Het is al sinds jaar en dag mijn overtuiging dat ik zonder noemenswaardige inspanningen de helft van de reislustige Belgen minstens twee extra vakantiedagen per reis kan aanbieden.
Misschien moet ik er maar een programmapunt van maken in mijn nog op te richten partij-doelstellingen, maar dat ik er duizenden voorkeurstemmen mee zal halen, staat nu al vast.
Het idee is even eenvoudig als geniaal.
De vakantie begint als je de voordeur van je woning achter je dichttrekt. Veel te veel mensen beschouwen het onderweg zijn als een noodzakelijk kwaad. Niets is minder waar, het trage veranderen van het landschap alleen al is meer dan de moeite waard, vind ik.
In Anton had ik een gelijkgestemde ziel gevonden en zo gingen we, eenmaal we zagen dat we Marseille tijdig zouden halen, van de snelweg af terwijl de vijf andere trucks hun eentonige cadans verder daverden ten einde op zo snel mogelijke tijd van punt a naar punt b te rijden.
We reden door pittoreske dorpjes, stopten bij een bron waar Anton jaren geleden water haalde voor zijn verblijf op een nabije berg waar hij eigenaar was van een lap grond en we zagen de keuvelende inwoners met een pastis verzeild raken in kleine conversatietjes.
We reden de boot op en deelden een kajuit en mijn reisgenoot die zo gek is op alles wat techniek is, kon tot zijn grote vreugde de machinekamer bezoeken.
Bij zijn terugkeer kreeg ik een hoogst opgewonden Anton binnen die me alle details van de motoren vertelde terwijl ik er geen touw aan kon vastknopen.
"Ik zit dicht tegen de grens van het jolige aan", aldus de ingenieur, "en dan valt er met mij geen huis te houden."
Met deze woorden verdween hij opnieuw, op jacht naar andere weetjes.
"De dag dat ik geen plannen meer heb en niet meer nieuwsgierig ben, mogen ze me mijn houten pyama aantrekken", verkondigde Anton.
Een stelling waar ik me helemaal in terug kon vinden....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten