NOG NIKS VERANDERD IN TANZANIA

In een ver verleden was Manase mijn operations manager.
Fijne vent; eerlijk en betrouwbaar. Rustig en met een aangeboren autoriteit.
In diezelfde periode was mama Claude ons huismeisje. Altijd goedlachs en altijd ergens met iets bezig.

Ze werkte meer dan acht jaar bij me en ik zou graag hebben dat ze terug bij me kwam werken.
Haar nummer was ik ergens kwijtgespeeld tijdens het veranderen van talloze SIMkaarten dus schakelde ik Manase in.
Op dat moment had ik het nog niet door maar ik had een kapitale fout gemaakt in mijn eerste vraag aan mijn vriend.
"Manase, kan jij aan het telefoonnummer van Mama Claude geraken?"

Dat vindt Manase een fijne opdracht. Beetje tonen dat hij nog niks van zijn vroegere kwaliteiten heeft ingeboet.
Twee dagen later krijg ik een boodschap. Daar heeft hij duidelijk over nagedacht.
"Ja, Bossi, ik heb Lewis ingeschakeld. De broer van Mama Claude. Hij heeft me haar telefoonnummer gegeven."

Vol ongeloof staar ik naar het scherm.
Wel de moeite doen om het op te zoeken. Me ook nog laten weten dat het allemaal gelukt is.
Maar er dan niet toe komen om het me ook nog door te sturen.

Ik besluit tot een geladen stilte om Manase te doen nadenken over zijn onvergeeflijk wangedrag.
Twee dagen later krijg ik een nieuw berichtje.
"Bossi, heb je mijn boodschap ontvangen? Ik heb het nummer hoor," klinkt het tegelijk angstig en trots.

"Prachtig, mijn vriend.," antwoord ik, "en wat ben je ermee van plan?"
Het is even stil. Ik hoor Manase's molentje draaien. Dan komt de oplossing.
"Oooh, heb je dat nummer nodig? Ik kan het je sturen als je wil...."

 Deze ochtend dan ging ik de AIM Mall bezoeken samen met vriend Harald. 
Arusha is veel veranderd in acht jaar.
Mooi, modern ding met een brouwerijtje binnenin. Leuke winkels; een aangename shopping mall.

Er is een winkel die onderbroeken verkoopt voor het geval je de jouwe vergeten bent.

Is het een goed idee om je massagesalon 'sedation' te noemen?
Toch nog eens opgezocht voor alle veiligheid.
Het betekent inderdaad 'een rustige gewaarwording door het toedienen van drugs'. 

En roltrappen. Eentje naar boven en eentje naar beneden. Dat is voldoende voor heel wat plezier vertelt Harald me.

"Je moet hier maar eens komen tijdens het weekend; dan is het feest."
Heelder families slepen hun koters hierheen om een beetje op en af de trappen te reizen. Ze blijven maar rondjes draaien en vinden het heerlijk," zegt mijn landgenoot.
"En af en toe heb je zelfs een trouwfeest. Dan is het helemaal een gedoe. Opa en oma moeten eerst de roltrap op zodat zij boven het bruidspaar staan. Daarna de mama's en de papa's. Dan het bruidspaar en tenslotte een hele meute overenthousiaste kleuters die er een zootje van maken."
"Begin daar maar eens aan als fotograaf."

Er is nog niks veranderd in Tanzania...

Wat er wel veranderd is, is dat ik inmiddels een huis met drie slaapkamers heb. Grotendeels ingericht en wachtend op uw bezoek.
Verder een heel leuk autoootje met permanente vierwielaandrijving en straks ook nog een Tanzaniaans rijbewijs dat me permissie zal geven om zelfs met trucks te rijden.
Tanks en duikboten leek me net iets te hooggegrepen...

Morgen de stad in om van alles te kopen voor mijn huis.
Vloermatten, keukengerief, eten en drank, beddengoed... We zijn goed bezig!

Nog altijd heel gelukkig terug te zijn....