Goeie middag,
ik was van plan nog even in te gaan op de laatste benefieten, maar blijkbaar is Patrick me voor geweest.
Met 2008 in zicht lijkt het ons verstandig om alles af te sluiten.
Het rekeningnummer wordt binnenkort van de website gehaald in de stille hoop dat de volledige rekening in het hospitaal nu betaald kan worden.
Ik hou er dan ook aan om iedereen te bedanken die - op welke manier dan ook - meegeholpen heeft aan mijn herstel.
De vele mensen die me geSMSt of gemaild hebben, natuurlijk de mensen die me financieel gesteund hebben en daarnaast elkeen die op zijn manier met me bezig geweest is.
Tenslotte zijn er nog vrienden en familie die een speciale vermelding verdienen.
In de eerste plaats is er Allison die twee maand lang twaalf uur per dag in het ziekenhuis doorgebracht heeft.
Wie zou het haar nadoen?
Daarnaast natuurlijk mijn ma en mijn twee zussen die alles laten vallen hebben om tien dagen bij me te kunnen zijn terwijl ik het zelf niet eens besefte.
Verder zijn er Wim en Wendie die onmiddellijk de vlam in de pan deden slaan met alle acties en benefieten.
Echt prachtig, mensen!!
Na hen kwamen Eddy, Leen en Patrick die het vuur brandend hielden met twee extra benefieten.
Tenslotte mag ik zeker Koen en Delphine en Jakke en Mie niet vergeten. Zij zijn er altijd al op het juiste moment geweest.
Ook de (oud) KSA werkte hard om mee een hart onder de riem te steken....
Bedankt allemaal en moge alles perfect gaan in 2008.
zondag 30 december 2007
zaterdag 22 december 2007
Dankuwel
Beste allemaal,
En wat hebben de laatste benefiets nu opgebracht?
Het sublieme Octocelli-concert spijsde de steunfondsrekening met een slordige 2200 euro. En de fuif te Torhout (inclusief de lotterie-parfumerie) deed daar nog een schepje van 1500 euro bovenop. Zowaar een goeie 3700 euro dus of om het iets indrukwekkender voor te stellen, pakweg 150.000 oude Belgische franken....
Hierbij dank aan iedereen die hiertoe zijn steen(tje) bijgedragen heeft: de sponsors en de talrijke mensen die 'for free' hun muzikaal kunnen ten beste gaven, een zaal ter beschikking stelden, een aantrekkelijke affiche in mekaar boksten, wervelende plaatjes draaide en alle andere mensen zonder wie we dit alles niet hadden realiseren...Bedankt mensen!
Verder ook dank aan jullie allen, die een gift gestort hebben en/of die op een van deze benefietacties erbij waren....Bedankt, want zonder jullie stonden we gewoon nergens!
namens alle medewerkers van het Steunfonds Jan KoKo,
woensdag 19 december 2007
VOOREERST VEILIGHEID
Heel regelmatig krijg ik smsjes en e-mails waarin de angstige persoon aan de andere kant me de vraag stelt of ik hier wel durf blijven, of ik nog altijd in hetzelfde huis woon en of ik nu niet panisch en met een stinkend pakketje in de broek rondloop....
Wel, om te beginnen begrijp ik de vraag al niet. Wat ik hiermee bedoel is dat je nooit nog de trein mag nemen naar Antwerpen Centraal om een dagje naar de zoo te gaan. Voor je het weet, ben je neergestoken omdat een paar pubers je I-Pod wilden.
Ga niet meer naar de "vreemdelingen"markt op zaterdag, vlakbij Brussel Zuid. Ik heb er ooit een paar gedrogeerde nozems een man zien in elkaar trappen en dat zag er niet zo gezond uit.
Mijd de zee, An en Eefje werden er ontvoerd.
Zet nooit nog een stap in de Ardennen. Het zit er vergeven van de Dutroux' en sympathysanten...
Het komt er gewoon op aan dat je op een bepaald moment op de verkeerde plaats kunt zijn en dan heb je pech.
Veel groter zijn echter de gelegenheden waar dat niet gebeurt...
Laat ons daar maar vanuit gaan.
Daarnaast is het leven te kort en te mooi om veel te piekeren.
We komen zonder die angst ook wel aan ons einde. Laat ons hopen dat het op 94-jarige leeftijd en in bed is.
Tenslotte ben ik beter af dan jullie. Statistisch gezien heb ik minder kans om dit alles nog eens mee te maken.... Goeie moed!!
Wel, om te beginnen begrijp ik de vraag al niet. Wat ik hiermee bedoel is dat je nooit nog de trein mag nemen naar Antwerpen Centraal om een dagje naar de zoo te gaan. Voor je het weet, ben je neergestoken omdat een paar pubers je I-Pod wilden.
Ga niet meer naar de "vreemdelingen"markt op zaterdag, vlakbij Brussel Zuid. Ik heb er ooit een paar gedrogeerde nozems een man zien in elkaar trappen en dat zag er niet zo gezond uit.
Mijd de zee, An en Eefje werden er ontvoerd.
Zet nooit nog een stap in de Ardennen. Het zit er vergeven van de Dutroux' en sympathysanten...
Het komt er gewoon op aan dat je op een bepaald moment op de verkeerde plaats kunt zijn en dan heb je pech.
Veel groter zijn echter de gelegenheden waar dat niet gebeurt...
Laat ons daar maar vanuit gaan.
Daarnaast is het leven te kort en te mooi om veel te piekeren.
We komen zonder die angst ook wel aan ons einde. Laat ons hopen dat het op 94-jarige leeftijd en in bed is.
Tenslotte ben ik beter af dan jullie. Statistisch gezien heb ik minder kans om dit alles nog eens mee te maken.... Goeie moed!!
maandag 17 december 2007
LEZEN IS LEREN
Waar ik in mijn vorige post uiterst verbaasd was over de werking van het afrikaans brein, kan ik het nu hebben over de dyslexie van het kruim der journaille in Belgie.
Een journalist van Het Laatste Nieuws contacteerde mijn familie om nog een laatste stukje te schrijven over het herstel van ondergetekende.
Er kwam een nette foto bij het artikel waar mijn ma een affiche vasthoudt met daarop duidelijk de tekst "ten voordele van Jan Gevaert."
De slaperige journalist heeft het in zijn tekst echter de hele tijd over Jan Bekaert.
Blijkbaar hoeft dubbelchecken niet meer in deze moderne tijden...
Het hele gebeuren kreeg echter een hilarische wending door de sms die mijn ma me stuurde.
Lees en geniet:
"Jan, we zijn al drie maanden mis. Ik lees net in Het Laatste Nieuws dat Jan Bekaert dit allemaal heeft meegemaakt.
Erg voor hem en zijn familie natuurlijk, maar een grote opluchting voor ons.."
En zo zijn wij op slag van alle ongemakken af....
Een journalist van Het Laatste Nieuws contacteerde mijn familie om nog een laatste stukje te schrijven over het herstel van ondergetekende.
Er kwam een nette foto bij het artikel waar mijn ma een affiche vasthoudt met daarop duidelijk de tekst "ten voordele van Jan Gevaert."
De slaperige journalist heeft het in zijn tekst echter de hele tijd over Jan Bekaert.
Blijkbaar hoeft dubbelchecken niet meer in deze moderne tijden...
Het hele gebeuren kreeg echter een hilarische wending door de sms die mijn ma me stuurde.
Lees en geniet:
"Jan, we zijn al drie maanden mis. Ik lees net in Het Laatste Nieuws dat Jan Bekaert dit allemaal heeft meegemaakt.
Erg voor hem en zijn familie natuurlijk, maar een grote opluchting voor ons.."
En zo zijn wij op slag van alle ongemakken af....
METEN IS WETEN
Soms stel je je vragen over de werking van het afrikaanse brein.
Alvorens iemand nu gaat steigeren; deze opmerking is geenszins racistisch bedoeld. Het gaat er alleen om dat volgens velen - ik blijf nog steeds sceptisch - logisch denken aangeleerd wordt.
Om hetgeen wat volgt te begrijpen hoop ik dat believers van de aan-te-leren-logica gelijk hebben, terwijl ik nog altijd geneigd ben te geloven dat je logisch denken in je hebt...
Binnenkort hebben we bezoek van Matthias en Sam en daarvoor wil ik een muskietennet in de tweede slaapkamer.
Zakayo, mijn altijd even lieve nachtwaker werd erop uitgestuurd. Een mooi plannetje in zijn achterzak, de uitleg nog eens duidelijk gegeven, toog ie naar de timmerman.
Het houten frame moest 2m10 op 2m30 worden. Dat stond duidelijk aangegeven op het plan.
Het frame kwam aan, Zakayo leek heel tevreden tot ik er de meter bij haalde.
1m80 op 1m90...
Wie het in zijn botte hersenen gehaald had, weet ik niet, maar het frame was dus aan een kant 30 en aan de andere kant 40 cm korter dan de opgegeven maten.
Voor Zakayo was dat geen verrassing en al evenmin een probleem. Hij sleepte het onhandige ding helemaal alleen terug naar de timmerman en zonder meerprijs zou alles aangepast worden.
Op dag drie was het onding terug. Nu was het 2m30 op 2m32.
Daar kon ik wel mee leven, ware het niet dat we het frame niet door de deur kregen.
Daarnaast had de brave man er gewoon latjes als verlenging aan gezet. Die werden dan weer op hun plaats gehouden door overlangse balkjes terwijl hier en daar de scheefgeslagen nagels van het eerste project uit het hout staken.
Het was waarlijk een afschuwelijk zicht.
Om mijn woede te botvieren, sloeg ik het hele frame uit elkaar. Zakayo deed voorzichtig een stapje achteruit en ik stond nahijgend te genieten van mijn destructieve genoegdoening.
Samen puzzelden we even en na een uurtje hadden we een deftig frame met de juiste maten.
Vergeet het niet: "wat je zelf doet, doe je meestal beter."
Alvorens iemand nu gaat steigeren; deze opmerking is geenszins racistisch bedoeld. Het gaat er alleen om dat volgens velen - ik blijf nog steeds sceptisch - logisch denken aangeleerd wordt.
Om hetgeen wat volgt te begrijpen hoop ik dat believers van de aan-te-leren-logica gelijk hebben, terwijl ik nog altijd geneigd ben te geloven dat je logisch denken in je hebt...
Binnenkort hebben we bezoek van Matthias en Sam en daarvoor wil ik een muskietennet in de tweede slaapkamer.
Zakayo, mijn altijd even lieve nachtwaker werd erop uitgestuurd. Een mooi plannetje in zijn achterzak, de uitleg nog eens duidelijk gegeven, toog ie naar de timmerman.
Het houten frame moest 2m10 op 2m30 worden. Dat stond duidelijk aangegeven op het plan.
Het frame kwam aan, Zakayo leek heel tevreden tot ik er de meter bij haalde.
1m80 op 1m90...
Wie het in zijn botte hersenen gehaald had, weet ik niet, maar het frame was dus aan een kant 30 en aan de andere kant 40 cm korter dan de opgegeven maten.
Voor Zakayo was dat geen verrassing en al evenmin een probleem. Hij sleepte het onhandige ding helemaal alleen terug naar de timmerman en zonder meerprijs zou alles aangepast worden.
Op dag drie was het onding terug. Nu was het 2m30 op 2m32.
Daar kon ik wel mee leven, ware het niet dat we het frame niet door de deur kregen.
Daarnaast had de brave man er gewoon latjes als verlenging aan gezet. Die werden dan weer op hun plaats gehouden door overlangse balkjes terwijl hier en daar de scheefgeslagen nagels van het eerste project uit het hout staken.
Het was waarlijk een afschuwelijk zicht.
Om mijn woede te botvieren, sloeg ik het hele frame uit elkaar. Zakayo deed voorzichtig een stapje achteruit en ik stond nahijgend te genieten van mijn destructieve genoegdoening.
Samen puzzelden we even en na een uurtje hadden we een deftig frame met de juiste maten.
Vergeet het niet: "wat je zelf doet, doe je meestal beter."
OPTREDEN EN FUIF
Via deze ultra-snelle informatie autostrada heeft het nieuws van zaterdag me al bereikt.
Ik heb gehoord van de tombola, van goeie vrienden die mensen de drankbonnetjes ongeveer de strot in ramden, enfin, alle middelen waren blijkbaar goed om er het laatste uit te persen.
Mijn dank aan allen die langsgekomen zijn en een extra bravo voor Eddy, Leen en Patrick die eens te meer alles gegeven hebben om er een geslaagde avond van te maken. Als jullie volgend jaar opnieuw op bezoek komen, leg ik jullie in de watten. Beloofd.
Voor mijn zussen nog een opmerking: ik heb gehoord dat jullie om drie uur thuis waren. Sinds wanneer is het toegestaan om langer dan tot een (1) uur uit te gaan. Daar stonden vroeger toch zware straffen van onze ouders op???
Ik heb gehoord van de tombola, van goeie vrienden die mensen de drankbonnetjes ongeveer de strot in ramden, enfin, alle middelen waren blijkbaar goed om er het laatste uit te persen.
Mijn dank aan allen die langsgekomen zijn en een extra bravo voor Eddy, Leen en Patrick die eens te meer alles gegeven hebben om er een geslaagde avond van te maken. Als jullie volgend jaar opnieuw op bezoek komen, leg ik jullie in de watten. Beloofd.
Voor mijn zussen nog een opmerking: ik heb gehoord dat jullie om drie uur thuis waren. Sinds wanneer is het toegestaan om langer dan tot een (1) uur uit te gaan. Daar stonden vroeger toch zware straffen van onze ouders op???
vrijdag 14 december 2007
Morgen
We gaan er nogmaals een lap op geven. Ditmaal met een spetterend optreden van Monkey Knife Fight met daarna een fuif met DJ Ief. Voor dit muziek- en dansfestijn wijken we uit naar Torhout, de voormalige thuishaven van Jan. Noteer dus in je agenda: 15 december, benefietfuif Jan KoKo in de Foyer van het Cultureel Centrum de Brouckere (Aartrijkestraat 6, Torhout) vanaf 21.30 u tot ....?
maandag 10 december 2007
DIE EERSTE KEER
Ik veronderstel, beste bezoeker, dat je hier meestal eens komt neuzen of er meer nieuws is en je dan weer aan de dagdagelijkse taken kwijt.
Vandaag wordt anders.
Het zou mooi zijn als je je vandaag eens gedurende een uurtje zou voorstellen dat alles wat je doet, niet zo voor de hand liggend is als het lijkt.
Lees even mee en besef hoe de eerste keer een ware opdracht kan zijn en hoe die kleine handelingen je leven helemaal stilleggen of omgooien....
*de eerste keer zelf je schoenen kunnen knopen.Niet alleen de motoriek voor de knoop maar ook het v0ooroverbuigen zonder tegen de grond te slaan.
*een SMS intikken en sturen met die onmogelijk kleine knopjes.
*een douche nemen, je tanden poetsen en je aankleden zonder tussen elke handeling tien minuten neer te moeten liggen.
*de eerste keer rechtop staand voor de spiegel jezelf scheren zonder hulp.
*groenten snijden zonder het gevaar dat je onvaste hand er gelijk een paar vingers afsnijdt.
*voor de eerste keer schrijven en nadien ook je eigen geschrift kunnen lezen.
*een hele film uitkijken op DVD zonder doodmoe naar bed te moeten gaan.
*je hele bord leeg eten en er nog smaak in hebben ook.
*voor de eerste keer in zes en een halve week een glaasje fruitsap mogen drinken.
En zo kan het nog wel even doorgaan.
Waar het op neer komt is dat de meest eenvoudige dingen door een plotse gebeurtenis niet zo evident meer zijn en dat ik elke dag met verwondering en ook wel een beetje jaloezie rondom me kijk en zie hoe soepel iedereen zich wel door het leven beweegt.
Maar niet getreurd, binnen drie maand ben ik ook opnieuw 1 van die mensen...
Vandaag wordt anders.
Het zou mooi zijn als je je vandaag eens gedurende een uurtje zou voorstellen dat alles wat je doet, niet zo voor de hand liggend is als het lijkt.
Lees even mee en besef hoe de eerste keer een ware opdracht kan zijn en hoe die kleine handelingen je leven helemaal stilleggen of omgooien....
*de eerste keer zelf je schoenen kunnen knopen.Niet alleen de motoriek voor de knoop maar ook het v0ooroverbuigen zonder tegen de grond te slaan.
*een SMS intikken en sturen met die onmogelijk kleine knopjes.
*een douche nemen, je tanden poetsen en je aankleden zonder tussen elke handeling tien minuten neer te moeten liggen.
*de eerste keer rechtop staand voor de spiegel jezelf scheren zonder hulp.
*groenten snijden zonder het gevaar dat je onvaste hand er gelijk een paar vingers afsnijdt.
*voor de eerste keer schrijven en nadien ook je eigen geschrift kunnen lezen.
*een hele film uitkijken op DVD zonder doodmoe naar bed te moeten gaan.
*je hele bord leeg eten en er nog smaak in hebben ook.
*voor de eerste keer in zes en een halve week een glaasje fruitsap mogen drinken.
En zo kan het nog wel even doorgaan.
Waar het op neer komt is dat de meest eenvoudige dingen door een plotse gebeurtenis niet zo evident meer zijn en dat ik elke dag met verwondering en ook wel een beetje jaloezie rondom me kijk en zie hoe soepel iedereen zich wel door het leven beweegt.
Maar niet getreurd, binnen drie maand ben ik ook opnieuw 1 van die mensen...
zaterdag 8 december 2007
BERT VAN HET CONCERT
Eindelijk terug onder de levenden.
Ik heb blijkbaar vorige zondag iets te veel gewoekerd met mijn beperkte krachten. Met de dalla dalla naar Onsea House, nog een stukje te voet, geprobeerd zoveel mogelijk van het concert mee te pikken en dan de ziel uit mijn lijf gepraat met familie en vrienden.
Tenslotte 's avonds nog iets wezen eten met de mensen van Flying Medical Services die me ooit eens het leven gered hebben door me naar Nairobi te vliegen.
De rekening werd maandagochtend gepresenteerd.
Niet van die vlucht, maar van het te enthousiast zijn op zondag.
Totaal lamgeslagen en te moe om zelfs maar rechtop te zitten.
De rekeningen bleven binnenstromen voor de rest van de week.
Ik veronderstel dat ik elke dag twee uur uit bed geweest ben.
Overmoedig zijn, heet dat dan.
Dit alles om me te verontschuldigen voor het feit dat ik niet eerder u allen, luisteraars en kopers van tickets, bedankt heb voor uw bijdrage aan mijn herstel.
Ook wil ik van harte Thomas, met zijn heerlijk Duits accent, en de zijnen bedanken voor het gratis spelen.
Daarnaast ook een woord van genegenheid voor Wim en Wendie, Jan en Annemarie, Koen en Delphine voor het bemannen van allerlei posten zoals op de foto's te zien is. Voor diegenen die niet op de foto's staan, maar wel meehielpen: bedankt.
Tenslotte de kernploeg. Fast Eddy, Safarilover Leen en Copywriter Patrick.
Heerlijk gewoon wat jullie voor elkaar gekregen hebben.
Niet alleen als bijdrage voor mijn ziekenhuiskosten, maar nu hebben de mensen in Belgie ook het gevoel dat ik toch iets van een culturele achtergrond heb.
Jullie allen hadden al een ruime plaats in mijn hart, maar laat ons zeggen dat er nu nog een kamertje bijgebouwd is....
Ik heb blijkbaar vorige zondag iets te veel gewoekerd met mijn beperkte krachten. Met de dalla dalla naar Onsea House, nog een stukje te voet, geprobeerd zoveel mogelijk van het concert mee te pikken en dan de ziel uit mijn lijf gepraat met familie en vrienden.
Tenslotte 's avonds nog iets wezen eten met de mensen van Flying Medical Services die me ooit eens het leven gered hebben door me naar Nairobi te vliegen.
De rekening werd maandagochtend gepresenteerd.
Niet van die vlucht, maar van het te enthousiast zijn op zondag.
Totaal lamgeslagen en te moe om zelfs maar rechtop te zitten.
De rekeningen bleven binnenstromen voor de rest van de week.
Ik veronderstel dat ik elke dag twee uur uit bed geweest ben.
Overmoedig zijn, heet dat dan.
Dit alles om me te verontschuldigen voor het feit dat ik niet eerder u allen, luisteraars en kopers van tickets, bedankt heb voor uw bijdrage aan mijn herstel.
Ook wil ik van harte Thomas, met zijn heerlijk Duits accent, en de zijnen bedanken voor het gratis spelen.
Daarnaast ook een woord van genegenheid voor Wim en Wendie, Jan en Annemarie, Koen en Delphine voor het bemannen van allerlei posten zoals op de foto's te zien is. Voor diegenen die niet op de foto's staan, maar wel meehielpen: bedankt.
Tenslotte de kernploeg. Fast Eddy, Safarilover Leen en Copywriter Patrick.
Heerlijk gewoon wat jullie voor elkaar gekregen hebben.
Niet alleen als bijdrage voor mijn ziekenhuiskosten, maar nu hebben de mensen in Belgie ook het gevoel dat ik toch iets van een culturele achtergrond heb.
Jullie allen hadden al een ruime plaats in mijn hart, maar laat ons zeggen dat er nu nog een kamertje bijgebouwd is....
donderdag 6 december 2007
15 december
We gaan er nogmaals een lap op geven. Ditmaal met een spetterend optreden van Monkey Knife Fight met daarna een fuif met DJ Ief. Voor dit muziek- en dansfestijn wijken we uit naar Torhout, de voormalige thuishaven van Jan. Noteer dus in je agenda: 15 december, benefietfuif Jan KoKo in de Foyer van het Cultureel Centrum de Brouckere (Aartrijkestraat 6, Torhout) vanaf 21.30 u tot ....?
maandag 3 december 2007
Abonneren op:
Posts (Atom)