WAAR ZIJN WE MEE BEZIG?

Tijdens de lange kilometers naar het zuiden van Libie was er gelukkig ook heel wat tijd om te mijmeren en na te denken over wat we in de westerse wereld als normaal beginnen te beschouwen.

Ik vroeg me al de hele dagrit af waar we in godsnaam mee bezig waren.

Wij, met de keukencamion, waren de hekkensluiters van een stoet die ongelooflijk moet geweest zijn voor de modale kamelendrijver die ons zag passeren.

In de bochtige bergpassen zagen we onze voorgangers traag naar boven klimmen. Er waren drie mankats, imposante trucks met zes wielen die boven op het dak nog een paar quads of motoren meevoerden (http://lh6.google.be/RolandVanwolleghem/R-aZghiVPCI/AAAAAAAAALo/oeNiMnf3JWc/s144/DSCF0107.JPG.jpg), er was de autocamion waarop een twintigtal quads en moto's stonden en waar de chauffeurs ook nog een jeep hadden geladen. Achter deze mastodont hing nog een trailer waarop een race-jeep in felle kleuren stond. (http://lh6.google.be/RolandVanwolleghem/R-apkhiVR8I/AAAAAAAAAkc/jJ0so18MgRs/s144/DSCF3284.JPG.jpg) Als voorlaatste reed de truck van Werner en Katrien, een monster dat begrensd was op een topsnelheid van 170 per uur en waarvan het verbruik bij topprestaties boven de 250 liter per 100 kilometer lag.

Toen ik de karavaan voor me zag, vroeg ik me af wat we hier deden. Op het armste continent van deze planeet kwamen we ongevraagd uitpakken met onze rijkdom.

Ik draaide me naar mijn reisgezel die peinzend doorheen het zelf opgetrokken rookgordijn naar de colonne zat te staren.

Bleek dat Anton net met dezelfde vraag worstelde...

Mijn chauffeur probeerde het probleem te benaderen via een omweg. "Als we er nu niet vanuit gaan of het moreel goed of slecht is, komen we er misschien wel uit", aldus de wijze man.

"We kunnen ook nagaan wie er beter en wie er slechter van wordt..."
Dat leek me een mooie visie en we besloten dat wij twee er alvast beter van werden.
Beiden voor het avontuur en daarnaast kreeg ik zo ook de kans familie en vrienden op te zoeken.
Daarnaast waren er natuurlijk ook beide organisatoren die er wat hoopten aan over te houden en de deelnemers zelf die waarschijnlijk de tijd van hun leven zouden hebben.
Daarnaast was er ook Libie dat heel hard zijn best doet om zijn imago op te poetsen.

Kortom, we zagen eigenlijk weinig verliezers.
Er viel opnieuw een lange stilte en ik voelde gewoon dat Anton hetzelfde dacht als ik, want ergens, ergens klopte dit niet.

VLIEGENDE MOTOREN

Even wegdromen bij de omgeving en de stunts van de piloten....

VLIEGENDE TRUCKS

Voor wie zich afvraagt hoe hard (en hoog) de piloten eigenlijk wel vlogen tijdens de LDC.

DE HOUTEN PYAMA

Het is al sinds jaar en dag mijn overtuiging dat ik zonder noemenswaardige inspanningen de helft van de reislustige Belgen minstens twee extra vakantiedagen per reis kan aanbieden.
Misschien moet ik er maar een programmapunt van maken in mijn nog op te richten partij-doelstellingen, maar dat ik er duizenden voorkeurstemmen mee zal halen, staat nu al vast.

Het idee is even eenvoudig als geniaal.
De vakantie begint als je de voordeur van je woning achter je dichttrekt. Veel te veel mensen beschouwen het onderweg zijn als een noodzakelijk kwaad. Niets is minder waar, het trage veranderen van het landschap alleen al is meer dan de moeite waard, vind ik.

In Anton had ik een gelijkgestemde ziel gevonden en zo gingen we, eenmaal we zagen dat we Marseille tijdig zouden halen, van de snelweg af terwijl de vijf andere trucks hun eentonige cadans verder daverden ten einde op zo snel mogelijke tijd van punt a naar punt b te rijden.
We reden door pittoreske dorpjes, stopten bij een bron waar Anton jaren geleden water haalde voor zijn verblijf op een nabije berg waar hij eigenaar was van een lap grond en we zagen de keuvelende inwoners met een pastis verzeild raken in kleine conversatietjes.

We reden de boot op en deelden een kajuit en mijn reisgenoot die zo gek is op alles wat techniek is, kon tot zijn grote vreugde de machinekamer bezoeken.
Bij zijn terugkeer kreeg ik een hoogst opgewonden Anton binnen die me alle details van de motoren vertelde terwijl ik er geen touw aan kon vastknopen.
"Ik zit dicht tegen de grens van het jolige aan", aldus de ingenieur, "en dan valt er met mij geen huis te houden."
Met deze woorden verdween hij opnieuw, op jacht naar andere weetjes.

"De dag dat ik geen plannen meer heb en niet meer nieuwsgierig ben, mogen ze me mijn houten pyama aantrekken", verkondigde Anton.
Een stelling waar ik me helemaal in terug kon vinden....

HET KAMP? DEEL I

...en zo kwam het dat ik totaal onverwacht in Luxemburg overstapte in de truck van Anton die mijn reiscompagnon voor de komende drie weken zou zijn.
Anton is erudiet en moeilijk, gevat en onvoorspelbaar, kortom een schat van een man waarbij je evenwel soms over een buitengewone zelfbeheersing moet beschikken om hem niet zorgvuldig te versnijden en in te vriezen in het koelvak van zijn eigen keukencamion.

Het feit dat we beiden enorm genoten hebben van deze trip, heeft, aldus Anton, alles te maken met zijn meegaande ingesteldheid en de evolutie die er voor zorgt dat er langzamerhand enige menselijkheid te bespeuren valt in mijn gedrag.



Iedereen zal wel ooit meegemaakt hebben dat - toen het stukgelezen boek eindelijk verfilmd werd - het hoofdpersoon er totaal anders uitzag dan de held in eigen fantasie.
Daarom even deze beschrijving.
Anton is 65 en samengeschroefd uit onbreekbaar en onbuigzaam metaal. Hij is pezig, strak, vlug en gespierd. Verder is de bovenzijde steeds uitgerust met pijp en pet terwijl de onderzijde in een paar oer-hollandse klompen steekt.
De opa van vier-weken-oude Kareltje is aangenomen voor het besturen van de camion, het bedienen van kranen, hendels en luiken en wijkt daar geen milimeter van af.

Zijn scherpe analytische geest ziet er - als een onafhankelijk besturingsorgaan - op toe dat deze taken nauwgezet uitgevoerd worden maar ook dat er tegelijker tijd geen ruimte is voor opdrachten die niet in dit pakket horen.
Heerlijk als je je kunt inleven in deze denkwereld maar waarschijnlijk een ramp voor degenen die dat niet inzien.

Anton had het tot doel gesteld om me tijdens de lange uren voorzichtig om te vormen tot een levensvorm die enige menselijke kenmerken vertoont.
Een opdracht die mij nogal eenvoudig leek.
Lukte het niet, dan werd uitgelegd dat ik toch al bij voorbaat verloren was en ging het ook maar een klein procentje de goeie kant uit, dan had ik dit puur geluk enkel en alleen te danken aan het doorzettingsvermogen van de goede man.

Stap één bleek het omgaan met onzekerheden te zijn.
We reden in de richting van Lyon terwijl de regen de nacht troosteloos en nat maakte. Ik polste voorzichtjes of ik bij Anton in de daktent kon slapen maar het antwoord was verhelderend en eenvoudig.
De enige persoon die ooit samen met de chauffeur boven de cabine geslapen heeft, was Dinny, zijn geliefde echtgenote, en dat wou Anton graag zo houden....
Er werd me aangeraden onder de truck te slapen, zo dicht mogelijk tegen het olie-carter dat langzaam zijn warmte van de voorbije rit zou afgeven.
Tussendoor werd ook even gealludeerd op het feit dat ratten en woelmuizen die warmte ook wel wisten te apprecieren en dat ik dus naar alle waarschijnlijkheid mijn slaapzak zou delen met een kolonie wriemelende knaagdieren.
Als tweede optie werd een plastic zeiltje bovenop de camion voorgesteld. Er zaten naar alle waarschijnlijkheid gaten in en het ding zou wel wat kort zijn, maar Anton zou het naar bestvermogen opspannen ten einde me toch vijf minuten nachtrust te gunnen...
Om drie uur stopten we op een parking terwijl ik nog altijd niet wist waar ik zou slapen.
Na een lange stilte waarbij mijn gezel de indruk wekte diep na te denken, werd, gezien de klimatologische omstandigheden, een uitzondering gemaakt en mocht ik in de daktent slapen.
Anton legde een metalen staaf met een gevaarlijk uitziende pin tussen ons in, keek me dreigend aan en viel in slaap met de woorden: "als je één keer durft te snurken, flikker ik je er gelijk uit."
Een geruststellende gedachte was het niet, maar ik lag toch droog....

HET LEVEN ZOALS HET IS... LIBIE

Gegroet aan allen, we hebben elkaar even moeten missen maar ik ben heelhuids terug én een pak verhalen rijker.
Afgezien van veel natte-vinger-werk van degenen die eigenlijk de hele trip zouden moeten leiden, was de Libian Desert Rally een unieke ervaring. Er waren de heerlijke dagen met collega Verhoeve in de keukencamion, de nieuwe weetjes en kennis uit een wereld die totaal de mijne niet is (wat te denken van een 20-tonner truck die 200 per uur haalt?), de prachtige omgeving van Le Murzuq in Zuid-Libië en de teamgeest tussen de mindere goden binnen de organisatie...
Twee sneren op twee zinnen lijkt me zelfs voor mijn cynische geest teveel, laten we daarom afspreken dat ik zwijg over wat misging maar dat ik me liever concentreer op de prachtige tijd die we gehad hebben.
De volgende dagen kan u, mét of tegen uw zin, kennis maken met de hoofdrolspelers in dit uniek avontuur.
Soapserie "Het Kamp" begint binnenkort, zet je schrap...