HET LEVEN ZOALS HET IS, NGARAMTONI YA CHINI

Alles begint beetje bij beetje samen te komen hoewel er nog veel moet gebeuren. 

De aankoop van het bedrijf begint vorm aan te nemen en ik krijg een beter inzicht in wat er komt kijken bij de verkoop van safari's. 

En dat is heel wat... 

Er moet nagekeken worden of er accomodatie-beschikbaarheid is en dat moet dan weer aan de klant voorgelegd worden. 

Er is Tanapa (Tanzania National Parks), NCAA (Ngorongora Conservation Area en nog iets) en WMA (Wildlife Management Area). 

Alle drie hebben ze strikte regels over hoe precies de betalingen gemaakt moeten worden en natuurlijk verschillen ze alledrie grondig. 

Je mag het niet gedroomd hebben dat een betaling niet doorgaat en dat je gasten vast staan aan de ingang van het park. 

Daarnaast moet je ook die verdomde wildebeesten en zebra's in de gaten houden. 

Dat loopt maar raak door de Serengeti (Kimaasai voor 'eindeloze vlaktes') en een beetje toerist wil natuurlijk de migratie zien zonder honderden kilometers te rijden. 

Op zo'n moment komt het erop aan om vroeg genoeg een lodge of tentenkamp te reserveren dichtbij de migratie. 

Opnieuw een spelletje waarbij data en betalingen moeten gerespecteerd worden want ze gooien je er zo uit. Klanten genoeg... 

Ook in het department housing and transport lopen de zaken voorspoedig. 

Ik heb een alleraardigst huis gehuurd in een rustige buurt.

Behalve tussen vier en zes in de ochtend wanneer driehonderd honden en tachtig hanen een wedstrijdje synchroon blaaien houden. Of kraffen, daar ben ik nog niet uit.

...een alleraardigst huis in een rustige buurt...

De wasmachine is gestraft. I feel like RATM

Om de veelvuldige elektriciteitsbesparingen op te vangen heb ik me ook een generator aangeschaft.

Een beetje kenner ziet dat het ding niet aangesloten is en het zou me niet
verwonderen dat dat nog een weekje zal duren. Tanzania, weet u wel.

Verder heb ik een splinternieuwe Toyota uit 2001 gekocht. Ondanks haar leeftijd is het ding in goeie staat en samen hebben we al mooie avonturen beleefd zoals die keer dat ik op klaarlichte dag tegen een muurtje op een brug aanreed.

Ook de afdeling fruit heeft vruchten afgeworpen.
De eigenaar is vooruitziend geweest en heeft gezorgd voor drie soorten mango's - dat wordt de dunne in de maand dat ze in seizoen zijn -, er staan bananenbomen en er zijn groene oranges.
Verder ook suikerriet en een avocadoboompje met grootheidswaanzin want er hangen veel te veel vruchten in voor zo een klein knaapje...

De Mangoots

De twee vruchten met klinkerende namen

suikerriet

iemand enig idee?

Green Oranges

U ziet, in iets meer dan drie weken is hier hard gewerkt.
En zoals alledrie mijn lezers weten, altijd welkom!!

NOG NIKS VERANDERD IN TANZANIA

In een ver verleden was Manase mijn operations manager.
Fijne vent; eerlijk en betrouwbaar. Rustig en met een aangeboren autoriteit.
In diezelfde periode was mama Claude ons huismeisje. Altijd goedlachs en altijd ergens met iets bezig.

Ze werkte meer dan acht jaar bij me en ik zou graag hebben dat ze terug bij me kwam werken.
Haar nummer was ik ergens kwijtgespeeld tijdens het veranderen van talloze SIMkaarten dus schakelde ik Manase in.
Op dat moment had ik het nog niet door maar ik had een kapitale fout gemaakt in mijn eerste vraag aan mijn vriend.
"Manase, kan jij aan het telefoonnummer van Mama Claude geraken?"

Dat vindt Manase een fijne opdracht. Beetje tonen dat hij nog niks van zijn vroegere kwaliteiten heeft ingeboet.
Twee dagen later krijg ik een boodschap. Daar heeft hij duidelijk over nagedacht.
"Ja, Bossi, ik heb Lewis ingeschakeld. De broer van Mama Claude. Hij heeft me haar telefoonnummer gegeven."

Vol ongeloof staar ik naar het scherm.
Wel de moeite doen om het op te zoeken. Me ook nog laten weten dat het allemaal gelukt is.
Maar er dan niet toe komen om het me ook nog door te sturen.

Ik besluit tot een geladen stilte om Manase te doen nadenken over zijn onvergeeflijk wangedrag.
Twee dagen later krijg ik een nieuw berichtje.
"Bossi, heb je mijn boodschap ontvangen? Ik heb het nummer hoor," klinkt het tegelijk angstig en trots.

"Prachtig, mijn vriend.," antwoord ik, "en wat ben je ermee van plan?"
Het is even stil. Ik hoor Manase's molentje draaien. Dan komt de oplossing.
"Oooh, heb je dat nummer nodig? Ik kan het je sturen als je wil...."

 Deze ochtend dan ging ik de AIM Mall bezoeken samen met vriend Harald. 
Arusha is veel veranderd in acht jaar.
Mooi, modern ding met een brouwerijtje binnenin. Leuke winkels; een aangename shopping mall.

Er is een winkel die onderbroeken verkoopt voor het geval je de jouwe vergeten bent.

Is het een goed idee om je massagesalon 'sedation' te noemen?
Toch nog eens opgezocht voor alle veiligheid.
Het betekent inderdaad 'een rustige gewaarwording door het toedienen van drugs'. 

En roltrappen. Eentje naar boven en eentje naar beneden. Dat is voldoende voor heel wat plezier vertelt Harald me.

"Je moet hier maar eens komen tijdens het weekend; dan is het feest."
Heelder families slepen hun koters hierheen om een beetje op en af de trappen te reizen. Ze blijven maar rondjes draaien en vinden het heerlijk," zegt mijn landgenoot.
"En af en toe heb je zelfs een trouwfeest. Dan is het helemaal een gedoe. Opa en oma moeten eerst de roltrap op zodat zij boven het bruidspaar staan. Daarna de mama's en de papa's. Dan het bruidspaar en tenslotte een hele meute overenthousiaste kleuters die er een zootje van maken."
"Begin daar maar eens aan als fotograaf."

Er is nog niks veranderd in Tanzania...

Wat er wel veranderd is, is dat ik inmiddels een huis met drie slaapkamers heb. Grotendeels ingericht en wachtend op uw bezoek.
Verder een heel leuk autoootje met permanente vierwielaandrijving en straks ook nog een Tanzaniaans rijbewijs dat me permissie zal geven om zelfs met trucks te rijden.
Tanks en duikboten leek me net iets te hooggegrepen...

Morgen de stad in om van alles te kopen voor mijn huis.
Vloermatten, keukengerief, eten en drank, beddengoed... We zijn goed bezig!

Nog altijd heel gelukkig terug te zijn....

HERKANSING NA EEN VALSE START

De vrouwelijke helft van mijn favoriete koppel belde me onverwacht.
Annemarie vertelde me dat - ondanks een feestdag en een familiefeest - Jakke me heel graag naar Zaventem wou brengen.
Het was een aangename verrassing terwijl ik me al mentaal op een lange treinreis had voorbereid en Jakke en ik kletsten een eind weg.

Wat wel meereisde met me was een constant gevoel van onbehagen.
Het nerveuze idee dat ik vast wel weer iets vergeten had en dat een meiske aan de incheckbalie me met een mix van ongeloof en medelijden zou aankijken terwijl ze voorzichtig mijn paspoort naar me terugschoof en traag van nee schudde.
"Jij gaat niet mee vandaag."

Maar alles ging goed - er was nooit eerder een probleem geweest dus geen verrassing -, ik kreeg mijn boarding pass en ik ging een gevecht aan met honderd Afrikanen die nog nooit van een rij gehoord hadden om op een vliegtuig te stappen.
Het was frustrerend te zien maar tegelijker tijd had ik het gevoel dat een voorvertoning voor me was klaargemaakt om me weer helemaal gewoon te maken aan de heerlijke chaos van het zwarte continent.

In zeven uur werden we naar Addis Ababa gebracht en ik merkte op dat er niks verbeterd was in één van de drukste luchthavens van Afrika.
Het was een zootje, een geschreeuw, een drukte van jewelste maar toch vond ik de juiste gate en stapte ik op een leeg vliegtuig dat me naar Kilimanjaro Airport zou brengen.

..

...stapte ik op een leeg vliegtuig dat me naar Kilimanjaro Airport zou brengen.

Met Gertjan en Anja hadden we beslist dat - aangezien de vlucht om 12.50 landde - ze tussen 14.00 en 14.30 in de luchthaven zouden zijn.
Er was tenslotte de Covid-gezondheidspapierwinkel, immigratie en bagage. 
Allemaal dingen die eindeloos kunnen duren in Afrika.

Het vliegtuig landde twintig minuten te vroeg; de bureaucratie was tot een absoluut minimum beperkt en zo kwam het dat ik om 13.00 stipt buiten op de stoep stond.
Een uur later kwamen mijn vrienden aangescheurd en samen reden we naar Arusha.

Acht jaar geleden was ik vertrokken uit de plaats waar ik mijn hart had achtergelaten en het voelde aan als thuiskomen.
Er waren de vrolijke kindertjes die enthousiast zwaaiden. 
De mama's van de stalletjes aan de kant van de weg die loom hun hand opstaken en een rij parelwitte tanden blootlachten.

De geur van houtskool had me helemaal te pakken. Nooit gedacht dat zoiets je zo op je gemak kon doen voelen maar het was wel zo.
De zoete, zachte geur van de Frangipaneboom.
Lange tijd uit mijn geheugen verdwenen maar o zo vertrouwd.

Het volgende wat me opviel waren de vibrante kleuren van de bomen en de struiken.
Kleuren kunnen je gelukkig maken en dat was nu - meer dan ooit - het geval.
De Bougainvillea, heel aanwezig met een zelfzekerheid die aan arrogantie grensde. Rood, paars, oranje, geel, wit... 
Het tere paars van de Jacaranda die net nu in bloei begon te komen, zacht en voorzichtig en gevoelig.
Dan is er ook de Christmas Tree of Flamboyant.
Met zo een naam kan je niets anders dan jezelf vertonen in vlammend rood.
De Ferrari onder de tropische bomen.

Er waren ook de geluiden.
Gekend sinds jaren alsof ik ze ergens onbewust had opgeslagen.
De bijrijder die met zijn vlakke hand op het dak van de taxibusjes sloeg om klanten aan te trekken.
De vrolijk klaterende lach van de vijf kinderen die samen een spelletje spelen...

Ik had er enorm naar uitgekeken om hier terug te zijn en mijn hooggespannen verwachtingen werden niet ontgoocheld.
Eindelijk terug thuis...