WAT POFT DE SCHAT (Deel III)

Goed, na het schrijven van deel II dreef een hogere kracht me naar "Papa Nacho Mexican Food" waar ik in mijn povere Spaans een conversatie aanging met de eigenaresse in haar povere Engels.

Er werd mij aangeraden om de gorditas te proberen dus dat deed ik dan maar.
Een gordita - of een "mollige" zo u wil - is gemaakt van masa ofte maismeel en valt een beetje tussen een platgemepte pistolet en een pitabroodje.
De gordita wordt opengemaakt en gevuld met allerlei lekkers en opnieuw zijn de mogelijkheden onbeperkt. Tenslotte ook nog meegeven dat gorditas, net als zwanen, trouw zijn aan hun partner en daarom meestal per twee komen.

Een Gordita

Bij het afscheid gaf de vriendelijke señora me ook nog mijn opdracht voor mijn volgende bezoek mee. Dan zou er namelijk torta geserveerd worden en veel had ik daar niet tegen in te brengen; dat was wel duidelijk.
Ik heb het net even opgezocht en erg tevreden word ik er niet van.
Het lijkt er namelijk op dat ik dan een broodje voorgeschoteld krijg.
Een torta is namelijk onze pistolet met ham, kaas of wat dan ook.
Het woord zelf klinkt lekkerder dan het gerechje maar het kan ook niet elke dag feest zijn...

Torta

WAT PAFT DE SCHOT? (Deel II)

Het draait allemaal rond tortilla's en hun kleine broertjes taco's!
Ronde schijven zijn het, gemaakt met bloem van graan of van mais.
De tortilla - of de taco - wordt het bordje waaruit je eet en wordt gevuld met allerhande lekkers.

De tortilla is eigenlijk de boterham van de mexicaanse keuken. Je kan er alle kanten mee uit maar het meest populair hier is een burrito of ezeltje en dat schijnt dan weer te maken hebben met het feit dat je heel wat op een ezel kan laden en je eigenlijk net hetzelfde doet met je tortilla.

Je gooit erop wat je lekker vindt, je vouwt twee kanten naar binnen en je rolt de rest op als een pannenkoek.

Tortillas

Tacos

Elk zichzelf respecterend restaurant en elke fastfoodketen heeft zijn eigen burrito en de combinaties zijn eindeloos.

Een veel gesmaakt topmodel bevat hash browns, bonen, spek en twee eieren. Dat je dan ook aan 1,000 calorien komt en de helft van je dagelijkse energiebehoefte binnenhebt. is een mooi extraatje.

Een Ezeltje

Tijdens het nodige opzoekwerk vond ik ook nog een website met de 50 beste burrito's van de US en daar prijkt Albuquerque op plaats 1, 4 en 6. Ik schijn dus in het hart van burrito-country te wonen...

Taco's dan komen meestal per drie.
Er zijn talloze varieteiten maar persoonlijk vind ik "carne adovada" en "al pastor" niet te versmaden.

Carne adovada is heel populair hier en is varkensvlees dat heel traag gegaard wordt om daarna gemarineerd te worden in rode chili pepers. New Mexico wordt tenslotte met een reden de chili-staat genoemd!
Al pastor dan zijn heel dun gesneden reepjes varkensvlees van een spit dat vertikaal ronddraait. Pastor is het spaanse woord voor herder en dat was de bijnaam die de Libanese koopmannen kregen toen ze in het begin van de 20ste eeuw in Mexico handel kwamen drijven. Zij waren het dan ook die de Shwarma introduceerden....
Voor de volledigheid ook nog even "carne asada" vermelden. Dunne plakjes rundsvlees, opnieuw op smaak gebracht met pikante pepers.


En nu snel om de hoek naar mijn favoriete tacorestaurant. Luide Mexicaanse marriachimuziek, wankele tafeltjes en een kogelronde mama aan het kookvuur. Lekkerrrrrr!

WAT SCHAFT DE POT? (Deel I)

Het schoot me te binnen dat we dit smakelijke onderwerp behandeld hebben x jaar terug in Tanzania en misschien is het een goed idee om het ook eens over de keuken van (New) Mexico te hebben.

Dat de eetgewoontes in New Mexico (de staat in de US) gebaseerd zijn op wat in Mexico geserveerd wordt, (het land van Speedy Gonzalez) hoeft geen verwondering te wekken aangezien ongeveer het hele zuidwesten van de USA tot 1848 Mexicaans grondgebied was.
Nadat den Amerikoander de zuiderburen in de pan had gehakt - we moeten ten slotte in het juiste jargon blijven - werd er een plan bekokstoofd (jahaa) zodat de Gringo's meer dan een vinger in de pap hadden in dit nieuwe grondgebied (ja, het is genoeg nu, ik weet het)

Alles wat ten westen van de Rio Grande lag (je ziet mijn thuisstad Albuquerque netjes op de grens) werd tandenknarsend aan de USA gegeven en daarom eten wij hier nu Burrito's, Tamale's, Empanada's and Pozole.
We proberen "Al Pastor" en "Carne Adovada" en de moedigsten onder ons zouden zich misschien ook wel aan Tripes wagen (je ziet het westvlaamse woord er zo in indien je je afvraagt wat het is).

De hele wereld kent nu wel Guacamole en Taco's maar hier zullen we de lekkere broertjes en zusjes belichten.

Aangezien we ons in cultureel onderontwikkeld Amerika bevinden ook nog even meegeven dat een maaltijd hier eerder beoordeeld wordt op het volume dat geserveerd wordt dan op de smaak en kwaliteit. Het gevolg is dan ook dat je na een maaltijd de dichtsbijzijnde boom opzoekt om in de schaduw een paar uur liggend te herkauwen.

Die volumes bevinden zich dan vooral in alles wat bij elke schotel geserveerd wordt.
Vooreerst is er Mexican rice wat er voornamelijk op neerkomt dat iemand in de keuken een blik tomatenpuree opentrekt en dat over de rijst gooit. Rode rijst, zeg maar.

Daarbij worden ook refried beans gegeten.
Refried zoals in "hergebakken" dekt eigenlijk de lading niet want de bonen worden zodanig lang gekookt dat ze herleid worden tot een dikke brei met stukjes boon. En de gemiddelde Amerikaan? Die lust er wel drab van...

Ook op het bord een miniscuul slaatje van tomaat, salade en ajuin om de voedselpiramide eer aan te doen.

Tenslotte en omdat het voorgaande waarschijnlijk niet voldoende is, komt je bordje ook nog met een kraakverse sopapilla, zo uit het frietvet.

Heerlijk!!! Echt waar...