DE REKENAAR OFTE 电脑 (Deel II)

 De laatste dagen waren een echte uithoudingsproef want de instructeur gooide nog wat stokken in de wielen door, bij nazicht van ons groepsproject, heel onschuldig te zeggen 'dat we ook nog dit of dat konden bijvoegen'.

We hadden namelijk een ongeleid projectiel in ons groepje van drie en die knaap sprong elke keer opnieuw meteen in het diepe (en stootte dan keihard zijn harsenen).
We belanceerden op een slappe koord om een zo goed mogelijk project af te leveren zonder dat onze vriend alles op de laatste avond nog opblies in zijn niet aflatende adrenaline-rush.

Er werd nog snel snel een Power Point Presentatie in elkaar gebokst en toen gingen we voor het vuurpeloton.
We kregen vraag na vraag van een panel zeer ervaren professionals en we sloegen ons er zo goed als mogelijk doorheen. 

Toen werden er nog een paar speeches gegeven die waarschijnlijk na elk avontuur op automatische piloot werden afgelezen en deze keer was alles online dus we zaten allemaal in ons eigen bureautje terwijl er enkel een paar maand geleden een paar flessen gekraakt werden in het klaslokaal om het succes te vieren.
Ik onthield nog dat onze hoofdinstructeur ons een zeer homogene groep noemde.
Een troep bavianen met allemaal een laag IQ wordt door de bioloog ook een homogene groep genoemd, was al wat ik kon denken want mijn arme brein was wel heel erg op de proef gesteld.

Ik nam drie dagen vrij om me op een xeriscaped project te storten (daarover meer in een volgende post) en toen was het tijd om het allemaal te beginnen verwerken.

Trouw begin ik om 5,30 in de ochtend om drie blokken van anderhalf uur informatie onder de knie te krijgen. Ik begin met leuke opdrachtjes, ga dan naar saaie lectuur en eindig met een eenvoudig projectje dat ik op YouTube vind. 
Heel erg interessant allemaal en nu maar hopen dat ik binnenkort een job kan versieren in deze nieuwe tijden. Helaas lijkt het eigen aan 2020 te zijn dat niemand weet wat morgen brengt.
Allemaal niet te veel in opjagen; het komt wel allemaal goed...

DE REKENAAR* OFTE 电脑**

*zoals de computer genoemd wordt in het Afrikaans.

** de elektrische hersenen in traditioneel mandarijn Chinees.

Aangezien de hele wereld veranderde ergens in het begin van het jaar en geen enkele toerist met een miniem beetje gezond verstand het nog waagde om naar Umerica af te reizen, kon ik kiezen tussen voor de rest van mijn bestaan op de zetel te liggen en van den dop te leven of anderzijds er nog iets van te maken voor de volgende vijftig jaar. 

Dus belde ik Devonna op die ik een paar maand geleden ontmoet had en die voor NMITAP. werkte, een soort onderafdelinkje van CNM, 'the community college van New Mexico'.

Nu heb ik nog altijd niet helemaal door wat college eigenlijk is in de Verenigde Staten maar wat wel vaststaat is dat je erdoorheen moet, wil je ooit dokter, ingenieur of bioloog worden. Het lijkt me een beetje dat die twee voorbereidende jaren op een bachelor bij ons in Europa allemaal in de secundaire school worden geperst maar heel zeker ben ik daar niet van.

Tegelijker tijd kan je op het CNM ook een cursus hondenkapsalonmevrouw volgen of je vergunning voor truckchauffeur halen. Heel veelzijdig is het en dat is mooi.

Een paar jaar geleden werd NMITAP opgestart. Een programma is dat dat je een certificaat oplevert om in de computerwereld te gaan werken.

Ik dacht aan mijn neurotische brein dat regelmaat en voorspelbaarheid nodig heeft en op het randje van autisme balanceert en besloot dat ik een diepe liefde voor het koele en berekende brein van een computer kon opvatten.

Devonna vertelde me dat in de komende tijd er enkel nog plaats was in het zwaarste programma.

Overmoedig schreef ik me in, niet wetende wat me te wachten stond.

Deze ITprogramma's worden deep dive (diepzeeduiken maar blijkbaar zonder flessen) of ook wel bootcamps (militaire training voor nieuwe rekruten onder strikte discipline) genoemd en er was geen letter van gelogen.

Drie maand aan een stuk hadden we met een clubje van 13 het constante gevoel dat we aan het verdrinken waren in een zee van technische informatie. Twaalf weken kregen we acht uur per dag les en daarnaast nog een uur of drie huiswerk. Weekends werden gespendeerd aan problemen oplossen en voorbereiden voor de volgende, nog hardere week.
Ik denk niet dat ik mijn verstand en uithoudingsvermogen ooit meer op de proef gesteld heb dan in deze periode maar binnen vijf dagen heb ik Java en Android onder de knie en kan ik heel eenvoudige appjes maken op een smartphone.

Het klinkt misschien arrogant dat ik nu al besluit dat ik geslaagd ben maar we werkten met sprinten en mijlpalen waar we punten konden verdienen, een beetje zoals de groene trui in de Ronde van Frankrijk, en we moesten 750 van de 1000 punten halen om ons papiertje te krijgen en die magische 750 heb ik vorige vrijdag net gehaald.

Rest ons nog ons persoonlijke project voor te stellen alsook wat we met een team van drie uitgewerkt hebben en op het eind van deze week is het allemaal voorbij.

Daarna begint helaas het echte werk. Die enorme hoop informatie die we op drie maand gekregen hebben moet in kleine stukjes gebroken worden die we dan stuk voor stuk onder de knie moeten krijgen.
Gelukkig weten de bedrijven die mensen van een bootcamp inhuren ook waar we staan en worden we onder de deskundige leiding van een senior developer verder opgeleid totdat we eindelijk aan het hoofd van Google staan.

Ik ben benieuwd!