Mimi en ik trouwden op de dag dat de Oranje Leider tot president werd verkozen - twee drama's op 1 dag - omdat ik anders niet in het land kon blijven en daarna moest ik dus een enorme hoeveelheid formulieren invullen met de maat van mijn schoenen en of ik ooit lid was geweest van een terroristiche groepering (die laatste vraag komt elke keer terug. Net alsof iemand daar ja zal op antwoorden...)
De papieren werden opgestuurd, werden opgegeten door de traag werkende tandwielen van het regeringsapparaat en tien maand later was ik een immigrant met een condtionele status. Dat betekende dat ik wettelijk in het land kon blijven zolang ik getrouwd was met een Amerikaanse.
Liefst diezelfde Amerikaanse om het niet al te moeilijk te maken!
Twee jaar na het ontvangen van deze kaart kon ik aanvragen om de eigenaar te worden van een reguliere green card. Goed voor tien jaar en het enige verschil is dat je niet kan stemmen, dat sommige jobs voorbehouden zijn voor Amerikaanse staatsburgers en dat je geen volksvertegenwoordiger, gouverneur of senator kon worden.
Nu lag het nooit in mijn bedoeling om in de politiek te stappen dus ik was al lang tevreden toen ik in augustus 2020 bevorderd werd.
In diezelfde periode kreeg ik ook nieuws dat ik het staatsburgerschap kon aanvragen aangezien dat na drie jaar kan zolang je gehuwd bent met een Amerikaan(se).
Het leek me wel iets om zowel een Europese als een Amerikaanse nationaliteit te bezitten dus ik stuurde weer eindeloze formulieren in, bevestigde opnieuw dat ik geen lid was van een terroristische club en moest voor de derde keer mijn vingerafdrukken laten nemen in een zielig kantoortje.
Terwijl het voordien altijd maanden had geduurd vooraleer er nieuws kwam, waren de Amerikanen er nu als de kippen bij om een uniek examplaar als ikzelf aan hun lijst toe te voegen.
Ik voelde me een beetje zoals een voetballer die weggekocht wordt bij een andere ploeg voor heel veel geld. Alleen was ik het die in dit geval moest betalen...
Dus een maand of twee geleden kreeg ik een heel belangrijke envelop in de bus die me erop wees dat ik Amerikaan zou kunnen worden zolang ik maar heel hard mijn best deed.
En daar gaan we het in een volgende post over hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten