EEN CONSTANTE DREIGING

 Ik heb het al altijd cynisch gevonden dat mijn kinderen training krijgen op school over hoe om te gaan met een 'aktieve schutter' op het schooldomein.

Mijn afkeer hiervoor is - behalve gewoon gezond verstand - tweezijdig. 
Waarom moeten kinderen van vijf jaar aangeleerd worden dat er plots iemand kan binnenwandelen met een geweer en hoe ze daarmee moeten omgaan?
Wat doet zoiets met het brein van een kleuter? Hoeveel kinderen zijn er die iets teveel fantasie hebben en daardoor een beer zien achter elke boom in het bos?

Ten tweede vind ik het uitermate verdacht dat er elke keer opnieuw gezegd wordt dat dit zo niet verder kan maar dat er toch niets aan gedaan wordt.
Integendeel, de wetten voor wapenbezit worden in veel staten versoepeld. 
In Texas bijvoorbeeld werd de wet aangepast in 2019. Vanaf dat moment had je geen vergunning meer nodig om een wapen aan te kopen.
Om dat in perspectief te plaatsen: in de jaren daarvoor waren er gemiddeld 35,000 mensen per jaar voor wie het niet toegelaten was om een wapen aan te kopen voor welke reden dan ook.
Die 35,000 maal X aantal jaren mogen nu allemaal met een revolver, een aanvalswapen of een half kanon rondlopen.

En laat het nu net in Texas zijn waar het ondenkbare nog maar eens gebeurde. Een achttienjarige snotneus wandelde een lagere school binnen en schoot negentien onschuldige kinderen en twee volwassenen dood.
Stel je maar voor wat een impact dat heeft op een volledig dorp want iedereen kent wel iemand die een kind verloren heeft.

Gaan we er iets aan doen?
"Nee hoor, we doen lekker verder," zeggen de clowns die dit land besturen, "want, weet je, we zijn nieuwe records aan het breken!"
Een mass shooting wordt gedefinieerd als een schietpartij waarbij meer dan twee personen geraakt worden.
Hoeveel zijn er dan geweest in 2022, vraag je je af?
Tweehonderd en tien, alsjeblieft en we zijn nog niet eens halverwege het jaar.

Om het eventjes allemaal in kaart te brengen:

De gemiddelde Amerikaan bezat in 2018 meer dan 1 wapen.

79% van alle moorden in de US worden gepleegd met een geweer of revolver.
In de UK is dat 4%.

Gemiddeld, laat ons zeggen, 55% van de Amerikanen
wil striktere wapenwetten over de laatste twintig jaar.
Wordt daar iets aan gedaan? Nee hoor...

En zo gaan die politiekers nog maar eens met een betraand gezicht op TV gaan verkondigen hoe erg ze het allemaal vinden. Ze gaan ons vertellen hoe ze meevoelen met de mensen die een 'loved one' verloren hebben en ze gaan er nog een gebedje bijslepen ook.
Gaat er iets veranderen? Ik twijfel eraan.
De US gaat terug naar de jaren '50 van de vorige eeuw en er lijkt niet veel te zijn dat die trend kan stoppen.

Alle respect voor Steve Keer, een basketbaltrainer op nationaal niveau, die het allemaal niet meer aankan:

EN NOG EEN STUKKIE RIJEN (DEEL II)

 Nu had ik de smaak goed te pakken.
Voor dag twee tekende ik een route uit naar het zuiden. Ze zouden me niet meer liggen hebben met die koude ochtendtemperaturen.

Om half zeven had ik door dat ik niet enkel op zuid of noord moest afgaan maar ook hoogtelijnen moest bekijken voor ik een beslissing nam.
Dat, en misschien gaf ook de naam Mountainair een heel subtiele aanwijzing dat het weer flink koud zou worden...

Ik stopte kort aan de Quarai ruines, één van de drie missieposten op de Salt Mission Trail.
Heel belangrijk waren ze omdat hier zout geoogst werd. 
De woningen van de Tiguex stam waren in de 17de eeuw door de Spanjaarden omgebouwd tot een missiepost maar toen de Apache in 1830 alles leegroofden, werden de gebouwen verlaten.

En verder ging het, door het alleraardigste stadje Mountainair naar Socorro en verder het absolute niets in op naar het dorpje Vla.
Of beter VLA op alle bordjes die ik langs de kant van de weg zag staan.

Ik bleef rijden op een verlaten weg en vroeg me af wanneer ik de eerste schotelantennes van de Very Large Array zou zien.

De Very Large Array bestaat uit 28 radio telescopen die op treinsporen gemonteerd zijn zodat er constant aanpassingen kunnen gemaakt worden om zo ver mogelijk in de ruimte te kunnen zien.
Hier waren studies gedaan over het ontstaan van jonge sterren en de betekenis van zwarte gaten.

Pas toen ik terug in Albuquerque was en met de buurman praatte, had ik door dat het dorpje VLA niet bestond. Ik zal het maar aan een bevroren brein toeschrijven...

Als een fata morgana in de oneindige leegheid van de New Mexico woestijn dook plots de oase van Pie Town op.
Taartstad was een beetje overmoedig voor een gat van 170 mensen maar het was een meer dan welkome stop op deze lange, eentonige rit. De foto's kunnen voor zich spreken.

Na vier stukken taart reed ik enigszins onstabiel verder en probeerde ik El Malpais te bereiken op een dieet van benzine voor de moto en suiker voor mezelf.
El Malpais ofwel het Slechte Land schijnt zeer de moeite te zijn maar de wegen waren onverhard en ik had weinig zin om een moto op zijn kant te leggen die ik moederziel alleen nooit meer op de wielen zou krijgen.

Ik stopte nog kort aan Ventana Arch (Boog van het raam? Raamboog? Als vrije vertaling kan het tellen) en reed dan de I 40 op terug naar Albuquerque.

Om 2 uur in de namiddag stond ik terug thuis na een ritje van 645 kilometer.
Ik denk dat ik klaar ben voor de tours... 

EN NOG EEN STUKKIE RIJEN (DEEL I)

 Aangezien ik gelukkig nooit terug moet naar Nigeria - flink wat geld verloren maar ik leef tenminste nog, wat een stelletje mafiosi was dat - meldde ik me weer aan om tours te gaan doen tijdens de zomer.

Heel wat gasten hadden nog krediet openstaan van 2020 dus het liep storm voor een avontuur op de motor en dat maakte me blij.

Omdat ik twee jaar niet gereden had, vond ik het ook een goed idee om voor een paar dagen een Harley te huren om het allemaal weer wat gewoon te worden.
Ondertussen had ik ook wat zitten spelen met de Garmin BaseCamp app dus ik tekende een route uit die ik zelf wat hoog gegrepen vond.

666 kilometers is al bij al een flink ritje.

Goeie vriend ingenieur Kim speelt op zijn 76 graag met allerlei gadgets en hij had mijn GPS weer aan de praat gekregen.
Ik monteerde het ding op mijn stuur en om half zes 's ochtends reed ik de doodstille straat uit. Het werd net licht en erg koud was het niet.

Er kwam nog wat meer licht (zo gaan die dingen nu eenmaal) maar met de temperatuur had ik een foutje gemaakt. Ik ging namelijk de stad uit en de hoogte in en laat ik daar nu niet aan gedacht hebben.

Half bevroren stopte ik kort in Madrid. Niets was open dus zat er niets anders op dan wat foto's te nemen en daarna door te bijten en door te rijden...

De originele filmlocatie van Maggie's Diner van de film Wild Hogs met John Travolta.
Hieronder een beeld uit de film zelf

Ik passeerde prachtig Santa Fe en besloot een koffie te drinken in Taos op 2,200 meter om toch een beetje op te warmen. Op zijn Amerikaans kreeg ik een halve liter van het warme spul en daarna voelde ik me enigszins beter.

Ik reed Red River binnen waar er nog sneeuw lag en reed verder over Bobcat Pass op 3,000 meter.

Ik geef toe dat ik altijd commentaar heb op mijn landgenoten, de Amerikanen, maar één ding moet je ze nageven: ze geven hun plaatsen prachtige namen.
Na Red River en Bobcat Pass passeerde ik door Eagle's Nest en Angel Fire.
Je waant je zo in een avonturenboek.

En het wordt nog avontuurlijker als je door de alpiene hoogtes rijdt en plots op Big Horn Sheep stoot...

In Angel Fire stopte ik in een lokaal winkeltje om de toestand van de weg naar Las Vegas, NM na te gaan. De laatste week hadden bosbranden 27,000 HA in de as gelegd.
Om een idee te geven van de grootte: dat is twee keer de oppervlakte van de stad Gent.

Een paar uur voordien was de weg weer vrijgemaakt en ik reed naar Las Vegas naast smeulend hout en met een geur van rook in mijn helm.

Voor ik in Las Vegas was, moest ik nog één stop maken.
In Montezuma ligt het Armand Hammer United World College. Eén van de 15 instituten van over de hele wereld en het enige in de US.
En laat Maya daar nu net aanvaard zijn met een volledige beurs.

Er zitten 230 studenten met 90 verschillende nationaliteiten en de school staat heel erg hoog genoteerd bij de beste scholen van de US.

De man aan de poort gaf me alle informatie en toonde me de beste plekjes om foto's te nemen zonder dat ik het domein zou betreden. Want dat was verboden, werd me meermeermeermaals meegedeeld.

 

Net buiten UWC maakte ik nog een snelle stop aan de Hot Springs (te heet om goed te zijn) en na een ongeinspireerde lunch in Las Vegas reed ik over de I 40 terug naar Albuquerque waar Zane mijn motor in beslag nam...