QUID PRO QUO?

 Het project in Nigeria liep tegen vertraging na vertraging aan en onverwacht werd ik (voor eventjes?) op vakantie gestuurd.
TIA.
This Is Africa...

De mooie bush bar van het hotel was een plaats waar ik niet veel tijd spendeerde want de prijzen waren echt een beetje veel van het goede teveel.

Wie wel om de twee dagen in en rond de bar te vinden was, was de Lufthansa ploeg. De jongens en meisjes landden op een maandag, woensdag of vrijdag en spendeerden dan anderhalve dag of zelfs een volledig weekend aan het zwembad voor ze weer aan het werk gingen op de volgende vlucht die hen terug naar Frankfurt zou brengen.

Ik ging afscheid nemen van het restaurantteam waar ik elke dag ging eten en ik passeerde de Lufthansa tafel. Ze waren met vijf op dat moment en ze dronken allemaal lokaal gebrouwen Star bier.

Een mooi sociaal experiment, bedacht ik, terwijl ik vijf Star van een halve liter bestelde.
De ober nam er drie op zijn dienblad, ik nam de andere twee om ook een reden te hebben om aan de tafel te verschijnen en iemand vroeg me waar ze dat aan te danken hadden.
"Wat voor werk doen jullie hier eigenlijk", vroeg ik langs mijn neus weg.

"Wij zijn de Lufthansa crew", zei een meiske trots.

"Dat dacht ik al", was mijn antwoord, "ik vlieg morgen met jullie. Gezondheid!" terwijl ik terug de bar binnenwandelde, een Ricard bestelde en afscheid nam van mijn goeie vrienden.

Smart, Maureen, ondergetekende, Clara, Edith en David

 

Op woensdag laveerde ik het mijnenveld van controles, gesmeek om geld, meer controles en nog meer gesmeek.
Laten we onszelf ook niets wijsmaken; het heeft allemaal niks te maken met onze veiligheid maar eerder met de hoop om het kleinste foutje te vinden en daar wat centen uit te slaan.

Ik stapte het vliegtuig op en werd zeer hartelijk begroet door het Lufthansa team.

Het vliegtuig was niet helemaal volzet zodat het middenzitje in een rijtje van drie overal opengelaten was. Het gaf je ietsje meer comfort maar slapen zou nog altijd rechtop gebeuren.

De deuren gingen dicht en de purser - de baas van alle hosts en hostessen - kwam me persoonlijk begroeten. De mensen rondom me bekeken me met bewondering.
Hij stond terug op en gaf een kort knikje in de richting van een jongeman. 
Nu was het zijn beurt.
Hij toonde me een tablet met alle zitplaatsen op het vliegtuig.
"Helaas hebben we geen rij van vier zitjes voor je kunnen vrijhouden maar we hebben er eentje achterin van drie. Helemaal voor jou."

Ik ging naar mijn nieuwe plaatsje en daar kwam een andere jongen al aan met een donsdeken en een hoofdkussen uit business class.
"Glaasje wijn anders?"
Ach, waarom ook niet, dacht ik en daar zat ik prinsheerlijk van mijn nieuwe status te genieten.

Toen was het tijd voor het avondmaal.
De karretjes werden uitgereden, helemaal naar voorin het vliegtuig en kwamen dan tergend traag terug naar achteren waar ik zat. 
Gelukkig gold dat niet voor een VIP zoals ik.
Ik kreeg mijn schoteltje als eerste met een glas wijn erbij.
Een kwartier later vond de steward van de linkerrij dat hij niet kon achterblijven en ook hij besloot me een glas rood te brengen.
Enigszins beneveld sliep ik tot aan het ontbijt waar hetzelfde spelletje zich afspeelde, deze keer gelukkig zonder wijn.

Ik kreeg als eerste mijn eten en toen dat allemaal op was, kreeg ik ook nog een ontbijt vanuit business class.

We landden in Frankfurt en de hele ploeg maakte er een punt van om me nog eens persoonlijk te komen groeten.
Daarna zat ik zes uur in de luchthaven waar niemand doorhad hoe speciaal ik wel was en tenslotte ging ik opnieuw voor bijna tien uur een ijzeren kist in waar ik precies dezelfde behandeling kreeg als de rest van het gepeupel.

De beste tien dollar investering die ik ooit gemaakt heb, zonder twijfel...