Wat voorafging: er kwam schot in de zaak voor de teruggave van de 2018 belastingen. Het enige wat we moesten doen was terugbellen als we in de volgende vier tot zes weken niets hoorden.
Met in het achterhoofd dat we in de laatste 16 maand helemaal niks van die knakkers hadden gehoord, had ik niet veel vertrouwen in het hele verhaal maar, verrassing, voor de vier weken om waren, kregen we de uitstaande schuld uitbetaald, zelfs vermeerderd met flink wat intrest.
De dag erop was ook de financiële bijstand voor de Corona-crisis binnen en we hadden weer wat meer vertrouwen.
Belastingen in de Verenigde Staten moeten binnen de zestig dagen afgehandeld zijn of anders moet de belastingsplichtige geinformeerd worden over de reden waarom dit nog niet gebeurd is.
We zijn nu twee maand verder met de aangifte van 2019 en eigenaardig genoeg hebben we nog altijd niks gehoord.
Mijn torenhoge vertrouwen in hoe Amerika zijn zaakjes op een rijtje heeft, kreeg een flinke knauw door wat hiervoor beschreven werd en ondertussen zakte het nog een flink stuk.
Ik had namelijk de automatische betaling voor onze twee telefoonlijnen van de ene naar een andere rekenig overgeheveld. Om op zeker te spelen, was ik op het bureau langsgeweest (of eigenlijk onder een parasolletje op het voetpad vanwege het-probleem-dat-geen-probleem-is-volgens-de-president) en had ik een copie gevraagd van wat genoteerd was. Je weet tenslotte nooit.
Een maand of drie na die noodlottige dag worden beide telefoons geblokkeerd want we hebben onze rekening niet betaald. Ik opnieuw langs bij de jongens van T-Mobile waar Jesus (alomtegenwoordig is die kerel) me verzekert dat de fout bij mij ligt.
Papiertje als bewijs boven gehaald en met een rooie kop moet Jesus toegeven dat er een probleem was aan hun kant.
Het netwerk wordt onmiddellijk weer geactiveerd maar de week erop blijkt dat ik een boete van $45 aan mijn broek heb vanwege die laattijdige betaling. Ondertussen ben ik vijf keer terug geweest en nog is de fout niet rechtgezet.
Wat wel gebeurd is, is dat er veel minder aangerekend wordt op de maandelijkse rekening. Ik heb besloten dat ik nu ook maar mijn mond houd.
Eergisteren dan gaat het internet eraf en zoals iedereen weet, wordt dan onmiddellijk het rampenplan afgekondigd want niemand kan nog twee minuten zonder de online.
Gebeld dan maar. Een half uur naar muzak luisteren en dan vertelt de juf aan de andere kant me dat we al drie maand niet meer betaald hebben.
"Ja, dat weet ik", zeg ik, "want daar heb ik ondertussen al drie keer voor gebeld. Als jullie plots beslissen om onze doorlopende opdracht te annuleren zonder reden, is er niet echt veel dat ik kan doen toch?"
Juffie kijkt het na en och en sorry en we zullen dat onmiddellijk activeren nadat u die drie maand betaald heeft.
Vermeerderd met drie boetes van $15 elk voor de laattijdige betaling, voegt ze er halfhartig aan toe.
Ik protesteer maar de dame pareert met de herinneringsbrieven die ze gestuurd hebben.
In een moment van onverklaarbare helderheid vraag ik haar om het adres.
Blijkt het in deze straat te zijn maar op een ander nummer.
Om het allemaal samen te vatten in een paar woorden: het is overal van hetzelfde...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten