ALS WE MAAR GEZOND ZIJN

 de USA kan overal ter wereld - wel, bijna overal - een kijkje nemen om te zien hoe de gezondheidszorg uitgewerkt is en daar dan misschien een voorbeeld aan nemen om een systeem dat door en door rot is, weer gezond te maken maar ze vertikken het gewoon.

Alles wat nieuw is, is per definitie ofwel gevaarlijk, of anders wel een regelrechte aanval op hun vrijheid die in de grondwet zit ingebakken.

De twee argumenten tegen het huidige systeem waar de verzekeringsfirma's de enige winnaar zijn?

"We willen geen socialistisch systeem", zeggen de slechtingelichte tegenstanders. In gedachten staan ze in ellenlange rijen met een bonnetje in de hand te wachten tot ze drie minuten mogen praten met een onvriendelijke dokter uit Rusland of, godbetert, Cuba. Er is geen verwarming; de verf bladdert van de muur en de medicijnen zijn al vier jaar vervallen.
Waar dat idee vandaan komt, is me nog altijd een raadsel maar iedereen copieert het gewoon van iedereen.

Het tweede tegenargument is dat de belastingen de lucht zullen ingaan. Ja jongens, voor niets gaat de zon op dus die centen moeten wel van ergens komen.
Bernie Sanders en zijn bende tonen al jaren aan dat je belastingen minder zullen stijgen dan wat de kost van de huidige ziekteverzekering is, maar daar heeft niemand oren naar want Amerikanen en grafieken, of zelfs maar getallen, het wordt nooit wat...

En zo betaalt elke Amerikaan die het zich kan veroorloven, veel te veel om ziek te mogen worden en dan ook de kans te krijgen om hiervoor verzorgd te worden.
Het gevolg is ook dat 8.5% van de bevolking geen verzekering heeft. Beter niet ziek worden dan.

Sinds een paar maand val ik ook onder die 8.5% want hun systeem zit wel heel verstandig in elkaar.
Het bedrag dat je paar maand betaalt, wordt berekend op je belastingsaangifte van het vorige jaar.
Als die aangifte ergens klem komt te zitten, zoals bij mij het geval was, dan ben je het haasje en wordt op veilig gespeeld door je in de duurste categorie onder te brengen.
Plots werd me gevraagd om $483 per maand te betalen om ziek te mogen worden en dat was helaas net boven mijn budget.
Om het helemaal absurd te maken, zit ik nu in de volgende situatie: de belastingsaangifte kwam eindelijk binnen zoals aangehaald in een vorige post dus belde ik de maatschappij op die me de vorige keer geholpen had.

Er werd een hele vragenlijst afgelopen maar helaas viel ik niet in een categorie die me onmiddellijk aan een verzekering zou helpen.
Het gevolg is dat ik pas in januari opnieuw in aanmerking kom maar dat ik dan nog in de eerste maand geen recht op terugbetaling heb.

Beter geen Coronabier drinken dus voor de volgende vier maand....

 

HET IS OVERAL VAN HETZELFDE (DEEL III)

 Wat voorafging: er kwam schot in de zaak voor de teruggave van de 2018 belastingen. Het enige wat we moesten doen was terugbellen als we in de volgende vier tot zes weken niets hoorden.

Met in het achterhoofd dat we in de laatste 16 maand helemaal niks van die knakkers hadden gehoord, had ik niet veel vertrouwen in het hele verhaal maar, verrassing, voor de vier weken om waren, kregen we de uitstaande schuld uitbetaald, zelfs vermeerderd met flink wat intrest.
De dag erop was ook de financiële bijstand voor de Corona-crisis binnen en we hadden weer wat meer vertrouwen.

Belastingen in de Verenigde Staten moeten binnen de zestig dagen afgehandeld zijn of anders moet de belastingsplichtige geinformeerd worden over de reden waarom dit nog niet gebeurd is.
We zijn nu twee maand verder met de aangifte van 2019 en eigenaardig genoeg hebben we nog altijd niks gehoord.

Mijn torenhoge vertrouwen in hoe Amerika zijn zaakjes op een rijtje heeft, kreeg een flinke knauw door wat hiervoor beschreven werd en ondertussen zakte het nog een flink stuk.

Ik had namelijk de automatische betaling voor onze twee telefoonlijnen van de ene naar een andere rekenig overgeheveld. Om op zeker te spelen, was ik op het bureau langsgeweest (of eigenlijk onder een parasolletje op het voetpad vanwege het-probleem-dat-geen-probleem-is-volgens-de-president) en had ik een copie gevraagd van wat genoteerd was. Je weet tenslotte nooit.
Een maand of drie na die noodlottige dag worden beide telefoons geblokkeerd want we hebben onze rekening niet betaald. Ik opnieuw langs bij de jongens van T-Mobile waar Jesus (alomtegenwoordig is die kerel) me verzekert dat de fout bij mij ligt. 
Papiertje als bewijs boven gehaald en met een rooie kop moet Jesus toegeven dat er een probleem was aan hun kant.
Het netwerk wordt onmiddellijk weer geactiveerd maar de week erop blijkt dat ik een boete van $45 aan mijn broek heb vanwege die laattijdige betaling. Ondertussen ben ik vijf keer terug geweest en nog is de fout niet rechtgezet. 

Wat wel gebeurd is, is dat er veel minder aangerekend wordt op de maandelijkse rekening. Ik heb besloten dat ik nu ook maar mijn mond houd.

Eergisteren dan gaat het internet eraf en zoals iedereen weet, wordt dan onmiddellijk het rampenplan afgekondigd want niemand kan nog twee minuten zonder de online.
Gebeld dan maar. Een half uur naar muzak luisteren en dan vertelt de juf aan de andere kant me dat we al drie maand niet meer betaald hebben.
"Ja, dat weet ik", zeg ik, "want daar heb ik ondertussen al drie keer voor gebeld. Als jullie plots beslissen om onze doorlopende opdracht te annuleren zonder reden, is er niet echt veel dat ik kan doen toch?"
Juffie kijkt het na en och en sorry en we zullen dat onmiddellijk activeren nadat u die drie maand betaald heeft.
Vermeerderd met drie boetes van $15 elk voor de laattijdige betaling, voegt ze er halfhartig aan toe.
Ik protesteer maar de dame pareert met de herinneringsbrieven die ze gestuurd hebben.
In een moment van onverklaarbare helderheid vraag ik haar om het adres. 
Blijkt het in deze straat te zijn maar op een ander nummer.

Om het allemaal samen te vatten in een paar woorden: het is overal van hetzelfde...