Nu had ik de smaak goed te pakken.
Voor dag twee tekende ik een route uit naar het zuiden. Ze zouden me niet meer liggen hebben met die koude ochtendtemperaturen.
Om half zeven had ik door dat ik niet enkel op zuid of noord moest afgaan maar ook hoogtelijnen moest bekijken voor ik een beslissing nam.
Dat, en misschien gaf ook de naam Mountainair een heel subtiele aanwijzing dat het weer flink koud zou worden...
Ik stopte kort aan de Quarai ruines, één van de drie missieposten op de Salt Mission Trail.
Heel belangrijk waren ze omdat hier zout geoogst werd.
De woningen van de Tiguex stam waren in de 17de eeuw door de Spanjaarden omgebouwd tot een missiepost maar toen de Apache in 1830 alles leegroofden, werden de gebouwen verlaten.
.jpg)
En verder ging het, door het alleraardigste stadje Mountainair naar Socorro en verder het absolute niets in op naar het dorpje Vla.
Of beter VLA op alle bordjes die ik langs de kant van de weg zag staan.
Ik bleef rijden op een verlaten weg en vroeg me af wanneer ik de eerste schotelantennes van de Very Large Array zou zien.
De Very Large Array bestaat uit 28 radio telescopen die op treinsporen gemonteerd zijn zodat er constant aanpassingen kunnen gemaakt worden om zo ver mogelijk in de ruimte te kunnen zien.
Hier waren studies gedaan over het ontstaan van jonge sterren en de betekenis van zwarte gaten.
Pas toen ik terug in Albuquerque was en met de buurman praatte, had ik door dat het dorpje VLA niet bestond. Ik zal het maar aan een bevroren brein toeschrijven...
Als een fata morgana in de oneindige leegheid van de New Mexico woestijn dook plots de oase van Pie Town op.
Taartstad was een beetje overmoedig voor een gat van 170 mensen maar het was een meer dan welkome stop op deze lange, eentonige rit. De foto's kunnen voor zich spreken.
Na vier stukken taart reed ik enigszins onstabiel verder en probeerde ik El Malpais te bereiken op een dieet van benzine voor de moto en suiker voor mezelf.
El Malpais ofwel het Slechte Land schijnt zeer de moeite te zijn maar de wegen waren onverhard en ik had weinig zin om een moto op zijn kant te leggen die ik moederziel alleen nooit meer op de wielen zou krijgen.
Ik stopte nog kort aan Ventana Arch (Boog van het raam? Raamboog? Als vrije vertaling kan het tellen) en reed dan de I 40 op terug naar Albuquerque.
Om 2 uur in de namiddag stond ik terug thuis na een ritje van 645 kilometer.
Ik denk dat ik klaar ben voor de tours...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten