Vreemd is het hoe je plots kan afglijden naar een totaal ander onderwerp dan datgene waar je initieel mee begon.
Het ene moment zit ik een beetje meer informatie op te zoeken over die vermaledijde Udala vrucht en een halve minuut erna ben ik aan het lezen over de Biafra-oorlog die ik tot een paar dagen geleden mijn hele vroegere leven in Ethiopië heb laten woeden.
Ik herinner me vaag de foto's van graatmagere kinderen en het terugkerende woord 'Biafra' en heel kort daarna - in de tijdsperceptie van een kleuter - de hongersnood in Ethiopië en ergens moeten die twee gegevens samengesmolten zijn.
In 1967 scheurde Biafra zich los van Nigeria als een apart land.
De spanningen waren er al van in de tijd dat Nigeria een kolonie van Groot Brittanië was omdat de Igbo van Biafra zich niet konden verzoenen met de religie, de ideeën en de cultuur van de Hausa-Fulani in het noorden.
Er was ook olie in Biafra. Veel olie.
Daarom had Nigeria geen oren naar de vraag van de mensen in het onofficiële land Biafra en een burgeroorlog brak uit.
Na een half jaar was Biafra volledig omsingeld en moedwillig van de buitenwereld afgesloten.
Gedurende de volgende twee jaar stierven honderduizend mensen in de oorlog zelf.
De dodentol door de hongersnood werd op een half miljoen tot twee miljoen geschat of anders gezegd vijf tot twintig keer hoger door middel van een moedwillige blokkade.
De oorlog in Biafra was ook de katalyzator voor de oprichting van Médecins Sans Frontières, een niet gouvernementele organizatie die zich niet inlaat met religie en politiek maar onafhankelijk hulp biedt in oorlogsgebieden of bij uitbraken van epidemieën.
Ook de huurlingen, die nog altijd dachten dat Afrika hun speeltuin was, lieten zich niet onbetuigd en sommige Belgen vochten mee in de burgeroorlog.
Marc Goossens streed aan de zijde van de Biafranen maar werd helaas neergeschoten.
Het enige wat het allemaal opleverde, was een pakkende foto...
En in die dystopische wereld die elke oorlog nu eenmaal is, groeide Ijeoma op in het mooie boek van Chinelo Okparanta.
De vader van Ijeoma sterft tijdens een bombardement, haar moeder heeft het emotioneel zo zwaar dat ze haar dochter achterlaat bij een bevriend koppel die haar laten werken als een huismeisje.
Daar is het dat Ijemoa begint te beseffen dat ze zich meer aangetrokken voelt tot meisjes, iets wat in Afrika - toen, maar ook nu nog - totaal niet geaccepteerd wordt.
De rest lees je zelf wel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten