NO WAHALA

 

Zes weken in totaal in Nigeria nu en, net als in Tanzania, is er één zinnetje dat er tussenuit springt.

Het Nigeriaanse "No Wahala" is het equivalent van het Oost-Afrikaanse "Hakuna Matata" en in beide gevallen betekent het dat je dieper in de puree zit dan je initieel dacht.
Beide uitspraken betekenen namelijk "Geen Probleem" en we mogen gerust aannemen dat die woorden het meest gebruikt worden wanneer alles al eventjes naar de haaien aan het gaan is.

Wahala is een woord dat geleend is van de Hausa stam en dat is ook een club apart. De Hausa en hun cultureel-en-ethnish verwante stammen zijn namelijk te vinden doorheen heel West- en Centraal Afrika.

Hun verspreiding heeft alles te maken met religie want de Hausa zijn te vinden tot het uiterste Westen van West-Afrika op de Hajj-route, de weg die naar Mekka leidt.

Bij verder onderzoek bleken ook de Touareg in Agadez tot de Hausa te behoren en dit gegeven veroorzaakte dan weer twee uur vertraging dankzij het ophalen van herinneringen uit 2006 en 2007 en het nakijken van informatie over deze wondermooie stad letterlijk in het midden van de Sahara. 

De Touareg in Agadez

Maar goed, we dwalen af..
Haussa wordt gesproken door een geschatte 130 miljoen mensen en dat is toch wel indrukwekkend.
De meeste MoPo's (Mobile Police) in Port Harcourt zijn ook Hausa omdat ze te betrouwen zijn en het nooit dun in de broek doen.
Althans dat is wat mijn goeie vrienden me zelf vertelden...

James, geknield en Benjamin, uiterst rechts zijn Hausa

Ben en James die kletsen een eind weg over hoe uniek ze wel zijn als Hausa met hun eigen taal en richten dan hun aandacht op James-de-chauffeur (in the blauwe T-shirt) en vertellen lustig verder terwijl ik er nog altijd niks van begrijp. Zo gaat dat nu eenmaal met talen...

"Hola, heren, eventjes die spraakwaterval dicht alsjeblieft want hier klopt iets niet", onderbreek ik het gekakel.

"Jullie hebben me net verteld dat James-de-chauffeur Igbo is en die kerels spreken toch geen Hausa?"

"Sorry Oga (boss)", zegt Ben, "we zijn ondertussen overgeschakeld op Pidgin English."
Nu had ik ondertussen door dat Engels de officiële taal van Nigeria was en wist ik ook van het bestaan af van Pidgin English maar nooit kon ik gedacht hebben dat ik er helemaal niks zou van begrijpen.

Volgens mij was dat hele Pidgin gewoon een verbastering van de taal en zou ik dat in geen tijd onder de knie krijgen.

Blijkt dat ik nog veel werk zal hebben...

How you dey? betekent zoveel als 'hoe gaat het met je' en dan is die 'dey' geen verbastering van het Engelse 'day' maar is het eigenlijk het werkwoord 'zijn'.

Daar antwoord je dan gewoon "I dey' op.

You too much heeft dan weer verschillende betekenissen zoals 'dank je', 'goed gedaan' of 'je bent te goed voor me'.

Abi is een tussenwerpsel dat zoveel als 'correct?' betekent terwijl Notin Spoil uitdrukt dat alles goed is.

Ik voel me eigenlijk te oud om van dat Street Slang te gaan leren, net alsof ik de coole oom wil zijn maar aan de andere kant vind ik het idee ook wel lekker, mijn Engels een beetje bijkruiden met wat pidgin....

Abi?

HET OOG WIL OOK WAT (DEEL IV)

 

Het zandmannetje had wel echt veel zand in mijn linkeroog gegooid want een echt succesvolle nacht was het niet.

Ik ging 's ochtends vroeg met de auto terug voor een consultatie en ik kreeg de bevestiging dat ik vanaf nu met de auto mocht rijden en dat mijn oog goed aan het genezen was.

Het meisje van de administratie vroeg me waar ik mijn oogdruppels zou ophalen en Walgreens was de eerste drugdealer die me te binnen schoot dus zei ik dat maar.
Langsgaan en het zal er klaar liggen, zo gaat dat in deze tijden, de bestelling was al elektronisch verstuurd...

Dus ging ik naar Walgreens waar niets klaar lag. 
"Ik bel eens rond en laat je vandaag nog iets weten", werd me beloofd.
Om halfvijf kreeg ik bericht dat mijn bestelling klaar was dus ik toog opnieuw naar Walgreens ('on the corner of Happy and Healthy' zoals hun slogan luidt - ze zitten altijd op een hoek, dat stuk hebben ze correct)

"Nou nou", zei de mevrouw van dienst, "we hebben maar 1 type van je oogdruppels binnen; het andere zal je op een andere vrolijke, gezonde hoek moeten halen."
Ik haal mijn verzekeringskaart boven en laten ze nu net deze kaart niet aanvaarden.
"Maar misschien aanvaardt een andere winkel van onze keten het wel", wordt er zeer behulpvaardig bijgevoegd.
Hoe de ene het wel en de andere het niet doet, daar kan ik met mijn verstand niet bij maar ik moet die druppeltjes hebben dus ik betaal $40 wat waarschijnlijk $38 teveel was.

Ik rijd naar de andere apotheek - vrijdagavond vijf uur - en sta een half uur aan te schuiven.
"Ja hoor", zegt het vriendelijke Chiromeisje, "hier heb ik het en dat is dan $118 alsublieft.
Ik bekijk het flesje vol ontzag.
Zo klein nog en al zo waardevol, denk ik vol bewondering want vijf mililiter voor $118 betekent $23,600 voor een liter. Die verdomde Amerikanen toch...

Het meisje ziet mijn aarzeling en stelt voor dat ik terug naar de dokter ga om mijn voorschrift aan te passen zodat ik mijn verzekering kan laten bijbetalen.
"Daar is het te laat voor, Katrien of Els of Hildegard of hoe Chiromeisjes ook heten hier, want morgen is het zaterdag en dan gaat de dokter aan zijn verwarmd zwembad liggen terwijl jij gaat touwtrekken of in bomen klimt met een nest onopgevoede koters".

"Kan je eens kijken of je me vermindering kan geven, Aldegonde", vraag ik beleefd en het wicht vindt me heel verstandig.
"Dat is dan zeventien dollar alstublieft", zegt ze opgetogen.
Ik ben zeker dat ik het verkeerd begrepen heb, dus ik herhaal vragend "117"?
"Nee hoor", zegt ze blij - want Chiromeisjes zijn altijd blij - "Het is nu $17. Wat goed dat je aan die korting hebt gedacht".

Het goedje kost nog altijd $3,400 per liter dus ik kijk spiedend rond of niemand me volgt en rijd voorzichtig naar huis waar ik de volgende maand elke dag van dat vloeibare goud in mijn oog zal druppelen.

Tot vandaag:

HET OOG WIL OOK WAT (DEEL III)

 

In het uitgangsleven is het de smerigste drug ooit maar tijdens een operatie lijkt het wel een hele goeie oplossing.
Rohypnol en soortgelijke producten wissen je kortetermijngeheugen en zo kwam het dat ik plots verteld werd dat de operatie voorbij was terwijl ik net drie seconden geleden binnengerold was. Althans, dat dacht ik toch

Ik sprak de verpleger er over aan en ik had heel netjes en correct geantwoord op alle vragen die de dokter me had gesteld. Alleen jammer dat ik me niet kon herinneren dat ik die dokter ooit had gezien.

Opnieuw werd ik een andere kamer binnengeleid, in een rolstoel deze keer, en werd me gezegd dat ik hier zou wachten op mijn chauffeur. De chauffeur die niet wist dat ze me moest komen ophalen.
Ondertussen had ik achttien uur niets gegeten en gedronken en mijn tong voelde als een verlamde lap leer met schuurpapier aan de randjes.
Iemand kwam op het idee om me een bekertje water aan te bieden en toen ik rechtstond om die lege beker in de vuilnisbak te gooien, een goeie meter verder, werd ik onmiddellijk gesommeerd om te blijven zitten.
Je mag het niet gedroomd hebben dat ik op mijn gezicht zou gaan en een paar miljoen zou eisen omdat ik niet meer kon meedoen aan schoonheidskoningwedstrijden.

Acht uur na mijn aankomst in dit gekkenhuis kwam Chris binnengebanjerd.
Luid, uitdagend en ongegeneerd zoals altijd.
Chris is 75, lid van Mensa en neemt geen blad voor de mond. Op de school van zijn kleinkinderen wisten ze niet wat aan te vangen met zoveel ongefilterde intelligentie dus hadden ze hem gewoon de toegang verboden.
Hij was tegelijk mijn redding en mijn grootste vijand op dit moment.
Hij kon me uit deze gevangenis helpen maar evengoed zou hij zo danig veel stampij kunnen maken dat hij heel snel naar de uitgang zou begeleid worden tussen twee veiligheidsmannetjes.

"Komaan, Chris, duwen aan die rolstoel; ik wil hier weg," riep ik want Chris is een beetje doof.
Mijn redder pauzeerde want hij was net een oorlog van woorden aan het plannen op elke en iedere werknemer van dit ziekenhuis. Hem kennende zou hij zijn woorden zo eloquent kiezen dat de geadresseerde binnen de drie minuten kermend bescherming zou zoeken.

Mijn oproep haalde hem uit zijn concentratie; hij haalde zijn schouders op en duwde de rolstoel naar de uitgang.
Mijn vehikel viel halverwege nog even stil toen Chris alsnog dacht dat zijn mening zou geapprecieerd worden maar ik stapte uit de rolstoel,  begeleid door een verwonderd tututut van de verpleegster die ons naar de deur moest brengen en ik nam mijn vriend bij de arm en samen stapten we naar buiten.

"Dit is een heuvel waar je niet op wil sterven", zei ik - zoals het zo mooi in het Engels wordt gezegd - en Chris gaf me gelijk.

Het zandpapier dat eens mijn tong was geweest was nu verhuisd naar mijn geopereerde oog en van pure miserie ging ik om zes uur 's avonds naar bed...