STROMEND WATER

Tot 20 januari moesten we ons geen zorgen maken over Climate Change. 

We leefden onder het vrijheid-blijheid regime van de Oranje Halve Zool en wetenschap was niet iets wat we ernstig moesten nemen.
Dat waren nog eens zorgeloze tijden.

Toen kwam die vermaledijde Biden aan het stuur en de tijden van onbekommerde stoemigheid lagen achter ons. 

We zouden weer meespelen op het wereldtoneel en wetenschap werd opnieuw naar de voorgrond geschoven.

Dit is mijn zesde jaar in de Verenigde Staten en tijdens elke zomer haalde ik een beetje smalend mijn schouders op toen de lokale bevolking het over de Moessonregens had.
Ik had ze voor de eerste keer meegemaakt in India in de jaren '90 en wekenlang hadden we in 2016 opgesloten gezeten toen het letterlijk nooit stopte met regenen in Myanmar.

Hier werd het drukkend in de namiddag, pakten donkere wolken samen rond een uur of vier en daarna regende het een kwartier heel hard. Om vijf uur scheen de zon stralend en was alles al lang weer droog.
Dit jaar is anders.

Het regent veel meer, het regent harder en het regent langer.

Ik heb vroeger al de arroyos of afwateringskanalen aangehaald. Enorme sleuven zijn het, een meter of vier diep en om de honderd meter staat er een bordje dat je strafbaar bent als je in een arroyo gaat wandelen.
Niet dat iemand zich daar ook maar iets van aantrekt.
Met de fiets ga je via het kanaal onder de brede wegen door en moet je niet stoppen en oversteken. Met een skateboard is het heerlijk op en neer gaan op de 45 graden hellingen en joggers vinden het wel lekker lopen.

Ik woon aan de oostkant van de Rio Grande en daar beginnen de arroyos aan de bergen. Het water dat van die bergen naar beneden komt na een plensbui moet natuurlijk ook ergens naartoe.

Logischerwijze gaat het verder de hele tijd naar beneden tot je aan de rivier bent en de kanalen worden enkel wijder en dieper omdat ze meer water moeten aankunnen.

Het is nu een week of twee elke dag feest met een flinke plensbui maar donderdag was echt wel ongelooflijk.

Elk telefoonnummer zit hier in een centrale database die absolute voorrang heeft op wat je ook aan het doen bent op dat moment. Om halfvier begon mijn telefoon te piepen in doodsnood en zag ik een "flash flood warning" verschijnen. Voor zover ik me kon herinneren, de eerste ooit.
Een kwartier erna kwam er nog eentje binnen. Verhoogde staat van paraatheid.

Ik deed mijn badmuts en mijn zwemvliezen aan en ging door het raam staan kijken.
De bergen, een kilometer of vijf verder, verdwenen in een grijs gordijn toen het daar begon te regenen.
Het gordijn werd zwarter en kwam dichter en het donderde en bliksemde zoals ik het nog nooit gehoord had.
Een vol uur ging het door en ik googelde Noah'sArc.com om een plaatsje te reserveren.

Toen viel het doek en een half uur later was de zon er terug.

Er vlogen ook constant helikopters over op zoek naar mensen die meegesleurd waren.
De dag erop hoorde ik dat er drie doden waren gevallen. 

Drie mannen die zich op verschillende plaatsen in de arroyo bevonden en die duidelijk de kracht en de snelheid van stromend water hadden overschat.

In minder dan tien minuten stond het water drie meter hoog in een kanaal dat ervoor volledig droog was geweest en raasde het naar de rivier aan 45 kilometer per uur. 

Terwijl ik dit aan het schrijven ben, is het opnieuw beginnen regenen. Ondertussen hoor ik vier of vijf alarmen afgaan in de brandweercentrales van het noordoosten.

Maar climate change? Nee hoor...

 

THE WEST MESA BONE COLLECTOR

 Het kan niet allemaal goed nieuws zijn in New Mexico.

We kampen met hoge temperaturen en lage waterstanden; de staat is één van de armste van de US; heeft tegelijker tijd het hoogst aantal werknemers met een doctoraatstitel en een heel heel laag niveau van onderwijs dus daarom gaan we vandaag eens op zoek naar slecht nieuws.

Het zuidwesten van de Verenigde Staten heeft heel wat mesa's ofwel tafels. Denk aan de Tafelberg in Zuid Afrika en je weet waar ik het over heb.
Aan de westzijde van Albuquerque ligt, niet geheel verrassend de West Mesa.

Daar was het dat een mevrouw haar hondje uitliet op een mooie dag in februari 2009. Haar rustige wandeling werd onverwacht een flink drama toen ze op menselijke beenderen stuitte. Mevrouw naar de politie natuurlijk en de pakkemannen gingen op onderzoek.

In een hoek van Albuquerque die op dat moment in volle ontwikkeling was, werden de lichamen van elf vrouwen en een ongeboren kind gevonden.
Je zal er maar net een huis gekocht hebben.

De politie toog aan het werk en spitte het hele terrein om.

Je gelooft nooit wat de meneer links in zijn hand heeft...

Het kostte de politie meer dan een jaar om de elf slachtoffers te identificeren en toen ik zonet de verslagen las, begreep ik een beetje beter waarom.
De meeste jonge vrouwen leefden aan de zelfkant van de maatschappij, werkten op straat en hadden weinig contact met familie en (vroegere) vrienden. In sommige gevallen moesten ouders toegeven dat ze hun dochter een jaar niet gehoord of gezien hadden voor ze haar als vermist gingen opgeven.
Allemaal sexwerkers dus behalve één 15jarig meisje. 
Allemaal van Albuquerque en met een Spaanse achtergrond behalve een jonge Afro-Amerikaanse vrouw die hier aangespoeld was vanuit Oklahoma.
Het ongeboren kind bleek bij een vier maand zwangere vrouw te horen.

De politie had heel weinig aanknopingspunten maar toch kwam Fred Reynolds in het vizier, een pooier.
Toen ze meneer Reynolds gingen opzoeken, bleek hij net het loodje gelegd te hebben. Zijn overlijden zou een natuurlijke oorzaak hebben.

Nu werd de aandacht toegespitst op Lorenzo Montoya hoewel daar ook niet veel te rapen viel.
Montoya woonde op een kilometer of vier van de begraafplaats en had een verleden van geweld tegen vrouwen.
En wat gebeurde er nu met die verdomde Montoya, nog voor het eerste slachtoffer werd gevonden? 
In 2006 pikte hij een tienerhoertje op en wurgde haar. Het vriendje van het meisje volgde Lorenzo naar zijn trailer waar die een groot pak in zijn auto aan het slepen was.
Exit Lorenzo Montoya want hij werd ter plekke doodgeschoten. 
De moorden hielden ook op in 2006 dus hij blijft verdachte nummer één.

Lorenzo Montoya

Heel kort nadat de eerste lichamen werden gevonden, belde mevrouw Blea de politie op. Zij vond het een goed idee dat ze eens de handel en wandel van haar lieve echtgenoot Joseph zouden gaan uitspitten.
Die brave Joe was er namelijk voor gekend dat hij in de jaren '80 en '90 binnenbrak in slaapkamers van tienermeisjes.
In 2015 werd Joseph Blea eindelijk veroordeeld tot 36 jaar voor de verkrachtingen maar hij werd nooit officieel in verdenking gesteld voor de elf moorden.

Joseph Blea

En zo weten we tot vandaag niet met zekerheid wie de West Mesa Bone Collector was. Iemand die ongezien elf vrouwen kon vermoorden tussen 2003 en 2005 en hun lichamen begroef in de woestijn net buiten de stad.

Homo lupus homini ofwel man is wolf to another man.