In Los Angeles zou ik samen met Steve en Laura, de twee meest ervaren gidsen, zomaar eventjes 96 Indonesiers oppikken die op 72 motoren van LA over Milwaukee naar Chicago wilden fietsen.
We stapten The Crowne Plaza binnen en toen ik een concierge zag die met handen en voeten iets probeerde uit te leggen aan onze toekomstige klanten terwijl ondertussen een andere groep hem aan de mouw trok, kon ik niet anders dan de vergelijking met Fawlty Towers maken.
Maar dan wel op veel grotere schaal...
Overal stond bagage, bij voorkeur voor de ingang en voor de liften; overal waren mensen druk in de weer met heen en weer lopen en op luide toon vragen afvuren naar landgenoten die zo ver als mogelijk van ze af stonden.
Ondertussen werd de koffiestand belaagd, alsook de receptie, de bar en eigenlijk gewoon iedereen die er wat westers uitzag en misschien kon helpen met wat orde te scheppen in deze oerknal.
De moed zonk me in de schoenen en ik plande om stilletjes de aftocht te blazen en een moestuintje te beginnen om de hoek maar toen werd ik meegezogen in een tornado die twee weken zou aanhouden.
Het was dramatisch en hilarisch; het was zenuwslopend en heerlijk en op het eind van de tour gaf ik mijn naam op om hetzelfde volgend jaar te doen met 300 Oezbeken of 600 Noord-Koreanen of wie er dan ook zou opdagen.
We hadden een zaal afgehuurd en dreven onze vrienden in de koraal en zoals ze zelf zegden, gebruiken ze "rubber time" in Indonesie dus alles liep al in het honderd voor we eigenlijk begonnen waren.
We hadden bijvoorbeeld een plan om iedereen in een EagleRider-motorjas te krijgen en daarvoor hadden we voor iedere groep een 'pasjas' in elke maar klaar gelegd.
Als je wist wat je maat was, dan konden we je een jas uit de dozen geven.
Het plan hield twintig seconden stand en toen viel iedereen de dozen aan. In geen tijd was de hele zaal omgetoverd in een kluwen zoals je enkel op Black Friday kon zien.
Ik had mijn lotgenoten gewaarschuwd voor dit scenario maar niemand had mijn woorden serieus genomen.
Als enige stond ik dan ook te genieten van de wanorde terwijl mijn collega's tevergeefs verwoede pogingen deden om het zaakje alsnog te redden.
Uiteindelijk had iedereen een jas en kregen we nog een paar saaie speeches van de presidenten van de Harley Owners Group van achtereenvolgens Jakarta, Sulawesi, Bali, Java en nog een paar eilanden van een zakdoek groot.
Op dag twee zou het echte werk beginnen.
We moesten 72 keer uitleggen wat allemaal afgetekend moest worden op het huurcontract, we moesten iedereen op zijn motor krijgen ("Neen, je mag die andere niet nemen omdat je het kleurtje leuker vindt, zo werkt dat niet") en toen zouden we dus een troep motorrijders op de Californische Interstate loslaten die in eigen land de rotonde naar de verkeerde kant nemen omdat dat korter is en die denken dat verkeerslichten eerder een richtlijn dan een regel zijn....
Het kon niet leuker worden.
Dacht ik...
 |
| toen luisterden ze nog.... |
1 opmerking:
En toen?
Een reactie posten