De jongens en meisjes van immigratie waren dus blijkbaar gehaast (of hadden niet veel anders te doen in deze Coronatijden) en daarom moest ik me een maand of twee na datum van de brief al aanbieden om een zeer uitgebreid examen te ondergaan.
Zoals altijd werd alles nauwkeurig besproken op de website van USCIS en ik printte de honderd vragen en antwoorden waaruit zou gekozen worden.
Het plan was dat ik deze testen zou ondergaan en indien geslaagd, zou ik drie maand erna officieel Amerikaans staatsburger worden.
Elke dag overliep ik alle vragen en elke keer werd ik meer en meer depressief over het algemene niveau.
Neem nu de vragen van het gedeelte aardrijkskunde: er zijn dertien staten die aan Canada grenzen en er wordt verwacht dat je er eentje van noemt.
Met in het achterhoofd dat je tegen dan op zijn minst drie en een half jaar in de US woont, zou het een absoluut wonder zijn als je dat niet voor elkaar krijgt.
Nog confronterender vond ik de vraag om 1(!) Native American stam te noemen. Er zijn er 562!!
Het toont volgens mij aan dat ze nog altijd niet zo belangrijk worden geacht.
En toen werd het drie december.
Voor de verandering deed ik eens een broek aan.
Drie lusteloze veiligheidsagenten loodsten me door de metaaldetector en daarna werd ik binnengeleid in een lokaaltje met een tablet en een Zoomverbinding. Ik had een leuk praatje met de immigratiemevrouw en toen begon het echte werk.
Alles werd opnieuw tergend langzaam uitgelegd op het niveau van een kleuter met leerachterstand waarna tien van de honderd vragen zouden gesteld worden.
(Er werd trouwens heel sterk aangeraden om letterlijk de voorgekauwde antwoorden te herhalen om verwarring bij de beambte te vermijden.)
Mevrouw had er al evenveel zin in als ik dus ze gaf aan dat ze een binnenwegje kende.
Ik moest zes op tien halen en eens ik aan die zes was, dan konden we de Slimste Mens Ter Wereld gewoon afblazen.
Aangezien ik die honderd vragen (welke zijn de twee politieke partijen in de US? Wat is de hoofdstad van jouw staat? Hoeveel poten heeft een hond?) zestig keer had gelezen over de laatste zestig dagen, hoefden er maar zes vragen gesteld te worden.
Toen kwam deel twee.
Begrijpend lezen, schrijven en praten.
Het praten zouden we overslaan, aldus de dame want ze moest dringend naar het toilet.
Excuses.
... want we hadden al een eind geouwehoerd tijdens de introductie en ze had geoordeeld dat ik iet of wat Engels kon brabbelen.
Drie zinnen dan maar.
Na de eerste foutloze zin was het spelletje ook al voorbij en gingen we over tot het lezen van drie zinnen waar we ook al na de eerste zin tot de conclusie kwamen dat het allemaal verschrikkelijk saai was.
Opnieuw werd me gevraagd of ik een terrorist of een communist was en toen ik dat ontkennend beantwoordde, rolde de eedaflegging uit de printer.
Ik veronderstelde dat ik die van buiten zou leren in de volgende drie maand voor het officiele feestje met champagne en toastjes maar mevrouw vroeg me op te staan en mijn rechterhand op te steken.
In een waas van onbegrip tsjielpte ik haar woorden na en toen zei ze "proficiat en goed gedaan en je bent nu nen Amerikoander".
Twee uur later reed ik terug naar het kantoor, ontmoette ik dezelfde drie stoffige veiligheidsbeambten en kreeg ik mijn Amerikaans staatsburgerschapscertificaat (ik wilde gewoon dit woord typen, sorry).
In het pakket zat ook een klein Amerikaans vlaggetje en een brief die ondertekend was door de huidige president van de US.
Hadden ze zoals vroeger drie maand gewacht met de eedaflegging dan had ik de handtekening van een iets vrolijker karakter onder mijn brief maar goed.
Geen verdere plichtsplegingen waren vereist, ook geen champagne en gerookte zalm en dus reed ik naar een terrasje (het was zes graden maar je mag alleen buiten zitten dankzij Covid19) en dronk ik bibberend een Margharita op een leeg terras om te vieren dat ik hier allemaal niet zo zeker van was...
