TROTSE JONGETJES

 The Proud Boys zijn een uiterst rechtse, neo-fascistische, chauvinistische groepering in de US en Canada. De militia bestaat enkel uit mannen en die zijn bereid om geweld te gebruiken ten einde hun politieke agenda door te drukken.
In Canada staan ze al op de lijst van terroristische organizaties en toen Capitol Hill op 6 januari 'bezocht' werd door de dorpsidioten van ieder achtergesteld boerengat in de Verenigde Staten waren The Proud Boys een stuwende kracht achter dit hele avontuur.

Aangezien de trotse scoutsjongetjes al eventjes niets meer om handen hadden gehad sinds die befaamde zesde januari besloten ze om in verschillende steden een betoging op te zetten op de elfde april. Geen idee of die datum iets symbolisch betekende maar dat wisten ze zelf waarschijnlijk ook niet.

Aangezien The Proud Boys ook in Albuquerque een toneelstukje zouden opvoeren, werd een tegenactie op poten gezet en daar wilde ik natuurlijk bij zijn.
Dus reed ik op een heerlijke lentezondag tegen een uur of tien downtown Albuquerque binnen en parkeerde ik de auto aan het politiebureau. Ik ging ervan uit dat dat een veilig plekje was voor het geval er onlusten zouden uitbreken.

Nu zie ik er zelf ook een beetje als een Proud Boy uit met mijn kale knikker en mijn lange baard en daarnaast had ik ook nog de fout gemaakt om een zwart T-shirt aan te trekken met in knalrode letters BSA erop. Dat eronder 'motorcycles' stond deed niks ter zake want die BSA zou vast wel een gangbare afkoring zijn in het uiterst rechtse mileu, zo zouden mijn Amerikaanse vrienden besluiten.
Kritisch en logisch denken staan hier niet erg hoog op het scorebord.
Tijdens mijn eerste paar honderd meter te voet werd ik dan ook vuil bekeken en het jonge grut van de tegenbetoging stootte elkaar aan. "Kijk, daar heb je er eentje", zag ik ze denken.

Toen herinnerde ik me dat de affiche zei dat maskers verplicht waren en begreep ik mijn eigen onbegrip.
Eigenaardig genoeg loopt de aanvaarding van een masker als een sociale verplichting heel erg langs de politieke lijnen in de US. Democraten dragen een masker en Republikeinen - vooral de uiterst conservatieve kluit dan - vindt het masker een inbreuk op hun persoonlijke vrijheid. 
Vrijheid boven veiligheid, zeg maar.

Ik deed dus mijn maskertje snel aan en op slag werd ik vriendelijk toegeknikt door iedereen die, net als ik, naar het centrale plein wandelde.
Ik deed een rondje tussen de vijfhonderd-of-zo bezoekers en zag enkel maskers en borden die neen zeiden tegen haat, tegen The Proud Boys en tegen onverdraagzaamheid. 
Lief en leuk was het wel, maar echt veel spanning zat er niet in dit dorpsfeest. Ik hoopte maar dat die Neanderthalers snel zouden opduiken.

Op het podium stond een onhandig ogend groepje studenten met 1 megafoon die ze na elke speech aan elkaar doorgaven. Tot zover het sociale-afstand-houden als je netjes en om de beurt je eigen spuug toevoegt aan dat van je voorganger, vond ik.

Er werd gepreekt dat er geen ruimte was voor haat en dat we met zijn allen verdraagzaam moesten zijn. Instemmend geklap ondersteunde de boodschap en ik deed enthousiast mee.
Toen was er even tijd voor een pauze want alle kindjes op het podium moesten naar adem happen en dus werd er een muziekske opgezet.
Uit de boxen weerklonk tot mijn verbijstering "Fuck Tha Police" van N.W.A".
Tot zover de boodschap dat we met zijn allen lief moesten zijn voor elkaar.
Enigszins opgehitst door het poëtische nummer begonnen de volksmenners aan net datgene waar ze zo verschrikkelijk tegen waren.
Een schriel jongmens zweepte zijn toehoorders op om zijn woorden te herhalen.

"Fuck the Proud Boys"

 "Fuck White Supremacy"

 "Fuck Trump".

De menigte riep zijn slogans na terwijl ik dacht dat we nu wel helemaal op een zijspoor zaten. En wat had die Trump hier nog te zoeken trouwens? Die was toch drie maand geleden naar de uitgang gebracht?

Ietsje verder was een leukere samenscholing bezig en ik voegde me bij een bontgekleurde menigte van bejaarde hippies, jongelingen met blauw of roze haar, en een heleboel regenboogvlaggen.
Het ging er bedaarder aan toe en er werden leuke muziekjes gedraaid waar krakende knieën en energieke kleuters samen op dansten.

Toen ging er een golf van verontwaardiging door het publiek...
Er was een Proud Boy gesignaleerd.
Eentje.

Ik vond hem tegelijk moedig en zielig.
Aan de overkant van de straat stond een man in camouflagekledij. Een prachtidee als je op hertenjacht gaat maar helemaal ging hij toch niet op in een omgeving van steen, beton en asfalt.
Hij hield een bord vast waarop aan de ene kant "All guns matter" en op de andere kant "Save our children" stond.
En opnieuw was ik niet akkoord met een Amerikaanse denkpiste want ik ging ervan uit dat we de kinderen een beetje beter zouden kunnen beschermen als we wat voorzichtiger omgingen met al die schietgeweren.

Er werd wat geroepen dat onze lonesome cowboy naar huis moest gaan maar veel verder dan dat ging het niet want de Hokey Pokey werd gedraaid en dat was veel leuker dan een potje bekvechten met die eenzame kerel.

Toch vond de oproerpolitie dat dat het moment was om in te grijpen.
Met zijn tienen kwamen ze van om de hoek en ik besloot dat ik dit vanop de eerste rij moest meemaken. Ik liet dan ook de Hokey-Pokey-artiesten achter en stak de straat over.
Elke politieman hield een matrak van een halve meter in de aanslag behalve nummer 1 en nummer 10 want die hadden een volautomatisch aanvalswapen vast.

Het was waarlijk een potsierlijk zicht. 

Ouwe hippiemevrouwen met bloemen in het haar en in lange jurken; vrolijke meisjes en jongens met Black Live Matter maskers aan

versus

Tien tot de tanden gewapende steroidebommen die helemaal opgefokt klaar waren om iedereen die ook maar een stap te dicht kwam in de pan te hakken.

Onze helden vormden een halve cirkel rond de man die het zelf ook allemaal een beetje overdreven vond en toen stapten ze traag achteruit; de spiedende blikken constant op ons zootje ongeregeld. Je weet tenslotte nooit dat bonma een van haar basketsloefkes als dodelijk wapen gebruikt.

Iedereen lachte; "we are the champions" schalde door de boxen en wat een morgen vol gevaar en ongeregeldheden moest worden, sloeg onverwacht om in een nooit gezien aflevering van De Kolderbrigade.
Heerlijk!!!  

Een Proud Boy in het wild.

De tegenbetogers: vijfhonderd tegen één.

De oproerjongens klaar om de vijand in te maken...