DE KLEREN MAKEN DE MAN

 Er wordt aarzelend op de deur van mijn kantoor geklopt.
Benjamin de MoPo* komt onderdanig buigend binnen.

In zijn kielzog een heerschap dat heel blij is me te zien.

Alleen.... ik weet dat ik hem ken maar nog niet van waar ergens.

"Baas, hoe gaat het met je?"
Die 'baas' helpt me niet veel verder want het woord wordt eerder als een beleefdheidsvorm gebruikt dan dat het ook impliceert dat deze snuiter voor me werkt.

Ik antwoord netjes dat alles goed met me is terwijl mijn verstand in overdrive gaat en alle Nigerianen die ik ooit ontmoet heb, begint te scannen.

Ik kom er niet uit.
Tijd rekken dan maar en een Wordle spelen met gezichten.
In zes beurten moet het lukken...

"Hoe gaat het met jou?"
"Alles goed, ik ben terug."

Ja dat zie ik ook wel, denk ik. Anders was ik nu tegen een muur aan het praten.

"En goed terug bij mijn collega's te zijn", waarbij hij Benjamin liefhebbend aankijkt.

HeT Is eEn MoPO, roept mijn verstand. We hebben hem te pakken in drie beurten. HoeRa hOeRA!

Deze dus...

*MoPo = Mobile Police

En nu we toch bezig zijn, misschien nog een paar van mijn ontmoetingen...

UDALALA UDALALA, C'EST MAGNIFIQUE (DEEL III)

 Vreemd is het hoe je plots kan afglijden naar een totaal ander onderwerp dan datgene waar je initieel mee begon.

Het ene moment zit ik een beetje meer informatie op te zoeken over die vermaledijde Udala vrucht en een halve minuut erna ben ik aan het lezen over de Biafra-oorlog die ik tot een paar dagen geleden mijn hele vroegere leven in Ethiopië heb laten woeden.

Ik herinner me vaag de foto's van graatmagere kinderen en het terugkerende woord 'Biafra' en heel kort daarna - in de tijdsperceptie van een kleuter - de hongersnood in Ethiopië en ergens moeten die twee gegevens samengesmolten zijn.

In 1967 scheurde Biafra zich los van Nigeria als een apart land. 
De spanningen waren er al van in de tijd dat Nigeria een kolonie van Groot Brittanië was omdat de Igbo van Biafra zich niet konden verzoenen met de religie, de ideeën en de cultuur van de Hausa-Fulani in het noorden.

Er was ook olie in Biafra. Veel olie.
Daarom had Nigeria geen oren naar de vraag van de mensen in het onofficiële land Biafra en een burgeroorlog brak uit.
Na een half jaar was Biafra volledig omsingeld en moedwillig van de buitenwereld afgesloten.

Gedurende de volgende twee jaar stierven honderduizend mensen in de oorlog zelf.
De dodentol door de hongersnood werd op een half miljoen tot twee miljoen geschat of anders gezegd vijf tot twintig keer hoger door middel van een moedwillige blokkade.

De oorlog in Biafra was ook de katalyzator voor de oprichting van Médecins Sans Frontières, een niet gouvernementele organizatie die zich niet inlaat met religie en politiek maar onafhankelijk hulp biedt in oorlogsgebieden of bij uitbraken van epidemieën.

Ook de huurlingen, die nog altijd dachten dat Afrika hun speeltuin was, lieten zich niet onbetuigd en sommige Belgen vochten mee in de burgeroorlog.
Marc Goossens streed aan de zijde van de Biafranen maar werd helaas neergeschoten.
Het enige wat het allemaal opleverde, was een pakkende foto...

En in die dystopische wereld die elke oorlog nu eenmaal is, groeide Ijeoma op in het mooie boek van Chinelo Okparanta.
De vader van Ijeoma sterft tijdens een bombardement, haar moeder heeft het emotioneel zo zwaar dat ze haar dochter achterlaat bij een bevriend koppel die haar laten werken als een huismeisje.
Daar is het dat Ijemoa begint te beseffen dat ze zich meer aangetrokken voelt tot meisjes, iets wat in Afrika - toen, maar ook nu nog - totaal niet geaccepteerd wordt.

De rest lees je zelf wel...

VALENTIJN 2022

Ook in Nigeria ontsnap je niet aan de platte commercie die nu ook de liefde in haar macht heeft.

Deze ochtend werden me schrikbarende verhalen verteld over hoe we de volgende dagen extra op onze hoede moeten zijn.

Wat is er aan de hand?

De gemiddelde Nigeriaanse patser heeft meer vriendinnetjes dan hij aankan en al die grietjes willen natuurlijk vandaag in de watten gelegd worden.
Dus onze hengst, die enkel aan het heden denkt, leent geld van vrienden en familie en gaat de hele dag jongleren met afspraakjes waar hij het meisje van dat moment zal verwennen met mooie cadeautjes, een lekker etentje en een bijhorende fles wijn.
Morgen zal hij uitgeteld en vadsig in bed liggen maar tegen de avond zullen de telefoontjes beginnen binnenkomen van zij die hun centen terug willen.

Dus wat doe je als je meer talent in je broek dan in je bovenkamer hebt? Je gaat wat mensen beroven want voor je het weet is het opnieuw Valentijn.

Voor zij die het anders willen aanpakken, hieronder de handleiding:

 JIJ BENT HET VACCIN EN IK DE PIKUUR
IK BEN DE BANDEN MAAR JIJ BENT HET STUUR.
JIJ GEEFT ME LEIDING, IK BEN VERLOREN,
JIJ BENT DE MOLEN EN IK MAAR HET KOREN.

IK BEN EEN KALKOEN EN JIJ EEN LEKKER KIPJE,
IK BEN EEN GLIJBAAN EN JIJ BENT MIJN WIPJE.
IK BEN EEN ONDERBROEK EN JIJ LINGERIE,
IK BEN BELEGEN MAAR JIJ BENT DE BRIE.

IK BEN EEN SNACK EN JIJ HAUTE CUISINE,
IK BEN JAN KLAASSEN EN JIJ MIJN KATRIEN.
IK BEN DE CURSOR MAAR JIJ BENT DE MUIS,
JIJ BENT DE PELS EN IK MAAR DE LUIS.

 

WE HOREN TESAMEN ZOALS BOKKIE EN REPPER
ONAFSCHEIDELIJK ZOALS KERKKLOK EN KLEPPER
WIJ VORMEN EEN STEL ZOALS PEPER EN ZOUT
BIJ ELKAAR ZOALS HAVER EN MOUT.

 

IK BEN DE STENEN EN JIJ DE CEMENT,
JIJ BENT HET WAARD EN IK VOOR GEEN CENT.
IK BENT HET GLAS MAAR JIJ BENT HET DRANKJE,
IK BEN HET ORGEL MAAR JIJ BENT HET KLANKJE.

 

IK BEN DE SNEEUW EN JIJ BENT DE SKI,
JIJ BENT DE CIRKEL EN IK MAAR DE π.
IK BEN HET BED MAAR JIJ BENT DE TIJGER,
JIJ ZOU WEL WILLEM MAAR IK BEN EEN ZWIJGER

 

IK HEB JE NU VAST, IK LAAT JE NIET LOS,
IK BEN HET GAREN MAAR JIJ BENT DE KLOS.
DURF NU NIET TE GAAN LOPEN,
OF JE ZAL HET UITEINDELIJK BEKOPEN.

UDALALA UDALALA, C'EST MAGNIFIQUE (DEEL II)

 Wat voorafging: James ging Udala voor me kopen.

Een half uurtje later hoorde ik een bedeesd klopje en daar bibberde James binnen met een plastiek zakje.
Het moet erin zitten van kleinsaf dat binnengaan in het bureau van de baas - de directeur in de lagere school, de overste tijdens de politieopleiding en nu deze kale idioot - gegarandeerd voor een paar klappen tegen je kop zorgt want ik heb hier nog niemand vrolijk weten binnenstuiteren.

James legt onhandig het zakje op mijn bureau, mompelt iets onverstaanbaar en wil zo snel mogelijk opnieuw verdwijnen maar zo gaat dat niet want ik heb een docent in de Udala-ogie nodig.

"Hier blijven, James", zeg ik en ik zie de schrik in zijn ogen.
"Jij en ik gaan dit samen proberen, man."

Dus gaan we naar de keuken waar ik dit in het zakje vind:

Een mooi begin maar er is wel nog wat werk aan de winkel.
Mijn instructeur neemt een udala en begint het fruit met heel veel aandacht te wassen.
"Kijk". zegt hij terwijl hij naar een wit spoortje plakkerig snot wijst, "dit is opgedroogd sap en dat wil je niet."
Zijn udala is nu klaar en James begint op de wand van het fruit te duwen terwijl hij voorzichtig zijn mond tegen de bovenkant houdt.
"Soms zijn ze heel erg zuur, dus ik proef liever voorzichtig."

Hij heeft geluk want het sap dat traag begint te stromen, is zoet. Dat zie ik aan de blijdschap in zijn ogen.
Daarna duwt mijn politieman nog wat harder en de wand van de vrucht breekt open.

Zoiets dus:

Het lijkt erop dat iemand dit eerder al gegeten heeft maar daar laat mijn vriend zich niet door afschrikken.
Hij peutert een pit uit de Udala en doet net zolang mondgymnastiek tot de pit netjes schoongemaakt uitgespuwd wordt.
Hij kijkt me zelfzeker aan en zijn ogen dagen me uit om beter te doen.

Ik poets en ik was en ik wrijf en ik schrob onder het goedkeurend oog van mijn leermeester.

Dan duw ik op de udala en ik proef een miniem beetje van het zoete vocht. Daarna is het feest voorbij.
Dus open ik de dikke schil en ga ik aan het werk.
Mond netjes dicht en aan de slag met mijn tong.

Veel vind ik er niet aan en resultaat boek ik niet dus wil ik James informeren over mijn matig succes.
Helaas lukt dat niet want mijn lippen zijn onverwachts aan elkaar geplakt.
Ik probeer iets te zeggen maar elke keer mijn lippen elkaar raken, heb ik het zitten.

"Ja, het kleeft", zegt hij alsof ik dat nog niet in de gaten had.

Voor de rest van de dag heb ik een plakbek ondanks regelmatig spoelen...
Het sap was onapetijtelijk en helemaal niet verfrissend en de ratio plezier tegenover arbeid zat flink onder nul.

Morgen maar weer ananas...

UDALALA UDALALA, C'EST MAGNIFIQUE (DEEL I)

Heeft Arno hier iets te zoeken?
Helemaal niet maar waar het straks om gaat, deed me aan hem denken. 

De grootste, de meest getalenteerde en daarbij nog gezond gek ook. Prachtvent!!

Elke dag zitten we vast in het verkeer want iedereen doet maar iets zodat er gegarandeerd eindeloze files ontstaan.
Binnenin mijn luxueuze pick up truck, lekker veilig met de twee aanvalswapens, kan ik ongegeneerd de buitenwereld gadeslaan want getinte ramen.

Tussen de auto's door laveren mannen en vrouwen, jongens en meisjes met al wat iemand toevallig nodig mocht hebben. Een niet aflatende stroom is het van slippers en mondmaskers tot gedroogde meerval en broeksriemen.

Altijd klaar om iets nieuws te proeven, focus ik op de mandjes met Nigeriaanse lekkernijen en daar zag ik al een paar keer een soort van mandarijntjes.
Ik vroeg iedere keer om raad aan mijn medereizigers door te omschrijven wat ik precies had gezien maar ik had ondertussen ook al door dat hun onderlinge discussie niet noodzakelijk tot een sluitende conclusie zou leiden.
"Bananen", zei James-de-chauffeur met een stelligheid die de fysieke kenmerken van het net beschreven ronde en oranje fruit volledig de grond inboorden.
"Sinaasappels", ontkrachtte Benjamin want hij herinnerde zich de vernoemde kleur maar de grootte was helaas een parameter teveel.
"Een autobatterij", riep James-de-MoPo blij uit want hij had niet zo goed gevolgd maar het leek hem wel een leuk spel.

Tot gisteravond.
Toen stonden we namelijk stil naast een mevrouwtje die haar mandje voor zich hield.
Ik zweeg want ik zag de twee mannen voorin naar het fruit staren terwijl ze ook nadachten waar ze daar nu het laatst een vraag over gehoord hadden.
Chauffeur James had zijn geheugen het snelst op orde.
Hij keek me aan in de achteruitkijkspiegel, zei "Udala" en dat was dan dat. Zwijgzaam type.

Aangezien elke verplaatsing hier een hele logistiek met zich meebrengt, blijf ik meestal op kantoor tijdens lunch.
's Ochtends bij het aankomen, geef ik MoPo James een dollar of twee en vraag ik hem een tros bananen te gaan kopen. Of een ananas.
We doen het zo om twee redenen.
Ten eerste duren de onderhandelingen over een stuk fruit in Nigeria langer dan het schrijven van een doctoraatsverhandeling aan Harvard en daarnaast gaat de prijs van de koopwaar al een stukje de hoogte in door de dikke auto en schiet die helemaal door het dak als ze door het raampje (dat een miniem klein stukje open moet voor de ellenlange gesprekken), een blanke ontwaren.

Vandaag was een dag voor een nieuw avontuur dus gaf ik James drie dollar en vroeg hem om Udala...