Nu weet ik zelf ook wel hoe verdomd getalenteerd ik ben dus het was absoluut geen verrassing toen Cirque du Soleil me contacteerde om hen uit te nood te helpen.
Een jongen van het team was het afgebold en er was dringend vervanging nodig.
Dus reed ik op zondagavond naar het Santa Ana Star Center hier in Albuquerque en wandelde door de achteringang alsof ik nooit iets anders had gedaan.
Een paar honderd mensen liepen druk te doen maar niemand scheen me te herkennen.
Het zwarte, enorme gordijn dat toegang gaf tot de piste - en waar al luid applaus weerklonk (ze wisten dat ik eraan kwam) - lonkte maar gedwee ging ik in een lange rij staan.
"Naam en departement", blafte een man met een lelijk petje op.
Ik zei mijn naam en voegde eraan toe dat ik hier was om vrachtwagens te laden.
Ik kreeg een zwart T-shirt toegegooid en moest een oneindige lijst papierwerk invullen.
Toen was het zeven uur en de koorts steeg.
We hoorden een daverend applaus en ik dacht nog 1 keer te ontsnappen om met een brede glimlach en zelfzekere tred door het gordijn te stappen om mijn publiek te groeten, maar een man met een veiligheidshelm riep ons allen bij zich.
"Gifgroen breekt het podium af en roze duwt alles tot aan de trucks. Hoewel het wel spannend werk was, vond ik toch dat mijn zwarte T-shirt me beter stond.
Het oog wil ook wat.
Bruin en blauw moesten ook ergens wat doen en wij mochten met zijn twaalven aan de trucks wachten.
Vier mannetjes per vrachtwagen.
Wat toen gebeurde, was een elegant en wel getimed Cirque du Soleil ballet, deel II.
Talloze kleurrijke T-shirts, geleid door een groep vaste werknemers van het bedrijf, veelal in dat onbegrijpelijke Canadese Frans, zouden zo snel als mogelijk alles afbreken en in de trucks laden.
Van waar wij stonden, zagen we de groentjes in een razend tempo het hele decor naar beneden halen waarna roze alles op enorme karren laadde en het tot bij ons duwde.
Drie vrachtwagens stonden in de laadstations te wachten, elk had een nummer en binnenin de laadruimte een plannetje,
We duwden karren, reden over de tenen van onze partners en iemand klemde zijn duim tussen twee stukken metaal en werd afgevoerd.
De tol van het succes.
Via de radio werd aangegeven dat een vrachtwagen klaar was om te rijden en terwijl de enorme mastodont traag wegbolde, liep een gehelmde Canadees mee om de brede achterdeuren te sluiten. Er was geen tijd te verliezen.
Drie nieuwe trucks manouvreerden traag achteruit en in die pauze zei mijn collega - neurveuze oogopslag en puisten van teveel methamphetamine - dat wij de belangrijkste job hadden want zonder ons gingen die vrachtwagens nergens heen.
Als die groene T-shirts plots staken, dan gebeurt er ook niks meer, dacht ik maar ik zweeg netjes, Voor je het weet slaat die tweaker je de hersens in.
In exact vier uur, net als de show zelf, georganiseerd tot op de minuut, braken honderd jongens en meisjes onder de leiding van dertig Canadezen het hele decor af en laadden dat in vierentwintig trucks waar evenveel vaste chauffeurs zonder de minste vertraging koers zetten naar Austin, Texas waar alles morgenochtend opnieuw zou opgebouwd worden.
Ik heb de echte show helaas niet gezien maar wat hier achter de schermen gebeurde was bijna even indrukwekkend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten