk haalden we het tot de Harley Davidson store in Las Vegas waar een ongeziene aanval op de koopwaar werd ingezet,
Ik begon in te zien dat we hier niet het klootjesvolk van de eilandengroep met ons mee hadden maar dat het allen zeer kapitaalkrachtige zakenmensen waren.
Helemaal duidelijk werd het toen ik Sandya, een jongeman die in Frankrijk had gestudeerd, wees op de afgeprijsde artikelen.
"Daar zal niemand naar omkijken," zei hij meteen, "niemand in deze groep wil de indruk wekken dat ie goedkope spulletjes koopt omdat ie zich de rest niet kan veroorloven."
Ik heb mijn ogen goed opengehouden in de volgende HD-shops en inderdaad, iedereen liep in een wijde boog om de kortingen heen...

We reden over de Strip in Las Vegas, mijn nieuwe vrienden luid toeterend, en haalden uiteindelijk dag 1 zonder noemenswaardige incidenten....

Dag twee boezemde me angst aan want we zouden 700 km overbruggen naar Salt Lake City. Ik hield er een strikt tempo op aan, zowel op de snelweg als bij de stops en mijn exotische vrienden begonnen me al een klein beetje te haten.

En toen verknalden we het zelf nogal flink.
We reden door een afgelegen stuk weg, ver van de beschaving, en heel vaag kon ik Jennifer horen klagen dat ze zonder diesel zou vallen en dat ze af zou slaan naar de snelweg.
Ik riep, schreeuwde en toeterde dat ze de groep niet zonder water en zonder benzine (we hadden een jongedame op een Sportster met een klein tankje in de groep) kon achterlaten maar Jennifer noch Bill in het tweede busje hoorden mijn smeekbeden.

Ik stopte met de groep op een reststop letterlijk in het midden van nergens en vroeg me nerveus af of we wel een plan B hadden.
Er was geen netwerk voor de telefoon en voor de radio's waren we te ver van elkaar verwijderd.

Uiteindelijk zag ik een wit busje in de verte opdoemen. Bill had het gesnapt!!
Hij had wat water en benzine van Jennifer overgenomen en kwam ons nu uit de nood helpen...
Bill stopte en ik vloog hem zowat om de hals. Hij bekeek me niet begrijpend aan - het was zijn eerste trip - "het water, Bill, iedereen gaat kapot van de dorst! En benzine voor Ita's fiets!"
"Dat had ik moeten doen, juist," zei Bill, "niet aan gedacht, sorry."
Ik bleef glimlachen want iedereen stond ons met droge lippen aan te kijken maar diep van binnen smeedde ik het plan om Bill te slachten zodat we zijn bloed konden drinken voor we met zijn allen van de dorst omkwamen in 45 graden.

De Indonesiers haalden begrijpend hun schouders op, zo'n toestanden kwamen wel meer voor in hun land.
In plaats van te gaan zitten mokken of te panikeren, draaide Romy het volume van zijn radio een beetje op en werd zowaar een feestje gebouwd,
Dat was de spirit!!

WAT DOET EEN MENS ZOAL WANNEER HET ZOMERT (DEEL III)

En toen begon dus het avontuur waar ik al zolang naar had uitgekeken...

In Los Angeles zou ik samen met Steve en Laura, de twee meest ervaren gidsen, zomaar eventjes 96 Indonesiers oppikken die op 72 motoren van LA over Milwaukee naar Chicago wilden fietsen.

We stapten The Crowne Plaza binnen en toen ik een concierge zag die met handen en voeten iets probeerde uit te leggen aan onze toekomstige klanten terwijl ondertussen een andere groep hem aan de mouw trok, kon ik niet anders dan de vergelijking met Fawlty Towers maken.

Maar dan wel op veel grotere schaal...

Overal stond bagage, bij voorkeur voor de ingang en voor de liften; overal waren mensen druk in de weer met heen en weer lopen en op luide toon vragen afvuren naar landgenoten die zo ver als mogelijk van ze af stonden.
Ondertussen werd de koffiestand belaagd, alsook de receptie, de bar en eigenlijk gewoon iedereen die er wat westers uitzag en misschien kon helpen met wat orde te scheppen in deze oerknal.

De moed zonk me in de schoenen en ik plande om stilletjes de aftocht te blazen en een moestuintje te beginnen om de hoek maar toen werd ik meegezogen in een tornado die twee weken zou aanhouden.
Het was dramatisch en hilarisch; het was zenuwslopend en heerlijk en op het eind van de tour gaf ik mijn naam op om hetzelfde volgend jaar te doen met 300 Oezbeken of 600 Noord-Koreanen of wie er dan ook zou opdagen.

We hadden een zaal afgehuurd en dreven onze vrienden in de koraal en zoals ze zelf zegden, gebruiken ze "rubber time" in Indonesie dus alles liep al in het honderd voor we eigenlijk begonnen waren.
We hadden bijvoorbeeld een plan om iedereen in een EagleRider-motorjas te krijgen en daarvoor hadden we voor iedere groep een 'pasjas' in elke maar klaar gelegd.
Als je wist wat je maat was, dan konden we je een jas uit de dozen geven.
Het plan hield twintig seconden stand en toen viel iedereen de dozen aan. In geen tijd was de hele zaal omgetoverd in een kluwen zoals je enkel op Black Friday kon zien.
Ik had mijn lotgenoten gewaarschuwd voor dit scenario maar niemand had mijn woorden serieus genomen.
Als enige stond ik dan ook te genieten van de wanorde terwijl mijn collega's tevergeefs verwoede pogingen deden om het zaakje alsnog te redden.
Uiteindelijk had iedereen een jas en kregen we nog een paar saaie speeches van de presidenten van de Harley Owners Group van achtereenvolgens Jakarta, Sulawesi, Bali, Java en nog een paar eilanden van een zakdoek groot.

Op dag twee zou het echte werk beginnen.
We moesten 72 keer uitleggen wat allemaal afgetekend moest worden op het huurcontract, we moesten iedereen op zijn motor krijgen ("Neen, je mag die andere niet nemen omdat je het kleurtje leuker vindt, zo werkt dat niet") en toen zouden we dus een troep motorrijders op de Californische Interstate loslaten die in eigen land de rotonde naar de verkeerde kant nemen omdat dat korter is en die denken dat verkeerslichten eerder een richtlijn dan een regel zijn....

Het kon niet leuker worden.
Dacht ik...

toen luisterden ze nog....

WAT DOET EEN MENS ZOAL WANNEER HET ZOMERT (DEEL II)

Iemand op het bureau had op een blauwe maandag het rittenplan opgesteld en blijkbaar had die persoon nog een eitje met me te pellen want na de laatste Route 66 kreeg ik er onmiddellijk nog twee voor de wielen.

Ik vloog naar Chicago en had het geluk te mogen samenwerken met Brandon. Hij was 33 maar zag er 18 uit (en moest zijn identiteitskaart elke keer bovenhalen als ie een biertje wou bestellen).
Brandon was een vrolijke jongen die desondanks zijn opgewekte natuur niet helemaal op zijn gemak was op onze tours. Het was te druk; we kwamen teveel door grote steden, zo vond ie.

Algauw begreep ik de reden hiervoor.

Brandon was een gids op vlotten- en op paardentochten.
Op de vlotten zouden ze de Coloradorivier afvaren voor een volle maand zonder ergens aan te meren bij een dorpje, laat staan een stad.
Als iemand ziek werd of gewond raakte, moest een helicopter ingeschakeld worden.
Brandon legde me uit hoe een enorme diepvrieskist op een apart vlot werd meegezeuld en hoe ze een plan plus de voorraden bijhielden want die kist kon echt maar een minimaal aantal seconden open elke dag; anders was al het ijs halverwege al gesmolten.
Elke avond zette Brandon en zijn team alle tenten op en kookten ze een maaltijd voor hun gasten; elke morgen nog voor het licht werd, moest het ontbijt klaargemaakt worden en werden de vlotten weer geladen.

Opnieuw hadden we een goeie trip zonder incidenten en op drie dagen voor het eind keek ik mijn vlucht na. De boeking was een dag te vroeg gepland en we vonden geen vrije plaatsen meer om terug naar Chicago te vliegen.
Ik had een afscheidsfeest met de groep, ging om 2 uur 's nachts naar bed om vier uur later in de luchthaven van Los Angeles klaar te staan om te vliegen.
Er zat drie uur tijdsverschil op en ik botste ook nog eens tegen een vertraging en een verkeerskluwen aan.
Uiteindelijk stormde ik de meeting met de nieuwe groep binnen met mijn koffers nog in de hand en minder dan taalf uur na het vaarwel, probeerde ik nieuwe namen op 22 gezichten te plakken.

Opnieuw reden we de 4,800 km naar LA en toen mocht ik drie dagen naar huis.
Wat daarna zou volgen, kon niemand voorspellen.....

WAT DOET EEN MENS ZOAL WANNEER HET ZOMERT

Een writer's block van een paar maand, het is ook iets om mee uit te pakken.
Eerst gebeurde er niet voldoende om over te vertellen; daarna was er niet voldoende tijd om te vertellen over alles wat er gebeurde.

Vanuit Milwaukee, Winsconsin tijdens eindelijk eens een vrije dag, zal uw reporter het wazige verleden van de laatste vier maanden proberen te reconstrueren.

En wazig is/was het want als je de hele dag op een motortje rijdt, heb je tegen het eind van de dag wel eens een paar vliegen in je oog. (Of misschien gebeurde dat in de bar achteraf, daar ben ik niet meer zo zeker van).

We vertrokken in mei met een gemengde groep van Zwitsers en Australiers voor een rondje door The Wild West en op dag drie stal Adrian de show door zijn Sarah ten huwelijk te vragen aan de Grand Canyon.
Het mooie aan het hele verhaal was dat ook de mama en papa van Adrian erbij waren (op een motor) alsook de mama en papa van Sarah (ook al op de motor - en die papa Herbert snotterde en toeterde en huilde toch een eind weg toen zijn dochter 'ja' zei) en zelfs de oudere zus van Sarah (net als Adrian en Sarah een solorijder).
De groep hing goed samen, de Zwitsers konden flink weg met de bochtenrijke ritten terwijl de Australiers het absoluut haatten - rechtdoor was al goed genoeg - en het was een fantastische start van een nieuw seizoen.

Onmiddellijk daarna vloog ik  naar Chicago waar een klad Fransen samen met twee Zwitsers, twee Maltezers en een Indische Zuid-afrikaan Route 66 wouden verkennen.
De Fransen hadden voor alles een lied dat door de hele groep luidkeels werd meegezongen, ook al kenden ze elkaar niet voor de tour en door al dat gezang, dat natuurlijk gepaard ging met flink wat wijn en bier, was het ook wel een bende die nu en dan eens tot de orde moesten geroepen worden.

Dat was vooral het geval toen de Zuid-afrikaan afscheid van ons nam na de eerste helft van Route 66 en ons allen trakteerde op een Tequila shot.
Franse Jose die de dag erop 61 zou worden, haakte aan en zette er zijn rondje bij.
Onder luid gezang ondertussen - het restaurant daverde op zijn grondvesten - kon onze Zuidafrikaanse dokter het niet over zijn kant laten gaan en bestelde hij 'een laatste rondje' wat Jose dan weer pareerde met... enfin, u weet hoe dat gaat.
Kevin, de andere gids en ikzelf vluchtten naar onze kamers maar aan de verzopen koppen te zien de ochtend erop, had het feestje wel nog even geduurd.

Route 66 werd afgewerkt met 4,800 km op de teller en opnieuw zonder incidenten en voor heel eventjes kon ik het gezinnetje bezoeken....