In het gezelschap van het busje dat afgeslagen was, hadden we namelijk ook een jongeman die de tour volgde in een Mustang muscle car.
Papa en mama waren naar de USA afgezakt en hadden gelijk een motor gekocht - dat leek hen beter dan er eentje te huren - en hadden er voor het zoontje onmiddellijk maar een sportwagen bij gekocht.
Het joch studeerde in de States en moest toch op tijd in de les raken, niet?
We verwittigden de jonge knaap dat we benzine en water nodig hadden en hij was duidelijk van plan de opdracht goed uit te voeren want toen ie drie kwartier later kwam aanvlammen, stonden de remschijven van zijn bolide roodgloeiend.
"160 per uur op deze smalle weggetjes," zei hij trots tegen papa terwijl hij het water uit het miniscule koffertje haalde. De ouders keken hun zoon trots aan terwijl ik enkel kon denken aan onmiddellijk ontslag en een lijk als die kerel ook maar 1 keertje te laat geremd had.
We zetten onze tocht verder, 700 km is een flinke afstand en we hadden meer dan twee uur verloren, en belandden in het pikdonker op een snelweg met zes vakken.
Ik hield er flink de vaart in en neuriede liedjes om wakker te blijven. Toen ik na vijf minuten vals geneuzel nog eens in de spiegels keek, zag ik enkel een zwart gat achter me.
Ik was erin geslaagd om de hele groep kwijt te spelen!
Ik probeerde de radio maar dat was ook al geen oplossing en vertraagde uiteindelijk tot 40 km per uur. En daar doemden ze op, gespreid over alle vakken zag ik motorlichten dichterbij komen. Toen ik daarna via de radio ook nog vernam dat we het hele zootje weer bijeen hadden gedreven, voerde ik de snelheid op tot 120 km per uur en om 10 uur 's avonds landden we stikkapot in Salt Lake City,
Dat 1 van de andere groepen pas om 1.30 's nachts aankwam, was een magere troost,,,,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten